Στην απάνθρωπα σκληρή εποχή που ζούμε, ξέρω καλά ότι ο τίτλος του νέου μας τεύχους ίσως φαντάζει προκλητικός. Σπεύδω να προλάβω αντιδράσεις με τον παρακάτω ορισμό:
Η γαστρονομία σήμερα ορίζεται ως «η επιστήμη ΚΑΙ η τέχνη της ανθρώπινης διατροφής, που περιλαμβάνει και τον πολιτισμό και την κουλτούρα των λαών, την κοινωνικότητα, καθώς βεβαίως και την απόλαυση». Δηλαδή την ζωή όλη.
Μα η ζωή όλη σε ένα πιάτο, καλομαγειρεμένο έστω, φαΐ; Ναι, συμφωνούμε όλοι νομίζω, δεν ζούμε για να τρώμε αλλά τρώμε για να ζούμε.
Όμως η τέχνη της κουζίνας είναι κάτι άλλο από το νούμερο 2 μετά το οξυγόνο μέσο για την επιβίωση του ανθρώπινου οργανισμού, τη βασική διατροφή. Γιατί αυτή, μία από τις αρχέγονες απολαύσεις που είναι η απόλαυση της τροφής, ενισχύεται, εξυψώνεται και αποενοχοποιείται από ένα από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, τη λαιμαργία, χάρη στους συναισθηματικούς συνειρμούς και τους συμβολισμούς που κουβαλάει.
Κι η σημασία της καταξιώνεται κι από τη σύγχρονη Ιατρική που οδηγείται, μετά από σχετικές εκτεταμένες έρευνες, στην ανάπτυξη ενός νέου κλάδου: της Γαστρονομικής Ιατρικής που συνδέει την Επιστήμη με την τέχνη της Μαγειρικής!
Η οποία τέχνη μπορεί και εφαρμόζεται με συνταγές επιτυχίας και στον σχεδιασμό επιχειρηματικών στρατηγικών καθώς και στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων.
Για να εστιάσουμε πάλι στο πιο οικείο περιβάλλον της, την κουζίνα, η Τέχνη της γαστρονομίας εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Στο τραπέζι ενός ερωτικού τετ-α-τετ, μα και στο μεγάλο οικογενειακό, που μόνο καλό θα ήταν να μας μαζεύει γύρω του, όλες τις γενιές, πιο συχνά.
Σπουδαίος χώρος σύνδεσης για τις σχέσεις μας η κουζίνα, αρκεί να μην αφήνουμε να στοιβάζονται τα «άπλυτα του νεροχύτη».
Και να μην ξεχνάμε ότι το με φαντασία κι αγάπη στρώσιμο του τραπεζιού μπορεί να κάνει το φαγητό μας πιο νόστιμο.
Τη σημασία της τέχνης της γευστικής απόλαυσης, της με ελληνική ρίζα γαστρο-νομίας αποθέωσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι στα Συμπόσια τους, και μας εντυπωσιάζουν, ακόμα σήμερα, με τους 5 χρυσούς κανόνες ελληνικής διατροφής, εφάμιλλους με τους πιο σύγχρονους αντίστοιχους.
Κάποιους αιώνες αργότερα, ο αρχιμάγειρας Ν.Τσελεμεντές εκδίδει τον ομώνυμο Οδηγό Μαγειρικής και Ζαχαροπλαστικής του που καθιερώθηκε ως το ευαγγέλιο της ελληνικής κουζίνας.
Με μεγάλη λοιπόν παράδοση η εστίαση στην Ελλάδα, προχωράει με σχέδια ανάπλασης κι εκσυγχρονισμού, όπως την αναβίωση της εμβληματικής Στοάς Αρσάκειου σε πρότυπη αγορά τροφίμων, τύπου Food Hall που συναντάμε σε πολλές πόλεις του εξωτερικού.
Κλείνω, με μια ιδιαίτερη επίγευση που είμαι σίγουρη θα σας αφήσει αυτό το τεύχος η νέα Ιστορία μας, Ο αριθμός 67.
Όπου, ένας διαπρεπής δικηγόρος στο κατώφλι της συνταξιοδότησης, ξεπερνά το «όριο ηλικίας», βαδίζει σε νέα μονοπάτια και κατακτά νέες κορυφές -καθώς και μια συγκεκριμένη, την κορυφή του Κιλιμάντζαρου.
Καλή σας όρεξη!
