Μία από τις βασικότερες διαφορές της σημερινής εποχής σε σχέση με (πολύ λίγο) παλιότερα, είναι ότι η υποστήριξη είναι παντού και έχει πάψει να είναι ταμπού.
Αμέτρητες μορφές ψυχοθεραπείας, coaching, life coaching, βιβλίων, διαιτολογίων και θαυματουργών σεμιναρίων και ταξιδιών, και πόσες ακόμα ομάδες και δραστηριότητες που υπόσχονται να μας αλλάξουν δια παντός το mindset για τη ζωή.
Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό έχει αλλάξει την οπτική μας, τις σχέσεις μας, ακόμα και το πώς βλέπουμε τη δουλειά μας. Ακόμα και σε μία συζήτηση με φίλους, μόλις πεις ότι έχεις τον παραμικρό προβληματισμό, μία από τις σίγουρες απαντήσεις θα είναι : «μήπως να μιλήσεις σε κάποιον;». Και μετά έρχεται η αναζήτηση, ο άνθρωπος που θα μιλήσεις, η πρακτική που θα σου ταιριάξει και το αποτέλεσμα που θα σου επιφέρει. Πόσο γρήγορα θα δεις αλλαγή; Θα δεις αλλαγή γενικά; Ή θα πρέπει να προχωρήσεις σε κάτι άλλο;
Γενικά, η ψυχολογική υποστήριξη σε σχέση με άλλες μορφές (πχ αθλητική/γυμναστική) έχει ένα παραπάνω βαθμό δυσκολίας και υποκειμενικότητας, γιατί τα αποτελέσματα δεν είναι εμφανή όπως είναι σε μια διατροφή: τρως υγιεινά-αδυνατίζεις και vice versa. Σαν άτομο που κάνει ψυχοθεραπεία, είναι ένα ερώτημα που με ταλανίζει διαρκώς, αν έχω δει σημαντική αλλαγή ή όχι.
Θεωρώ λοιπόν ότι το ερώτημα «πόση υποστήριξη αντέχουμε» είναι πολύ valid – αφού η αλλαγή που επέρχεται από την προσωπική υποστήριξη που λαμβάνει ο καθένας είναι μία διαδικασία που εμπεριέχει αρκετή ενδοσκόπηση, πόνο και συνειδητοποίηση, η οποία σε πολύ κόσμο είναι αρκετά επίπονη. Από την άλλη, όταν κάτι δίνεται αρκετά απλόχερα πλέον, ίσως είναι στο χέρι όλων μας να αναζητήσουμε την υποστήριξη από όπου θεωρούμε ότι θα μας διευκολύνει περισσότερο και γενικά να είμαστε πιο ανοιχτοί σε ό,τι αλλαγή αυτή θα επιφέρει.
Θεωρώ πολύ σημαντικό ότι σαν νέοι άνθρωποι έχουμε τη δυνατότητα να λαμβάνουμε υποστήριξη από τα πρώτα βήματα της καριέρας μας αλλά και της ενήλικης ζωής μας, είτε από επαγγελματίες είτε από φιλικά και οικογενειακά πρόσωπα. Στη φιλία είναι εξίσου σημαντικό, αν και όπως είχε πει και η θεά Samantha στο Sex and the City “It’s like the blind leading the blind”. Κοινώς, αυτό που μας εκνεύριζε όταν είμαστε έφηβοι «Άκου και εμένα είμαι μεγαλύτερη» τώρα αρχίζει να αποκτά περισσότερο merit και προσωπικά εμένα με βάζει σε περισσότερες σκέψεις. Από την άλλη, μου αρέσει που με φίλους μου μαθαίνουμε μαζί μεγαλώνοντας και αποκτώντας εμπειρίες. Σαν άτομο, αποζητώ την υποστήριξη και από άτομα στην δουλειά τα οποία ακούω και συμβουλεύομαι και για επαγγελματικά και για προσωπικά θέματα, αλλά και από επαγγελματίες όταν το κρίνω απαραίτητο.
Θεωρώ ότι αυτό σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα μέσα που έχουμε, μας βοηθάει να ανταπεξερχόμαστε καλύτερα σε όλα τα στάδια της ζωής, και μας κάνει πολύ πιο άνετους στο να ζητάμε υποστήριξη όποτε τη χρειαζόμαστε.
Aυτό μας κάνει πιο ανοιχτούς στο να ακούσουμε και τη γνώμη μεγαλύτερων χωρίς να μπλοκάρουμε απευθείας την άποψή τους.
Είναι άλλωστε σίγουρα θετικό ότι στην γενιά μας μάς προσφέρεται σε πολύ μεγάλο βαθμό και από νεότερες ηλικίες, εν αντιθέσει με παλαιότερα (ακόμα και 15 χρόνια πριν) που θεωρούταν επιλογή λίγων και ταμπού (σχεδόν) για όλους…
