Ο Σοπενχάουερ στο βιβλίο «Περί της τετραπλής ρίζας του αποχρώντος λόγου» αναφέρεται στο ότι μόνο οι άνθρωποι μετράνε ηλικία και χρόνο.
Τι ώρα είναι, ποιος μήνας και χρονιά και έτσι φτιάχνουν τη ζωή τους και τη διάθεση τους.
Τα υπόλοιπα ζώα απλά ζουν τη ζωή τους χωρίς αυτοπεριορισμούς.
Η αντίληψη μας για την ηλικία και όλες μας οι πεποιθήσεις γύρω από αυτήν, είναι βαθιά συνδεδεμένες με την αντίληψη μας για την σημασία ή τη σημαντικότητα του χρόνου.
Αναφέρονται πολλοί στους “ηλικιωμένους”, την τρίτη ηλικία, και αυτόματα μια σειρά από στερεοτυπικές εικόνες προβάλλονται στο μυαλό σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, μαζί με τα αντίστοιχα συναισθήματα. Ο καλός παππούς/ γιαγιά ή ο “παράξενος”, ο ασπρομάλλης ανήμπορος, ο εξαρτώμενος, ο αδύναμος, και πολλά άλλα, που συνήθως προκαλούν κοινωνική διαφοροποίηση και αισθήματα συγκατάβασης.
Υπάρχει μία εμμονή στην ανθρωπότητα για τα επιτεύγματα και την έμπνευση ως αμιγώς νεανικά χαρακτηριστικά.
Πόσο πραγματικά είναι όλα αυτά σήμερα;
Ο επίσημος προσδιορισμός των ηλικιωμένων είναι όσοι έχουν υπερβεί το 65ο έτος, (ή το 70ο). Σκεφτείτε… Πώς είναι σήμερα οι άνω των 65?
Γνωρίζω ανθρώπους που έτρεξαν τον πρώτο τους Μαραθώνιο σε ηλικία πάνω από 70. Άλλους που ηγούνται οργανισμούς και οδηγούν σε επιτυχίες. Καταλυτικούς παράγοντες στην ψυχιατρική, σε επιχειρήσεις, τη δημοσιογραφία, τη νομική… Φιλοσόφους, ηγέτες, επιχειρηματίες, μέντορες. Προσωπικά γέμισα άσπρα μαλλιά στα 30 μου. Ξέρω παππούδες στα 50 τους. Εξαρτώμενους σε νέες ηλικίες, δυναμικούς σε τρίτη ηλικία. Δημιουργικούς στα 70 και στείρους στα 25. Όπως και ανάποδα… Πρόληψη υγείας και φθορές υπάρχουν σε κάθε βιολογική ηλικία, αλλά είναι και συνάρτηση από τον συνολικό τρόπο ζωής. Γνωρίζω ανθρώπους που έκαναν επανεκκίνηση ζωής σε διάφορες δεκαετίες. Άνθρωποι περιορισμένοι από αντιλήψεις στα “νιάτα” και ελεύθεροι από προκαταλήψεις στα “-ήντα”.
Ποιός θα αποφασίσει το “αναμενόμενο χρονοδιάγραμμα ζωής” για να είμαστε “σωστοί”; Ποιός θα αποφασίσει για τον καθέναν από εμας πότε είναι η ώρα να κάνει μια στροφή στη ζωή του για να την απολαμβάνει και ενδεχομένως να προσφέρει πολύτιμη συνεισφορά;
Θα ήθελα να σας καλέσω να κάνουμε ένα πείραμα.
Αν αυτή τη στιγμή, εξαφανιζόταν από τη ζωή όλων μας η έννοια της μέτρησης των ετών, η ταυτότητα της ηλικίας και οι καθρέφτες…
Αν κανένας μας δεν ήξερε πόσο χρονών είναι και συνεπώς “τι αναμένεται από αυτόν, τι πιστεύει οτι είναι”, κλπ΄.
Αν ό,τι σωματικό θέμα αντιμετώπιζε ο καθένας αφορούσε στην ατομικότητα του όπως υπάρχουν περιορισμοί σωματικοί και ψυχολογικοί σε κάθε ηλικία…Αν κανείς δεν ήξερε αν είναι στην αρχή, το μέσο ή το τέλος (που πρακτικά κανένας μας δεν ξέρει σε κανένα σημείο της ζωής του)…
- Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σας;
- Τι θα αλλάζατε; Τι θα σταματούσατε; Τι θα ξεκινούσατε; Τι θα πετούσατε από πάνω σας;
- Πώς θα σκεφτόσασταν για το παρόν και το μέλλον σας;
- Η διάθεση σας πως θα ήταν;
- Πώς θα παίρνατε αποφάσεις και θα κάνατε επιλογές;
- Πώς θα κρίνατε τον εαυτό σας;
- Πόση ελευθερία, αισιοδοξία, τόλμη, όρεξη, ενεργητικότητα, πειραματισμό, θάρρος, όνειρα, παρουσία κλπ θα βιώνατε;
Και τελικά, τι σας αποτρέπει σήμερα να τα κάνετε όλα αυτά;
Πόσα πραγματικά μπορείτε να ζήσετε ή να κάνετε ή να είστε, αρκεί να πετάξετε από πάνω σας περιοριστικές ιδέες από έναν δείκτη ηλικίας που πρακτικά δεν σημαίνει τίποτα;
Για μένα, ο ελεύθερος άνθρωπος, δεν γερνά ποτέ. Γιατί κινείται με βάση την αλήθεια του και όχι για να αποφύγει το φόβο του. Ο ηλικιακός περιορισμός είναι ένα αυθαίρετο νοητικό κατασκεύασμα που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά κ έχουμε την ευκαιρία να το σπάσουμε. Προσωπικοί περιορισμοί υπάρχουν καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου. Ήρθε η ώρα να ανακαλύψουμε πρώτα για τον εαυτό μας, τις προσωπικές ελευθερίες και το δυναμικό μας καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής μας.
Σήμερα το πρωί άκουσα τη φράση: “Δεν υπάρχουν Late Bloomers αλλά μόνο Bloomers.
Σε όποιο χρόνο και αν ανθίσεις, σημασία έχει ότι ανθίζεις και ξανανθίζεις.”
Συχνά, όσο πιο έμπειροι απέναντι στη ζωή τόσο πιο συνειδητοί στην αλήθεια μας, θα προσθέσω εγώ.
