Θυμάστε ένα παλιό ανέκδοτο με το προσκοπάκι που περνάει με το ζόρι μια ηλικιωμένη (πολύ) στο απέναντι πεζοδρόμιο; Και τι απάντησε όταν τον ρώτησε «γιατί παιδάκι μου»; Για να κάνω την καλή μου πράξη της ημέρας, ήταν η αφοπλιστική απάντηση.
Αυτό το λίγο κρύο και κάπως χαζό αστείο, κρύβει πάντως μια μεγάλη αλήθεια: η ζήτηση και η προσφορά βοήθειας δεν «κουμπώνουν» όπως το κουμπί με την κουμπότρυπα.
Αχανές το θέμα υποστήριξη.
Είτε ατελείωτη και πολλές φορές παγωμένη στέπα στον παγκόσμιο κοινωνικό χάρτη, είτε όαση στην προσωπική του καθενός μας έρημο – που, γεγονός, θα μας προκύψει κάμποσες φορές στη ζωή μας – είτε πέλαγος αχαρτογράφητο και φουρτουνιασμένο όπου ζουν, επιπλέουν, κολυμπούν, ή πάνε στον πάτο λογιών-λογιών είδη.
Βοήθεια εμπράγματη, αλληλεγγύη, ψυχική υποστήριξη, υποστήριξη εντός (σπιτιού, οικογένειας), εκτός (εργασιακή υποστήριξη, coaching, mentoring, υποστήριξη δικτύων, υποστήριξη πελατείας..) και επί τα αυτά: γνωστό και μέγα το διακύβευμα πόση υποστήριξη χρειαζόμαστε, ζητάμε, θέλουμε να, μπορούμε να παρέχουμε. Και ποιος, πού, πώς, πότε, ζητάει, δίνει και παίρνει.
Μια πλοήγηση στις διαφορετικές οπτικές της έννοιας Υποστήριξη σας προτείνουμε σε αυτό το τεύχος με βάρκα την ελπίδα να βρείτε αγαπημένοι φίλοι μας (και υποστηρικτές μας!) απόψεις, ιδέες, μηνύματα που απηχούν και αντηχούν μέσα σας ξεκάθαρα. Σωσίβια πέφτουν στη θάλασσα και κάποια μαλαματένια. Είμαστε άραγε από αυτούς που τα ρίχνουνε ή από αυτούς που τα αρπάζουν;. ’Ισως και τα δυο, ενώ βαδίζουμε ελεύθεροι τον λυτρωτικό δρόμο της αυτό-υποστήριξης γιατί μάθαμε να ψαρεύουμε, αντί να ζητάμε το ψάρι.
Παντοδύναμοι πάντως δεν είμαστε, κι είναι σπουδαία κατάκτηση, μην πω και σοφία, να ξεπεράσουμε την ανάγκη υποστήριξης ως ένδειξη αδυναμίας. Ο καθρέφτης (καθρεφτάκι μου) μας δείχνει επακριβώς τις ανάγκες «υποστήριξης» του προσώπου μας, αλλά κάποιες «σκληρές εξαρτήσεις» χρειάζονται ουσία υποστήριξης, ειδικής κι επιστημονικής για να νικηθούν. Ευτυχώς πάντως η ψυχική υποστήριξη δεν είναι πια θέμα ταμπού, ξεκινώντας από τους νέους που πιο εύκολα την υιοθετούν, χωρίς να θεωρούν την ανάγκη της οπωσδήποτε αρρώστεια. Κι εδώ, το σοκ: συναισθηματική υποστήριξη παρέχεται τώρα και από ψηφιακούς βοηθούς! Φόβος ή άμεση υποστήριξη , ιδού και το ηθικό δίλημμα.
Μια χώρα και μια κοινωνία κρίνονται πάντως και στον πολιτισμό της (και) από τα θεραπευτήρια της. Επί του παρόντος, ας μην μιλήσω για το.. παρόν της δημόσιας υγείας μας, αλλά για μια νοσταλγική ιστορική περιήγηση στη «λεωφόρο των νοσοκομείων» που μας μαθαίνει πολλά για τους μεγάλους ευεργέτες που στήριξαν γενναιόδωρα και ουσιαστικά το τότε μικρό και φτωχό κράτος μας.
Μα κι η Τέχνη θεραπεύει, και μάλιστα αποδίδοντας κάποιες φορές στην κοινωνία μεγάλους καλλιτέχνες. Όπως τη συγκλονιστική Yayoi Kusama που μέσα σε ασφαλές ιατρικό περιβάλλον δημιουργεί Τέχνη, αποδεχόμενη την υποστηρικτική και θεραπευτική δύναμη της ζωγραφικής.
Κλείνω το σημείωμα αυτό με την πολύ σημαντική συνέντευξη του κυρίου Αλκιβιάδη Σιαράβα Διευθ.Μάρκετινγκ KPMG που έδωσε στη Μάρθα Μυλωνά για την εξαιρετική πρωτοβουλία Advantage – συγγενικών στόχων με το JAN.
Στο νου μου αυτές τις μέρες στροβιλίζεται (τυχαία; δεν νομίζω) το τραγούδι των λατρεμένων Beatles:
Oh, I get by with a little help from my friends…
Όπου «friends», δίνοντας ο καθένας τον ορισμό που τον εκφράζει, μακάρι να έχουμε αυτή τη στήριξη τους στη ζωή μας.
