Την παραμονή της επιστροφής μου από το νησί, βγαίνοντας για να αφήσω κάποια πράγματα στο αυτοκίνητο και παρατηρώντας ότι έγερνε αφύσικα, βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα (ξε)σκισμένο λάστιχο. Κομμάτια. Αφού οι αγαπημένοι μας γείτονες τοποθέτησαν μαγικά και αστραπιαία τη ρεζέρβα, με κατεύθυναν -με τη συνηγορία και της «ντόπιας» κόρης μου – στο «καλό» βουλκανιζατέρ.
Φαντάζομαι ότι φαντάζεστε τη συνέχεια: Σ’ ένα χώρο σπαρμένο με ελαστικά, καλώδια και μπόλικη μαυρίλα, κάνα-δύο νεαροί με ολόσωμες φόρμες σαν του Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην «Κόρη μου την Σοσιαλίστρια», αλλά πολύ πιο βρώμικες, υποδέχονται με ελαφριά περιφρόνηση την ασπρομάλλα, γιαγιά τους στα χρόνια, κυρία που σίγουρα ευθύνεται για τη ζημιά στο ελαστικό, καθώς καλύτερα να καθόταν σπίτι της να καθάριζε καμιά μπάμια.
Καμία σχέση. Ο χώρος είναι τακτικός, καθαρός και στην υποδοχή με ξαφνιάζουν ένας κύριος, προφανώς μεγαλύτερός μου, και η συνομήλικη σύζυγός του, που εύκολα θα φανταζόταν κάποιος να καθαρίζει μπάμιες για τα εγγόνια της στην κουζίνα.
Είναι και δύο ντυμένοι για επίσκεψη σε ονομαστική γιορτή: εκείνη με φούστα-μπλούζα, συντηρητικά αλλά καλόγουστα, κι εκείνος φοράει παντελόνι με τσάκιση και πουκάμισο κοντομάνικο του κουτιού. Επιπλέον, μοσχοβολάνε.
Σκύβουν και οι δύο στο αόρατα κομματιασμένο λάστιχο κι εκείνη πρώτη, σε δευτερόλεπτα, υποδεικνύει τη ζημιά. Να, δείτε, εδώ είναι η τρύπα και δεν μπαλώνεται – μου λέει. Και, γενικά, τα λάστιχά σας είναι φθαρμένα, να προσέχετε και να τα αλλάξετε πριν χειμωνιάσει – συμπληρώνει το άλλο της μισό. Θα σας βάλουμε τώρα ένα μεταχειρισμένο να πάτε με ασφάλεια στην Αθήνα.
Ακριβώς δίπλα είναι ένα καφέ. Παραγγέλνω την πρωινή δόση μου και, για το επόμενο 20λεπτο, τους παρακολουθώ να βγάζουν και να βάζουν ελαστικά, να ελέγχουν πιέσεις, να ταχτοποιούν ξανά τη ρεζέρβα στη θέση της, με κινήσεις γρήγορες και καλά συντονισμένες. Είμαι έτοιμη, μου ανακοινώνουν, πριν τελειώσω τον καφέ (by the way, 2 ευρώ σερβιρισμένο στο τραπεζάκι μου) και χρωστάω 15 ευρώ για όλα όσα προηγήθηκαν + το λάστιχο. Και μαθαίνω ότι είναι συνταξιούχοι – αλλά και τι θα κάνεις αν δεν έχεις τι να κάνεις; με ρωτούν. Διότι ναι μεν έχουν έναν βοηθό στο μαγαζί, αλλά αν δεν είχαν τη «ρεζέρβα» της δουλειάς, θα ήταν πολύ δύσκολη η ζωή. Κυρίως ψυχολογικά.
Και είναι εκατομμύρια οι ηλικιωμένοι στον κόσμο που πορεύονται έτσι, με την πρόθεση να βρίσκουν νέα ή να ανανεώνουν παλιά ενδιαφέροντα και των οποίων το DNA περιέχει αυτό το έμφυτο ζουζούνι που ψάχνει πάντα για ρεζέρβες, μακριά από τη μιζέρια που (νομίζουμε ότι) φέρνει αναγκαστικά το πέρασμα του χρόνου.
Είναι όλοι αυτοί που σπάνε τρέχοντας το νήμα του «τερματισμού» για να μπουν σε νέους στίβους, νέες δημιουργικές πίστες.
Ή για να πραγματοποιήσουν παιδικά όνειρα, όπως η 76χρονη γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη, που πήρε το απολυτήριο λυκείου πενήντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά την αποφοίτησή της από το δημοτικό ή ο φοιτητής από την Κρήτη που πέρασε στο Πανεπιστήμιο στα 84 του. Ή για να δημιουργήσουν νέα όνειρα.
Ελεύθεροι από περιορισμούς, χωρίς ανάγκη να λογοδοτήσουν, με την επιστήμη σύμμαχο στις ανάγκες τους και, το κυριότερο, αποφασισμένοι να ζουν την κάθε μέρα με επίγνωση της ανεκτίμητης αξίας της.
