Το μήνυμα της Ανάστασης, της μεγαλύτερης γιορτής της χριστιανοσύνης, είναι η νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο, το πέρασμα από το σκοτάδι στο φως!!!
Πέρα δε από την θρησκευτική της σημασία, προσλαμβάνει σημειολογικές διαστάσεις, που συμβολίζουν την χαρά, την λύτρωση, την ελπίδα αλλά και τη συνέχεια, μετά από δύσκολες περιόδους ή καταστάσεις που είχαν προκαλέσει στενάχωρα και δυσάρεστα συναισθήματα, είτε ατομικά είτε συλλογικά.
Η Ανάσταση γιορτάζεται πανηγυρικά σ’ όλες τις Χριστιανικές Ορθόδοξες εκκλησίες, εντός και εκτός Ελλάδος με ποικίλα, σε κάθε περιοχή, έθιμα.
Για όσους μείνουν αυτές τις μέρες στην πόλη, θα ζήσουν μία ανεπανάληπτη εμπειρία αν αποφασίσουν να κάνουν Ανάσταση στο γραφικό μεσαιωνικό ξωκκλήσι του Αγ. Γεωργίου, στην κορυφή του Λυκαβηττού, σε ύψος 277μ., με την μοναδική πανοραμική θέα προς το φωτισμένο λεκανοπέδιο, τον επιβλητικό βράχο της Ακρόπολης και τον Παρθενώνα.
Μόλις η ώρα σημάνει 12 και ακουστεί από τους ιερείς το “Χριστός Ανέστη”, ο ανοιξιάτικος αττικός ουρανός παίρνει φωτιά από τα χιλιάδες βεγγαλικά που εκτοξεύονται από τους ναούς της πόλης, προσφέροντας ένα θέαμα φαντασμαγορικό. Οι δε ήχοι από τις καμπάνες που κτυπάνε χαρμόσυνα, οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι ευχές που ανταλλάσσονται, μεταξύ των ανθρώπων, υπό των φως των λευκών κεριών που δίνουν στα πρόσωπα μία ιδιαίτερη λάμψη, συμπληρώνουν το χαρούμενο σκηνικό που δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό των προηγούμενων ημερών της Μεγάλης Βδομάδας.
Το δε θέαμα του πλήθους που κατεβαίνει από το στριφογυριστό μονοπάτι, κρατώντας τις αναμμένες από το Άγιο Φως λαμπάδες, σκιαγραφεί μία εικόνα μοναδική!
Το πανέμορφο εκκλησάκι (τρίκλιτη, βασιλική, με παρεκκλήσια του Αγ. Κωνσταντίνου & του Προφήτη Ηλία), βρίσκεται, όπως λέγεται, σε σημείο που κατά την αρχαιότητα ήταν ο ναός του Ακραίου Δία. Κτίστηκε τον 18ο αιώνα στη θέση μίας μικρής βυζαντινής εκκλησίας που υπήρχε από τα χρόνια του Μεσαίωνα.
Οπως διαβάζουμε από τον Ελ. Σκιαδά, στα “Αθηναϊκά”, “ο ναός ανασύρθηκε από την αφάνεια από τον Γιαννούλη Κορομηλά, γιο του πρωταγωνιστή της ελληνικής επανάστασης Χατζηλάμπου Κορομηλά, ο οποίος ακολουθώντας το δρόμο του ασκητισμού, εργάστηκε σκληρά για να αναστηλώσει το εκκλησάκι από τα ερείπιά του“.
Βοηθός και αργότερα διάδοχος του Κορομηλά ήταν ο ασκητής Εμ. Λουλουδάκης, ο οποίος έζησε στον λόφο 50 και πλέον χρόνια και ήταν εκείνος που “… μετέτρεψε τον σαθρό ναΐσκο σε λαμπρό λιθόκτιστο, τρίκογχο και τρισύνθετο ναό”.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά προς την εκκλησία από την δεξιά της πλευρά, μπορούμε να δούμε το μνήμα του Εμ. Λουλουδάκη, ο οποίος πέθανε το 1901.
Μία άλλη, εξ ίσου ιδιαίτερη επιλογή για την Ανάσταση είναι στον Ι.Ν. Αγίων Αναργύρων ή Μετόχι του Παναγίου Τάφου, όπως είναι ευρύτερα γνωστός, που βρίσκεται σ’ ένα από τα ωραιότερα σημεία της Πλάκας, κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης και θεωρείται από τους πιο ατμοσφαιρικούς της Αθήνας.
Ο ναός, μία καμαροσκέπαστη μονόκλιτη βασιλική, είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον εορτασμό της Ανάστασης, καθώς εκεί φτάνει πρώτα, κάθε χρόνο, το Αγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα και μετά από μία μικρή λιτανεία, γύρω από την εκκλησία, μεταφέρεται στην Μητρόπολη σε άλλους ναούς.
Η εκκλησία, οικοδομήθηκε τον 17ο αιώνα από γόνο πλούσιας οικογένειας, τον ιερέα Δ. Κολοκύνθη, στη θέση αρχαίου ναού αφιερωμένου στην θεά Αφροδίτη και λειτούργησε ως καθολικό γυναικείου μοναστηρίου που αργότερα μετατράπηκε σε ανδρικό. Στα τέλη του 18ου αιώνα αγοράστηκε από τον Εξαρχο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων στην Αθήνα, Αρχιμανδρίτη Ιάκωβο και έγινε Μετόχι του Παναγίου Τάφου.
Στην πανέμορφη, γεμάτη κυπαρίσσια και λουλούδια αυλή, βρίσκεται η έδρα του Εξαρχείου, τα κελιά της παλιάς μονής καθώς και αρκετά αρχαία, πολλά εκ των οποίων χρησιμοποιήθηκαν ως υλικά για το κτίσιμο του ναού. Λέγεται δε ότι εκεί βρίσκονταν τάφοι της αρχοντικής οικογένειας των Παλαιολόγων.
Η Ανάσταση, είναι ένας ύμνος στην ζωή, στην αγάπη, στην αναγέννηση, στην Άνοιξη, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!
