Σκέψεις που θα άκουγα – αν μπορούσαν οι σκέψεις να ακουστούν – σε ένα τραπέζι, στο σπίτι των γονιών μου, με καλεσμένους παιδιά, εγγόνια και λίγους ακόμα συγγενείς και φίλους.
-Σαν αυτό το αρνάκι που κάνει η γιαγιά δεν το κάνει κανείς άλλος.
-Χάθηκε να προχωρήσει λίγο αυτή η γυναίκα μας έχει τρελάνει αρνί και αρνί.
-Ελπίζω να μην προσέχει κανείς ότι έχω πάρει μόνο σαλάτα γιατί δεν αντέχω να ξανά εξηγώ ότι είμαι vegan και θα μείνω vegan.
-Μόνο μην αρχίσει να ξανά λέει η μαμά πότε θα παντρευτώ.
-Μ’ αρέσει να ξανακούσω πώς γνώρισε η γιαγιά τον παππού, μ’ αρέσει που είναι ακόμα ένα τόσο αρμονικό ζευγάρι.
-Τον παραδέχομαι τον παππού που ενώ είμαστε απλά οικογενειακά έχει βάλει γραβάτα και είναι πάντα τόσο καλοντυμένος.
-Απορώ μ’ αυτή την αδερφή μου. Δεν μπορούσε να έρθει στην ώρα της; Πρέπει να την περιμένουμε όλοι μονίμως;
-Ωχ πάλι με τα πολιτικά.
-Ωχ πάλι με τα ποδοσφαιρικά.
Με το σημερινό μυαλό θα έλεγα, ας τρώμε μαζί όσο μπορούμε πιο πολλές φορές.
Ας το κάνουμε νόμο να μην τσακωνόμαστε στο τραπέζι, διότι υποτίθεται «ξέρουμε καλύτερα».
Δεν είναι η καταλληλότερη ώρα για να πούμε οι μεν στους δε ή – για να το πω καλύτερα – να τους την πούμε.
Ωραία τα κλασικά μας, αλλά ας πειραματιστούμε και με μια καινούργια συνταγή.
Κι αν δεν είναι ελληνική δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε την Ελλάδα.
Δεν πάει απαραίτητα το άσπρο κρασί μόνο με ψάρι…
Ας εφαρμόσουμε και καμιά αμερικάνικη συνήθεια, από αυτές που βλέπουμε στις ταινίες… Μαζεύουμε όλοι μαζί τα πιάτα, τακτοποιούμε την κουζίνα (περιλαμβάνονται και οι άντρες στο εν λόγω project).
Ας ακούσουμε περισσότερο, ας μιλήσουμε όσο θέλουμε αλλά χωρίς κριτική…
Και μάλλον θα μας ρωτάνε… Πότε θα σου έρθουμε να φάμε όλοι μαζί;
