Η Άννα ήταν μια γυναίκα γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες, μια επαγγελματίας που ξεχώριζε για την αφοσίωση και την ενέργειά της. Δούλευε σε μια δυναμική τεχνολογική εταιρεία που αναλάμβανε μεγάλα projects ψηφιακής ασφάλειας για πολυεθνικούς πελάτες. Κάθε μέρα απαιτούσε ταχύτητα σκέψης, πρωτοβουλία και αψεγάδιαστη εκτέλεση και υλοποίηση. Οι συνάδελφοί της τη θαύμαζαν για την ικανότητά της να λύνει προβλήματα ακόμα και κάτω από μεγάλη πίεση και να βρίσκει λύσεις εκεί που όλοι άλλοι έβλεπαν αδιέξοδο.
Όμως, η καθημερινότητά της ήταν ασταθής και απρόβλεπτη. Ξυπνούσε πάντα κουρασμένη, έτρεχε σαν τρελή και έτρωγε «ότι νάναι» στο γραφείο, περνούσε ατέλειωτες ώρες μπροστά στον υπολογιστή χωρίς διαλείμματα, και οι βραδινοί καφέδες για συναντήσεις με πελάτες ή διορθώσεις παρουσιάσεων ήταν το συνηθισμένο «κλείσιμο της μέρας». Για την Άννα, δεν υπήρχε ποτέ πρόγραμμα, μόνο ένα συνεχές τρέξιμο που συχνά άφηνε την ψυχή και το σώμα της εξαντλημένα.
Και μέσα σε όλο αυτό, ξαφνικά η εταιρεία άλλαξε τον επικεφαλής και ανακοίνωσε αναδιάρθρωση. Θέσεις καταργούνταν, τμήματα συγχωνεύονταν, και κανείς δεν ήξερε ποιος θα έμενε, ποιος θα έφευγε, ποιος θα άλλαζε θέση και αρμοδιότητες. Η Άννα βρέθηκε κυριολεκτικά από τη μια στιγμή στην άλλη σε έναν κόσμο αβεβαιότητας. Κάθε πρωί ξυπνούσε με έναn κόμπο στο στομάχι, κάθε βράδυ έπεφτε στο κρεβάτι με άδειο μυαλό και φόβο για το μέλλον. Οι συναδελφικές συναντήσεις είχαν μετατραπεί σε εφιάλτες: κουβέντες ψιθυριστές πίσω από κλειστές πόρτες, φήμες και παρασκηνιακές «διαβουλεύσεις» που την έκαναν να νιώθει στο απόλυτο χάος!
Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή, η Άννα κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να ελέγξει τι θα αποφάσιζε ο καινούργιος Γενικός Διευθυντής και η εταιρεία, αλλά συνειδητοποίησε ότι μπορούσε απόλυτα να ελέγξει τον εαυτό της. Κι’ έτσι, από το άστατο πρόγραμμά της, αποφάσισε να δημιουργήσει για τον εαυτό της μια νέα καθημερινότητα με υγιείς συνήθειες-ρουτίνα, ένα πλαίσιο ασφάλειας μέσα στον χαοτικό κόσμο που ζούσε στη δουλειά της.
Ξεκίνησε με απλά βήματα: Άρχισε να ξυπνάει την ίδια ώρα, φροντίζοντας να έχει αρκετό χρόνο το πρωί για να ετοιμαστεί, καθιέρωσε να τρώει ένα καλό καθημερινό πρωινό χωρίς οθόνες, κι έκανε κάθε πρωί δέκα λεπτά διαλογισμό για μείωση του στρες και ηρεμία του μυαλού. Και κάθε απόγευμα, έβαλε στόχο να φεύγει το αργότερο στις 7μ.μ. από το γραφείο, ώστε να της μένει χρόνος για μισή ώρα περπάτημα στην πλατεία κοντά στο σπίτι της. Και πριν κοιμηθεί, κάθε βράδυ σημείωνε τρία πράγματα για τα οποία ένιωθε ευγνωμοσύνη και όλες τις μικρές νίκες της ημέρας, για να θυμάται τι είχε καταφέρει.
Μετά από λίγο καιρό, η «καινούργια Άννα», εμπλούτισε τη ρουτίνα της με επιπλέον είκοσι λεπτά κάθε πρωί σε επαγγελματική κατάρτιση – άρθρα, webinars, βελτίωση δεξιοτήτων – που θα την ξεχώριζαν στην αγορά, υιοθέτησε ένα πιο υγιεινό πρόγραμμα διατροφής, και γυμναστήριο τρεις φορές την εβδομάδα.
Στην αρχή, μέχρι να γίνουν όλα αυτά «αυτοματοποιημένη συνήθεια» και νέος τρόπος ζωής ήταν δύσκολο. Το σώμα της διαμαρτυρόταν, το μυαλό της ήθελε να παραδοθεί στην αβεβαιότητα, και κάποιοι συνάδελφοι αντέδρασαν καθώς την έβλεπαν να φεύγει κάθε απόγευμα στις 7μ.μ. Αλλά μέρα με τη μέρα, η ρουτίνα της έγινε το σταθερό της έδαφος. Η ίδια ένιωθε πολύ καλύτερα, σωματικά και ψυχικά, και στη δουλειά της απέκτησε την απόλυτη ικανότητα συγκέντρωσης: Ως αποτέλεσμα, μπορούσε να ανταποκριθεί πολύ πιο αποτελεσματικά σε επείγοντα emails, να ετοιμάζει παρουσιάσεις χωρίς άγχος και να διαχειριστεί απαιτητικούς πελάτες με ηρεμία, διαύγεια και αποφασιστικότητα.
Έτσι, όταν ήρθε η ημέρα των μεγάλων ανακοινώσεων, των αλλαγών, των απολύσεων και των περικοπών, η Άννα δεν κατέρρευσε. Παρόλο που η θέση της καταργήθηκε τελείως και όλο της το τμήμα απολύθηκε, αντί να πανικοβληθεί, αξιοποίησε τους δύο επόμενους μήνες για να σχεδιάσει τη στρατηγική ανάκαμψής της με ένα ολοκληρωμένο πλάνο δράσης: επικοινώνησε με πρώην συνεργάτες, έψαξε ενεργά για νέες θέσεις, προετοίμασε συνεντεύξεις, και αξιοποίησε τις δεξιότητές της σε projects ελεύθερου χρόνου. Και ούτε στιγμή δεν χάλασε τις καθιερωμένες πλέον καθημερινές της συνήθειες, που της έδιναν σταθερότητα, ενέργεια και καθαρό μυαλό, κάνοντας κάθε απόφασή της σίγουρη, χωρίς πανικό ή αμφιβολία.
Σε λιγότερο από τρεις μήνες, η Άννα βρήκε την ιδανική της θέση που την ενέπνεε πολύ περισσότερο: μια εταιρεία που εκτιμούσε τη δημιουργικότητα, την πρωτοβουλία και την ικανότητά της να δημιουργεί, να εξελίσσει και να εξελίσσεται και να διαχειρίζεται κρίσεις. Η ίδια, ένιωθε ότι είχε ξαναβρεί τον έλεγχο της ζωής της – όχι επειδή η τύχη της άλλαξε, αλλά επειδή η «ρουτίνα» της έδωσε τα εργαλεία να σταθεί όρθια μέσα στο χάος και να προχωρά μπροστά με αυτοπεποίθηση.
Η ρουτίνα δεν είναι φυλακή, αλλά γέφυρα: Μας δίνει έδαφος να σταθούμε όρθιοι, να αποφασίσουμε και να εξελιχθούμε ακόμα και μέσα στις πιο έντονες καταιγίδες. Γι’ αυτό, όπου κι αν βρίσκεσαι, ότι κι αν περνάς, επένδυσε σε υγιείς ρουτίνες, φρόντισε σώμα και μυαλό, και δημιούργησε ένα καθημερινό πλαίσιο που θα σου δίνει σταθερότητα. Στο τέλος, αυτό είναι το πραγματικό στήριγμα σε κάθε αναποδιά, η βάση που σε κάνει ανθεκτικό και έτοιμο να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε καταιγίδα.
