Η Αίγυπτος με γοήτευε από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά δεν είχε τύχει να την επισκεφθώ ποτέ. Έμενε στο «bucket list» μου σαν ανεκπλήρωτη επιθυμία μέχρι πριν λίγες μέρες, που επιτέλους πραγματοποιήθηκε. Μια φίλη και τέως συνάδελφος δουλεύει στην Αίγυπτο εδώ και 2 χρόνια και αποφασίσαμε 3 φίλες της να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της να μας φιλοξενήσει. Και οργανώσαμε ένα 5θήμερο ταξίδι που θα μου μείνει αξέχαστο. Γιατί είδαμε, ζήσαμε και μάθαμε «πράματα και θάματα».
Το Κάιρο ήταν η πρώτη μας επαφή με τη μαγική αυτή χώρα.
Όταν άκουγα για αυτή την πόλη, το μυαλό μου πήγαινε αυτόματα στις πυραμίδες και σε μια κλασική ανατολίτικη μεγαλούπολη, πολύβουη, πολύχρωμη και χαοτική. Κάπως έτσι είναι όντως η μεγαλύτερη πόλη (με 25 εκατομμύρια κατοίκους) του Αραβικού κόσμου και όλης της Αφρικής.
Η πόλη που οι Άραβες αποκαλούν «Ομ Ντόνια» (μητέρα του κόσμου) είναι αντανάκλαση της ίδιας της ζωής: ο πλούτος και η φτώχεια, το όμορφο και το άσχημο, το μεγαλειώδες και το ταπεινό εναλλάσσονται συνεχώς.
Μια μυθική πόλη όπου η αέναη ροή του Νείλου ψιθυρίζει ιστορίες αιώνων. Μια μαγική πόλη όπου ο ουρανός, βαμμένος με τις αποχρώσεις της ερήμου, αγκαλιάζει τα πολυκαιρισμένα κτίρια και τις μυσταγωγικές σιλουέτες των πυραμίδων και των 1000 μιναρέδων.
Περνώντας από τη μία γειτονιά στην άλλη, αλλάζεις ιστορική περίοδο, κυρίαρχη θρησκεία, αρχιτεκτονικό στυλ και τρόπο ζωής, και έτσι η πόλη σού δίνει την αίσθηση πως ταξίδεψες σε πολλά μέρη ταυτόχρονα. Οι δρόμοι του Κάιρου πάλλονται από ενέργεια, γεμάτοι από μικροπωλητές, αυτοκίνητα μιας άλλης εποχής, καλλιτέχνες του δρόμου και ιστορίες που ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια σου, σαν ένας ζωντανός καμβάς. Ο αέρας είναι γεμάτος με την αρωματική αύρα των μπαχαρικών της ντόπιας κουζίνας, τους ήχους των προσευχών που αντηχούν από τα τζαμιά, τα κορναρίσματα που αποτελούν έναν ειδικό κώδικα συνεννόησης, και την αδιάκοπη βουή της ζωής που κυλά όπως ο Νείλος, αέναα και ασταμάτητα.
Η πρώτη εντύπωση ήταν παράξενα αποκαρδιωτική και μου έσφιξε λίγο τη καρδιά.
Καθώς το αεροπλάνο μας χαμήλωνε, ήλθαμε αντιμέτωπες με μια χαώδη και γκριζωπή απεραντοσύνη. Τα πάντα –πολυκατοικίες, λόφοι, μιναρέδες, – έμοιαζαν καλυμμένα με ένα κουρνιαχτό που έκρυβε τον ορίζοντα.
Με το που βγήκαμε δε στον δρόμο όλα έμοιαζαν φθαρμένα, ημιτελή και « γαριασμένα», ενώ το κυκλοφοριακό χάος και τα συνεχή κορναρίσματα μάς έφεραν πονοκέφαλο. Κατάλαβα λοιπόν γιατί πολλοί σήμερα δυσπιστούν απέναντι στις διηγήσεις Αιγυπτιωτών και αλλοτινών περιηγητών, που περιέγραφαν το Κάιρο σαν μια από τις ωραιότερες πόλεις του κόσμου.
Μέσα στις 5 μέρες που περάσαμε στο Κάιρο αλλά και στην Αλεξάνδρεια και την έρημο στο Φαγιούμ (για τα οποία θα γράψω ξεχωριστό άρθρο) περιδιαβήκαμε με τον οδηγό μας και μια καταπληκτική Αιγύπτια μουσουλμάνα ξεναγό που μιλούσε άπταιστα ελληνικά (γιατί είχε σπουδάσει αρχαιολογία και στα Γιάννενα) όλες τις χαρακτηριστικές γειτονιές και αξιοθέατα. Και με τις επιλογές της φίλης μας φάγαμε εξαιρετικά και σε απίστευτα χαμηλές τιμές.
Έτσι όλα αυτά τα δυσάρεστα, δηλαδή, την κίνηση, τον θόρυβο, τη σκόνη, τα κορναρίσματα τα συνηθίσαμε γρήγορα, γιατί απλά αφεθήκαμε στη βαθύτερη σαγήνη της πόλης και τη γλύκα των ανθρώπων της. Πάντα χαμογελαστοί, πάντα πρόθυμοι να σε βοηθήσουν. Η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι πολύ φτωχοί. Ο μέσος μισθός είναι γύρω στα 80 ευρώ και με δυσκολία τα βγάζουν πέρα. Παρά τη φτώχεια και τις δυσκολίες είναι πολύ αξιοπρεπείς, αναπάντεχα καλλιεργημένοι και φιλοσοφημένοι και πολύ θεοσεβείς, αν και με έναν τόνο μοιρολατρίας. Όπως το περιέγραψε η ξεναγός μας: «Είμαι ευγνώμων για αυτά που έχω σήμερα. Για το παιδί μου, τον άντρα μου, το σπίτι μου, τη δουλειά μου. Δεν σκέφτομαι το μέλλον και δεν ανησυχώ. Είμαι στα χέρια του θεού που επιλέγει το καλλίτερο για μένα και κρίνει τις πράξεις μου».
Και τώρα θα κάνω μια προσπάθεια να μοιραστώ αυτά που είδα, βίωσα και έμαθα για το Κάιρο.
BELLE EPOQUE ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ
Το άλλοτε κοσμοπολίτικο κέντρο της πόλης υπήρξε στη διάρκεια του «χρυσού αιώνα» (1850-1950) το αγαπημένο στέκι των Ευρωπαίων. Μεγαλεπήβολο έργο της δυναστείας του Μουχάμεντ Άλι, του ηγέτη της χώρας που ήλθε από την Καβάλα, ξύπνησε την Αίγυπτο από τον οθωμανικό της λήθαργο και την μετέφερε με ορμή στη σύγχρονη εποχή. Και το έκανε με φαρδιές λεωφόρους, πλατείες, πάρκα και μεγαλόπρεπα κτίρια. Αρχιτέκτονες και μηχανικοί από όλη την Ευρώπη δημιούργησαν φαραωνικού μεγέθους έργα εμπνευσμένα από κάθε ρεύμα της δυτικής αρχιτεκτονικής με κυρίαρχο το art nouveau. Το ανακάτεμα των ρυθμών, οι τολμηρές αρχιτεκτονικές επιλογές και το συχνά τεράστιο μέγεθος των κτιρίων του κέντρου είναι εντυπωσιακά. Εκατοντάδες αρχιτεκτονικά κοσμήματα, μάρτυρες της κοσμοπολίτικης προπολεμικής Αιγύπτου, ξεπροβάλουν ακόμη σε κάθε γωνία, περήφανα αλλά παραμελημένα, ανάμεσα σε σαράγια, αλλά και παράγκες, μισοτελειωμένα κτήρια και εργατικές πολυκατοικίες με τούβλα, χωρίς σοβάδες και με σπασμένα τζάμια.
Οι μεταρρυθμίσεις του Νασερ η μαζική έξοδος των Ευρωπαίων και η εισβολή των ανθρώπων από τα γύρω χωριά έφεραν τη μεγάλη αλλαγή. Το Κάιρο εγκατέλειψε τον δυτικότροπο κοσμοπολιτισμό του και την εκλεπτυσμένη ζωή του και τα επιβλητικά κτίρια μαράζωσαν ή εγκαταλείφθηκαν κρατώντας όμως την αύρα της παλιάς τους αίγλης. Η ομορφιά των κτηρίων αυτής της εποχής σε αιχμαλωτίζει ακόμη, αλλά και σε γεμίζει θλίψη για τις καλύτερες εποχές που έχουν ζήσει, ελπίζοντας ότι θα μπορούσαν να τις ξαναζήσουν.
ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΤΗΣ ΓΚΙΖΑΣ
Ξεκινήσαμε τις ξεναγήσεις φυσικά από εκεί. Η περιοχή της Γκίζας όπου βρίσκονται οι τρεις πιο γνωστές πυραμίδες (του Χέοπα, του γιου και του εγγονού του) είναι απρόσμενα υποβαθμισμένη. Αυτό είναι ένα από τα περίεργα του Καΐρου. Να είναι υποβαθμισμένη η περιοχή όπου βρίσκονται τα πιο φημισμένα αρχαιολογικά μνημεία της Αιγύπτου. Πιστεύω όμως ότι -παρά το απογοητευτικό background τους -όσες φορές και να τις δεις, οι πυραμίδες σου δημιουργούν τον ίδιο θαυμασμό και απορία. Πώς μπόρεσαν οι Αιγύπτιοι να χτίσουν αυτά τα θαύματα στατικής 5000 χρόνια πριν;
Αιώνιοι φρουροί του χρόνου, στέκουν υπερήφανες σμιλευμένες λες από την ίδια την πέτρα της αιωνιότητας. Κάθε μια από τις 2,5 εκατομμύρια πέτρες της καθεμιάς τους ψιθυρίζει μυστικά μιας χαμένης εποχής, και μας μεταφέρει το μόχθο, τα συναισθήματα και τις μύχιες σκέψεις των 100.000 εργατών που επί 25 χρόνια τις μετέφεραν και τις τοποθετούσαν υπομονετικά και με απαράμιλλη ακρίβεια.
Δίπλα τους η Σφίγγα, με το αινιγματικό της βλέμμα, σύμβολο πανανθρώπινο γνώσης και δύναμης μοιάζει να φυλάει ακοίμητη την πύλη του ένδοξου παρελθόντος της χώρας της. Αντιπροσωπεύει την λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ανθρώπινη διάνοια( ανθρώπινο κεφάλι) και τα ζωώδη ένστικτα( σώμα λιονταριού). Και μ΄εκανε να σκεφτώ την ροπή προς αυτή τη ζωώδη μας φύση που δυστυχώς διέπει τη φυλή μας…
Το παραδοσιακό αιγυπτιακό γεύμα μας στο περίφημο Khufu, με ανεμπόδιστη θέα προς τις πυραμίδες, ήταν μια εμπειρία ζωής που σας συστήνω να μη τη χάσετε.
Η φαραωνική όμως εμπειρία της πόλης απογειώνεται από τη επίσκεψη στο GEM, το Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο που εγκαινιάστηκε μόλις τον περασμένο Οκτώβρη. Ένα θαύμα αρχιτεκτονικής και εκθεμάτων “bigger than life”. Από τον οβελίσκο στο προαύλιο και τον Ραμσή το Β που σε καλωσορίζει θεόρατος σαν Κολοσσός στην είσοδο, αλλά και όλους τους θεούς και θεές και τους υπόλοιπους βασιλείς και βασίλισσες, αγέρωχους στη ζωή και αναλλοίωτους στο θάνατο, που σε αγναντεύουν από τις εντυπωσιακές σκάλες η τις 12 υπέροχα στημένες αίθουσες (συνεχώς ανοίγουν καινούριες).
Σαρκοφάγοι, νεκρικές μάσκες , ιερατικά σύμβολα, στρατιές μικροσκοπικών υπηρετών, κοσμήματα και χρηστικά αντικείμενα που βρέθηκαν ασύλητα στις αιώνιες κατοικίες των βασιλέων- εκτεθειμένα με ένα συγκλονιστικό τρόπο -σε υποβάλουν και με κάποιο τρόπο σε μυούν στη φιλοσοφία και στον τρόπο ζωής της πιο ένδοξης περιόδου της ιστορίας αυτής της χώρας.
Αξίζει όμως και η επίσκεψη στο Μουσείο Αιγυπτιακού Πολιτισμού( ΝΜΕC ) που καλύπτει όλη την ιστορία της Αιγύπτου (κάτι σαν το Μουσείο Μπενάκη). Μάλιστα στο υπόγειο του βρίσκονται εδώ και λίγα χρόνια 22 απίθανα συντηρημένες μούμιες βασιλέων και βασιλισσών .
Επίσης πρεέπει κανείς να πάει στο παλιό Αρχαιολογικό Μουσείο στο κέντρο, όπου βρίσκονται πολλοί θησαυροί που δεν έχουν μεταφερθεί ακόμη στο νέο μουσείο στη Γκίζα, όπως η χρυσή μάσκα του Τουταγχαμών .
ΚΟΠΤΙΚΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ
Όμως τα αξιοθέατα στο Κάιρο δεν είναι μόνο φαραωνικού τύπου. Η κοπτική συνοικία είναι ένα από αυτά. Μια «υβριδική» περιοχή που φλερτάρει με όλες τις θρησκείες της χώρας. Οι Κόπτες (20 εκατομμύρια ζουν στην Αίγυπτο) είναι χριστιανοί που θεωρούν τους εαυτούς απογόνους των αρχαίων Αιγυπτίων. Η ονομασία «Κόπτης», λέγεται ότι αποτελεί παραφθορά του «Αιγύπτιος»
Στη πολύβουη συνοικία τους εντυπωσιάζεσαι με το πάντρεμα της βυζαντινής με την αραβο-ισλαμική τέχνη και εκπλήσσεσαι με τα ποτάμια προσκυνητών, χριστιανών, αλλά και μουσουλμάνων που έρχονται κάθε μέρα ζητώντας τη βοήθεια του Αγίου Γεωργίου στη πιο φημισμένη εκκλησία της πόλης .
Οι Κόπτες βασίστηκαν στην ελληνορωμαϊκή τέχνη των νεκρικών πορτρέτων του Φαγιούμ (με τα χαρακτηριστικά μεγάλα μάτια) για να δημιουργήσουν τις πρώτες χριστιανικές εικόνες. Στις εκκλησίες τους βλέπεις αυτές τις ιδιόμοφες βυζαντινότροπες εικόνες τοποθετημένες σε τέμπλα-αραβουργήματα από έβενο και ελεφαντοστό, που τα διατρέχουν επιγραφές στην κοπτική, εξέλιξη της αρχαίας αιγυπτιακής που γράφεται με μια προσαρμογή του ελληνικού αλφαβήτου. Έχει πάψει εδώ και τέσσερις αιώνες να ομιλείται, επιβιώνει όμως ως γλώσσα της θείας λειτουργίας.
Σε αυτή τη περιοχή κυριαρχεί το κοπτικό θρησκευτικό κιτς, που δύσκολα μπορεί κανείς να συναγωνιστεί (το βλέπεις ίσως μόνο σε «κυριλέ» συνοικίες «γύφτων» στην Ελλάδα). Μικρογραφίες εκκλησιών κρέμονται πάνω από τους δρόμους, ενώ στα καταστήματα οι τοίχοι είναι γεμάτοι πόστερ και εικόνες του Ιησού, της Παναγίας, Αγίων και Πατριαρχών.
Στη περιοχή αυτή ζουν και 70.000 ρακοσυλλέκτες. Γνωστοί ως «ζαμπαλίν» (άνθρωποι των σκουπιδιών) , είναι οι ανεπίσημα υπεύθυνοι για την συγκομιδή, διαχείριση και ανακύκλωση ( με το χέρι!!!) των απορριμμάτων ολόκληρης της πόλης. Τους βρίσκεις ανάμεσα σε βουνά σκουπιδιών με κοπάδια από κατσίκια και κότες που περιφέρονται ανάμεσα στους ίδιους και στα παιδιά τους. Ζουν κοινωνικά αποκλεισμένοι και στιγματισμένοι, όμως όσο και να ακούγεται περίεργο, έχουν αναπτύξει ένα από τα πιο αποδοτικά συστήματα διαχείρισης απορριμάτων στο κόσμο, αφου το 80% των απορριμάτων που συλλέγουν ανακυκλώνεται (ποσοστό πολύ ψηλότερο από πολλά αντίστοιχα σύγχρονα αστικά συστήματα). Στη περιοχή τους βρίσκεται και η περίφημη σκαλιστή στο βράχο εκκλησία του Αγίου Σίμωνα του Βυρσοδέψη που φιλοξενεί χιλιάδες πιστούς.
ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΑΙΡΟ
Το δάσος από πολύμορφους μιναρέδες και εντυπωσιακούς τρούλους, που ξεχωρίζει μέσα από τα πέπλα της σκόνης της ερήμου, είναι ίσως η χαρακτηριστικότερη εικόνα του Καΐρου. Η περιοχή είναι γνωστή ως Ισλαμικό Κάιρο λόγω της αρχιτεκτονικής της. Από την κορυφή του Πύργου του Καίρου με τα εντυπωσιακά τζαμιά και παλάτια του, η ισλαμική πλευρά της πόλης απλώνεται σαν μια θάλασσα από γκροτέσκες σιλουέτες κτιρίων σε διάφορα σχήματα , με τον Νείλο να γλιστρά νωχελικά μέσα στο αχανές τοπίο. Δεν είναι τυχαίο που νιόνυφα ζευγάρια φωτογραφίζονται με φόντο αυτή τη θέα. Νομίζω τόσες νυύφες μόνο στη Σαντορίνη μας έχω ξαναδεί
Μέσα δε στις συνοικίεςω με τα λιθόστρωτα σοκάκια σε τριγυρίζουν οι μιναρέδες, καθένας με διαφορετική μορφή, ξύλινα κάγκελα που γέρνουν πάνω απ’ τα καλντερίμια και τρούλοι σε όλα τα μεγέθη, που τους σκεπάζουν δαντέλες από αραβουργήματα. Τα δε μεγαλοπρεπή παλιά τζαμιά είναι μια έκρηξη χρωμάτων και γεωμετρίας.
Οι περισσότεροι άνδρες εδώ κυκλοφορούν με κελεμπίες και οι γυναίκες «κουκουλωμένες». Παντού διάσπαρτα καραβάν σεράγια, μικρομάγαζα, εργαστήρια, υπαίθριες αγορές. Στα δε ανοίγματα του πυκνού οικοδομικού ιστού φωλιάζουν υπαίθριοι καφενέδες, όπου άνδρες καπνίζουν ναργιλέ ή πίνουν καρκαντέ, ένα ρόφημα από αποξηραμένα φύλλα ιβίσκου.
Η Αγορά Χαν Ελ-Χαλίλι είναι από τα κυριότερα αξιοθέατα.Ένα πανηγύρι αισθήσεων στα δαιδαλώδη σοκάκια όπου η φωνή των εμπόρων μπλέκεται με το φως των φαναριών, τις χάντρες, τους σκαραβαίους, τα υφάσματα και τα αρώματα της Ανατολής. Δεν μας εντυπωσίασε τόσο όπως το αντίστοιχο παζάρι στη Κωνσταντινούπολη αλλά δεν μπορείς να μη περάσεις. Φάγαμε μάλιστα στο Νaguib Mahfouz Cafe, μέσα στο παζάρι. Ένα από τα πιο παλιά εστιατόρια του Καΐρου, αγαπημένο σε ντόπιους και τουρίστες με πολύ ωραία κουζίνα και παλιομοδίτικα γκαρσόνια που μας υποδέχθηκαν σαν βασίλισσες( είναι και το ξανθό μαλλι βλέπετε).
Για τσάι, καφέ και Shishaαξίζει να καθίσεις στο Fishawy . Η έστω να περάσεις απεξω για λίγο χάζι. Θεσμός στο Κάιρο τα τελευταία 200 χρόνια από όταν άνοιξε. Ακόμα το λειτουργεί η οικογένεια που το ξεκίνησε.
ΝΕΚΡΟΠΟΛΕΙΣ
Οι 2 τεράστιες νεκροπόλεις (νεκροταφεία) του Καΐρου, η νεκρόπολη των Μαµελούκων και η νεκρόπολη του ιµάµη Ελ Σαφέι είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως η αιγυπτιακή εμμονή με τη μέλλουσα ζωή και τα λαμπρά ταφικά μνημεία επιβίωσε και υπό το Ισλάμ. Πέραν των «κεκοιμημένων», η τεράστια έκτασή τους φιλοξενεί και ζωντανούς . Ζουν εκεί μεσα στους τάφους περισσότεροι από 180.000 άνθρωποι που λόγω οικονομικών δυσκολιών δεν μπορούσαν να μένουν σε διαμερίσματα στο κέντρο της πόλης. Πολλά μαυσωλεία νοικιάστηκαν από τους συγγενείς των νεκρών, άλλα καταπατήθηκαν ενώ αυθαίρετα κτίσματα ορθώθηκαν σε κάθε κενό χώρο. Περπατώντας έχεις τον σουρεαλισμό συνοδοιπόρο και είναι καλλίτερα να συνοδεύεσαι από ντόπιους αν θέλεις να έχεις και αυτη΄την εμπειρία.
ΝΕΟ ΚΑΙΡΟ
Αυτό όμως που μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα, ισως γιατί δε το περιμέναμε, είναι ότι στο προαάστειο που μέναμε, στις παρυφές της ερήμου, υπάρχει και ένα άλλο Κάιρο, πιο οργανωμένο, πιο σύγχρονο, πιο μοντέρνο, το Νέο Κάιρο.
Εκεί , 45 χιλιόμετρα από το κέντρο, αναδύεται και η νέα διοικητική και οικονομική πρωτεύουσα της Αιγύπτου. απλωμε οικοδομικής δραστηριότητας, Ενα τεράστιο εργοτάξιο, που χτίζει μια πόλη αυτοκρατορική σε κλίμακα και στυλ, ενσωματώνοντας τις μεγαλειώδεις φιλοδοξίες του Προέδρου Abdel Fattah el-Sisi .Ένα φουτουριστικό οικιστικό σύνολο, φαραωνικό σε κλίμακα με εγκαταστάσεις υψηλής τεχνολογίας και malls που θυμίζουν το Dubai.
Χτίζεται από το μηδέν από το 2006, με προϋπολογισμό 60 δις ευρώ και αναμένεται να στεγάσει την Προεδρία, κυβερνητικές υπηρεσίες, το Κοινοβούλιο, πρεσβείες, επιχειρήσεις και περίπου 6,5 εκατομμύρια κατοίκους δίχως να θυμίζει σε τίποτα το παλιό Κάιρο. Οι περισσότεροι θα μετακινούνται από το Κάιρο με ένα ηλεκτρικό τρένο που άρχισε να λειτουργεί πέρυσι. Ήδη έχει ανεγερθεί το ψηλότερο κτήριο της Αφρικής, ένα τεράστιο προεδρικό μέγαρο, μια κρυστάλλινη πυραμίδα, μία όπερα με πέντε αίθουσες, ουρανοξύστες, αλλά και εκατονταδες συγκροτήματα με βίλες με γήπεδα γκολφ ,τενις και πισινες , ένα γιγαντιαίο τέμενος και ο μεγαλύτερος καθεδρικός ναός στη Μέση Ανατολή.
Η νέα πρωτευουσα θα είναι έξυπνη πόλη. Τα φώτα του δρόμου θα λειτουργούν ταυτόχρονα ως WiFi hotspot, ένα σύστημα Τεχνητής Νοημοσύνης θα βελτιστοποιεί τη χρήση του ηλεκτρικού ρεύματος, του φυσικού αερίου και του νερού, καθώς και τη διαχείριση των αποβλήτων, ενώ 6.000 κάμερες ασφαλείας θα είνα εγκατεστημένες παντού, οι οποίες θα παρακολουθούν (μεταξύ άλλων και )την κυκλοφορία, ειδοποιώντας για συμφόρηση και ατυχήματα.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτές οι λειτουργίες θα κάνουν την καθημερινή ζωή ευκολότερη και ασφαλέστερη, ωστόσο ειδικοί που έχουν μιλήσει στο πρακτορείο Reuters προειδοποιούν ότι οι τεράστιες δυνατότητες παρακολούθησης συνιστούν απειλή για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Και γι αυτό υπαρχει δυσπιστία του κόσμου και δισταγμός στο να μετοικήσουν. Τι να πω…. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι είναι κριμα να εγκαταλειφθεί κι άλλο το κέντρο με τα μαγικά του κτίρια.
Η πόλη αυτή πάλλεται με ένα δικό της τρόπο και δεν κοιμάται ποτέ
Μονάχα αλλάζει ρυθμό, ψιθυρίζοντας τις ιστορίες της σε όσους ξέρουν να ακούσουν. Ειδικά όταν ο ήλιος βυθίζεται πίσω από τις αμμοθίνες, το Κάιρο μεταμορφώνεται σε μια πόλη από χρυσό και κόκκινο και οι φελουκες στον Νείλο φαίνονται σαν να χορεύουν με τα νερά. Τις θαυμάσαμε πίνοντας ένα ποτήρι κρασί στο μπαρ του 4 Seasons στο νησάκι Ζαμαλεκ με την Όπερα για φόντο, υπέροχα φωτισμένη σαν πυροτέχνημα. Μια περιοχή για περπάτημα, με γκαλερί και μικρά μαγαζάκια με υπέροχα αντικείμενα κρυμμένα ανάμεσα στα αρ ντεκω σπίτια και τις φθαρμένες εργατικές πολυκατοικίες.
Το Κάιρο, η πόλη με τα χίλια πρόσωπα είναι ένα αίνιγμα, μια πόλη όπου το παρελθόν και το παρόν χορεύουν αδιάκοπα κάτω από το αιώνιο φως της Ανατολής φλερτάροντας με το μέλλον. Αξίζει να το επισκεφθείτε.
