To 1986 ήταν η χρονιά του Τσέρνομπιλ, αλλά και του πρώτου υπολογιστή Apple. Ήταν επίσης η χρονιά που γεννήθηκαν η Λέιντι Γκάγκα, η Μέγκαν Φοξ και ο Ράφα Ναδάλ. Κι όλα αυτά -και άλλα πάρα πολλά – στο πλαίσιο μιας δεκαετίας που λικνιζόταν στο ρυθμό μιας υπέρλαμπρης ντισκομπάλας, παραφουσκωμένης με αισθητικές υπερβολές, δυνατή ποπ μουσική, ατελείωτο πακμαν, καθημερινή τόλμη και γοητεία – και με τον ΕΤ να ρίχνει το εξωγήινο βλέμμα του στα τεκταινόμενα από ένα ράφι γεμάτο λούτρινα κουκλάκια.
Είχε μείνει πίσω πια, πικρά διαψευσμένη, η πρόθεση – αίτημα για μια οικουμενική αγκαλιά που θα έφερνε τον κόσμο κοντά, όπως είχε διατυπωθεί, χρόνια πριν, από 500.000+ νέους κυρίως ανθρώπους, στο φεστιβάλ του Γούντστοκ. Αντίστοιχα και το Imagine του Τζον Λέννον έμεινε στα χαρτιά – κι εμείς συνηθίσαμε να είναι οι αγκαλιές μας πιο μετρημένες και «μετρήσιμες», πιο περιορισμένες, βάζοντας αποστάσεις – σαν προφυλακτήρες – ανάμεσα σε μας και στον εαυτό μας και στους άλλους.
Ήρθε λοιπόν το ’86 ο Kevin Zaborney, φοιτητής στην Αμερική, κι έδωσε μια επέτειο στην αγκαλιά, να τη γιορτάζουμε λέει κάθε 21η Ιανουαρίου, μήπως και θυμόμαστε το ζωτικό ρόλο της. Έτσι, μπήκε κι αυτή στο καλαντάρι, μαζί με την αγάπη, την αλληλεγγύη, την ειρήνη, τα τετράποδα και τους παππούδες μας, ώστε να μην ξεχνάμε να τηρούμε σε τακτά διαστήματα, έστω και εθιμικά, τις συναισθηματικές υποχρεώσεις μας με την ελπίδα να καλυφθούν και οι αντίστοιχες ανάγκες μας.
Ύστερα ήρθε η πανδημία και μας ανάγκασε να ξεμάθουμε αυτά τα έθιμα και να εκχωρήσουμε την αγκαλιά, το «μαζί» και το «από κοντά» σε οθόνες συσκευών που αποδεχτήκαμε ως πιο λειτουργικές από εμάς, αφού μπορούσαν να μεταφέρουν μηνύματα κι επιθυμίες, απαλλαγμένα από μικρόβια.
Κι έρχεται τώρα η Νίκη, με το JAN, να μας πει να μην τηρούμε τις αποστάσεις!
Όχι Απόσταση, δηλαδή, αλλά Ξε-Απόσταση.
Που οδηγεί στην Ξαπόσταση, που – με μια μικρή γλωσσική μανούβρα – παραπέμπει στο ξαπόσταμα.
Ναι, να ξαποστάσουμε: να αφεθούμε, να εμπιστευτούμε, να ακουμπήσουμε, να στηριχτούμε, να αγκαλιαστούμε – να ξεκουραστούμε λίγο πια κι ας κάνουμε και κάπου λάθος.
Κι αν οι απέναντι δεν είναι έτοιμοι γι’ αυτό, ας βάλουν οι ίδιοι τα φρένα.
Κι αν φοβηθούν, ας «μεριάσουν». Μεγάλα παιδιά είμαστε στο κάτω-κάτω, δικαιούμαστε πια την ανεμπόδιστη ελευθερία στην έκφραση, την πολυτέλεια της πρωτοβουλίας στο συναίσθημα, την περιφρόνηση στο δισταγμό για επικοινωνία – το «δούναι» χωρίς την ανάγκη της άμεσης εξαργύρωσης. Κάπως έτσι ξαποσταίνει και η καρδιά κι εξακολουθεί να μαζεύει πόντους για καλύτερη ζωή!
Με την ευκαιρία της… ξαπόστασης ήθελα να δηλώσω μεγάλη χαρά που γίνομαι μέλος αυτής της εκλεκτής και φιλόξενης ομάδας. Καλή Χρονιά!
