Το να έχεις στο μυαλό σου δύο συγκρουόμενες απόψεις για το ίδιο θέμα είναι μια ένδεiξη ευφυίας, είχε πει ο Francis Scott Fitzgerald.
Είναι μια μικρή παρηγοριά όταν δεν μπορείς να κατασταλάξεις.
Είναι καλύτερο να ζεις στο εξωτερικό ή στην Ελλάδα;
Τι να συμβουλεύσεις τα παιδιά σου; (αν σε ρωτήσουν δηλαδή).
Ακόμα και οι μέτριοι διακρίνονται έξω, ενώ και τα λαμπρότερα μυαλά χαραμίζονται στη χώρα μας;
Αν χρησιμοποιούσες παραγωγικά το χρόνο που χρειάζεσαι στην Ελλάδα για να λύσεις ζητήματα που εδώ και δεκαετίες λειτουργούν αποτελεσματικά σε άλλες χώρες δεν θα χρειαζόσουν τίποτα άλλο;
Μόνο οι ανίκανοι μένουν εδώ και οι ικανοί, τολμηροί φεύγουν…;
Δεν συγκρίνονται οι μισθοί, το περιβάλλον εργασίας, οι προοπτικές…;
Τίποτα σαν τις ρίζες, τις παρέες, την οικογένεια σου…Μετά από μια ηλικία όλοι θέλουν να επιστρέψουν. Γιατί;
Συναντιόμαστε μια φορά το χρόνο όλοι μαζί στη Σίφνο… Γονείς, παιδιά, εγγόνια, φίλοι. Μια ολόκληρη εβδομάδα. Που προγραμματίζεται μήνες πριν. Aρκεί;
Έχω ένα πρόγραμμα στο Λονδίνο τόσο καταπληκτικό που δεν θα το άλλαζα με τίποτα.
Ελλάδα μόνο για διακοπές.
Ατελείωτες συζητήσεις κάποτε σε κλίμα τεράστιου φανατισμού και κατηγοριών, «δεν βλέπεις ότι είμαστε το απόλυτο χάος;» ξεκινώντας (συνήθως) από τα παντού παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Ύμνοι για τη ζωή αλλού. Για την τάξη, την καθαριότητα τους θεσμούς.
Πιο σεμνοί αυτοί που ζουν και εργάζονται αλλού, ενθουσιασμένοι στην αρχή, πιο μαζεμένοι αργότερα προσπαθώντας να φτιάξουν οικογένειες υπό δύσκολες συνθήκες.
Αναρωτιούνται για το μέλλον ειδικά όταν ο/η σύντροφος δεν είναι Έλληνας. Θα θέλει να έρθει εδώ; Και τι δουλειά θα κάνει; Οι συντροφικές σχέσεις θέλουν κι εκείνες δουλειά. Προσθέτοντας άλλη καταγωγή, θρησκεία, κουλτούρα, άλλη γλώσσα κλπ. μεγαλώνουν τα θέματα.
Καθένας μας προσπαθεί από την δική του πλευρά που τον συμφέρει να φτιάξει τη δική του εικόνα για το ιδανικό. Και να εξωραΐσει τις καταστάσεις, είτε εκεί, είτε εδώ.
Όλοι όμως σκεφτόμαστε πόσο άδικα είναι αυτά τα διλήμματα.
Διλήμματα που δεν απασχόλησαν ποτέ πχ τον αντίστοιχο μας Αμερικάνο.
Θα θέλαμε πολύ μια Ελλάδα που να υπόσχεται μέλλον σε αυτούς που γεννιούνται τώρα. Να μην αναρωτιόμαστε ποτέ αν γεννηθήκαμε σε λάθος χώρα. Και οι επιλογές μας να είναι από βούληση και όχι ανάγκη.
