Ελαφρά χοντρούλης, σίγουρα με κοιλιά, οπωσδήποτε φαλακρός, μεσήλικας και άνω περιφέρεται με νεαρή πανέμορφη γυναίκα απίστευτο σώμα και πρόσωπο…
Οι φίλοι ζηλεύουν. «Βέβαια αφού έχει λεφτά τι περίμενες;»
Οι άλλες γυναίκες (των συνομήλικων φίλων του) δεν μιλάνε στην εν λόγω. «Σιγά μην τον ερωτεύτηκε… για τα λεφτά του πήγε.»
Τα παιδιά του (από τον πρώτο γάμο) διχασμένα. «Να την αποδεχτούμε διότι αλλιώς θα χάσουμε κι άλλα ή να ξεκινήσουμε πόλεμο; Και αν δεν πάρουμε τίποτα;»
Οι φίλες εκείνης επίσης διχασμένες. «Μακάρι να μπορούσα κι εγώ» ή «φρικτό-δεν θα καθόμουν λεπτό.»
Μέχρι εδώ, στερεοτυπικά θα λέγαμε.
Τώρα ας σκεφτούμε.
Ελαφρά χοντρούλα, όχι ακριβώς ασχημούλα και βεβαίως κάποιας ηλικίας περιφέρεται με νεαρό άντρα-θεό.
Εδώ δεν υπάρχει διχασμός. Ούτε αμηχανία, ούτε δισταγμός.
Υπάρχει ομοφωνία απ΄ όλους για «την κατάντια του» που τον πληρώνει, που δεν κοιτάει ότι θα μπορούσε να είναι η μάνα του, γι’ αυτήν που «έχει κοιταχτεί στον καθρέφτη;» απόλυτη κοινωνική και οικογενειακή απομόνωση και πολλά χειρότερα. Το κατηγορητήριο αμείλικτο και από παντού.
Αν το ομορφύνω λίγο -ας πούμε ότι αυτή είναι καλοδιατηρημένη θεά, πάλι δεν γλυτώνει η έρημη γυναίκα. Δεν θα βρεθεί ούτε στο 10% της όποιας συμπάθειας για τον άντρα του πρώτου παραδείγματος.
Οπότε αν πρέπει να συνοψίσω.
Αν δουλεύεις, «μη χάσεις τη θηλυκότητα», αν δεν έχεις παιδί «ΓΙΑΤΙ;;;», αν έχεις παιδί «δεν έχασες ακόμα τα κιλά της εγκυμοσύνης», αν δεν δουλεύεις, «είσαι άχρηστη» αν δεν έχεις άντρα «την κακομοίρα», αν έχεις «κοίτα να τον κρατήσεις», αν λες τη γνώμη σου «μιλάς πολύ και είσαι επιθετική» αν είσαι σιωπηλή, «είσαι γλάστρα;» και η λίστα δεν τελειώνει, …εγώ λέω να τελειώνουμε εμείς.
Ας αδιαφορήσουμε. Όσο δεν βλάπτουμε κανένα, δεν έχουμε λόγο να ενδιαφερόμαστε…Επίσης ό,τι και να κάνουμε ή να μην κάνουμε θα είμαστε αντικείμενα σχολιασμού…
Ζήτω η μέρα της αδιαφορίας.
