Δύσκολη η ερώτηση: Τι θέλεις να γίνει όταν μεγαλώσει;
Πραγματικά δύσκολη και βαριά, είτε με «ς» στο τέλος της λέξης «γίνει» είτε χωρίς!
Ερώτηση που περιλαμβάνει μεγάλες προσδοκίες.
Ερώτηση που προκαλεί άγχος ή αβεβαιότητα και σ’ αυτόν που την απευθύνει και σ’ αυτόν που την δέχεται.
Πραγματικά συντριπτική ερώτηση, γιατί ζητάς από τον νέο/νέα να αποφασίσει για τη μελλοντική του παρουσία στην εργασιακή και κοινωνική ζωή, σε μια ηλικία που διαμορφώνει ακόμη την ταυτότητα του, ή ρωτάς τον εαυτό σου τι θέλεις να γίνει το παιδί σου ή το εγγόνι σου στο αβέβαιο μέλλον που μας περιμένει.
Σαν ενδιαφέρον παιχνίδι ερωτήσεων μου φαίνεται μεταξύ των γενεών, που όσοι και όσες έχουμε παιδιά και εγγόνια γύρω από την εφηβεία καλό είναι να το παίξουμε.
Προσωπικά το επιχείρησα με τα εγγόνια μου και φίλους τους.
Έτσι λοιπόν κάποιοι νέοι/νέες έχουν μια απάντηση έτοιμη, που προέρχεται από τις προσδοκίες των γονιών και του κοινωνικού περίγυρου.
Πιθανόν να απαντούν με κάτι που γνωρίζουν ότι θα αρέσει στους γονείς τους ή στους γύρω τους, χωρίς να είναι σίγουροι/ες αν αυτό, είναι αυτό που πραγματικά θέλουν.
Συνήθως επιθυμούν να καθησυχάσουν ότι θα συνεχιστεί η οικογενειακή παράδοση του ιατρικού επαγγέλματος, ή του δικηγορικού, ή του μηχανικού, ή της επιχείρησης.
Κάποιοι άλλοι/άλλες έχουν φιλοδοξίες να γίνουν διάσημοι αθλητές ή λαμπεροί καλλιτέχνες. Μπορεί σ’ αυτήν την περίπτωση, να είναι σαφείς οι στόχοι, αλλά η αντίληψη τους για το πως θα φθάσουν εκεί, είναι ασαφής ή και μη ρεαλιστική.
Άλλη κατηγορία είναι οι νέοι και οι νέες που μπορεί να αποφεύγουν τη συζήτηση για το μέλλον, καθώς αυτή η σκέψη τούς προκαλεί άγχος και ανασφάλεια.
Αρκετοί νέοι/νέες προσαρμόζουν τις απαντήσεις τους ανάλογα με το ποιος τους κάνει την ερώτηση.
Σ΄ έναν γονέα ή έναν δάσκαλο μπορεί να δώσουν μια σοβαρή απάντηση, ενώ σε φίλους απαντούν αστειευόμενοι.
Επίσης ισχύει και η απάντηση «δεν ξέρω» ή και «τίποτα απ΄ ότι βλέπω γύρω μου». Προσωπικά δέχομαι ότι το να μην ξέρουν τι θέλουν να γίνουν, δεν είναι πρόβλημα αλλά μια φυσική κατάσταση, δεδομένου ότι βρίσκονται σε διαδικασία εξερεύνησης των δυνατοτήτων και των ενδιαφερόντων τους, ζώντας σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, στον οποίο τα πάντα τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Νέα επαγγέλματα εμφανίζονται, νέες αντιλήψεις και ερμηνείες παρουσιάζονται, νέες προκλήσεις ζωής καραδοκούν και δεν γνωρίζουν ποιες θα είναι οι ευκαιρίες του μέλλοντος.
Τότε που αποφασίσαμε εμείς, που σήμερα βρισκόμαστε στο τέλος της επαγγελματικής μας καριέρας, το τι θα γίνουμε (όταν μεγαλώσουμε), οι συνθήκες ήταν τελείως διαφορετικές. Οι ρυθμοί της ζωής ήταν πιο αργοί, η ίδια η ζωή πιο απλή, οι οικογένειες και η ευρύτερη κοινωνία πιο δεμένες και υπήρχε ισχυρότερη αίσθηση ψυχικής στήριξης.
Στο σημείο αυτό ας μη μας διαφεύγει, ότι οι αρχές και οι αξίες στις οποίες στηριχτήκαμε και προχωρήσαμε είναι διαχρονικές, ίδιες και τότε και τώρα, υποστηρικτικά εργαλεία ζωής, που διαμορφώνουν το ήθος και την ποιότητα της ζωής και έτσι τις ανέφερα στους νέους.
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα «τι θέλω να γίνουν τα εγγόνια μου και οι συνομήλικοι/ες τους» είναι:
Θέλω να γίνουν ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, με:
-Ακεραιότητα και ειλικρίνεια στην εργασιακή, κοινωνική και οικογενειακή τους ζωή,
-Συνεργατική διάθεση, καλή επικοινωνία και ενσυναίσθηση στους συναδέλφους και τους συνανθρώπους,
-Υπευθυνότητα και σοβαρότητα σε ό,τι αναλαμβάνουν,
-Υπομονή και επιμονή,
-Αυτοσυγκράτηση και ταπεινότητα,
-Αυτογνωσία για την αναγνώριση των δυνατών και αδύναμων στοιχείων τους,
-Ευγνωμοσύνη που βοηθά στο να γίνουν θετικοί και γαλήνιοι άνθρωποι,
-Προσφορά σε όσους έχουν ανάγκη.
…Πιθανόν έτσι, όταν το σημερινό μέλλον τους γίνει παρόν, να μην σιγοψιθυρίσουν τους στίχους του Βάρναλη που μερικές φορές ακούω γύρω μου: «…Αχ που ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος…»
