Η εποχή του covid και όχι μόνο έφερε στο προσκήνιο τη φάση των δεύτερων ευκαιριών ή αν όχι ευκαιριών, αναγνώσεων των πραγμάτων και των καταστάσεων.
Όντως γίνεται να δουλέψω από το σπίτι; Γίνεται να ζήσω με τα πάντα κλειστά; Γίνεται να μην μπορώ να ταξιδέψω; Αυτό το «ναι γίνεται» προσωπικά με φόβισε πολύ και με έκανε να αναθεωρήσω πολλά. Είχα την αίσθηση ότι λόγω του lockdown, εφευρίσκαμε όλοι συνεχώς νέα χόμπι. Ποδήλατο, περπάτημα, βόλτες, κολύμβηση. Όλα σε repeat.
Βασικότερη αλλαγή; Η δυνατότητα της δουλειάς από το σπίτι, η οποία διαρκεί μέχρι και σήμερα (τέσσερα χρόνια μετά) και έχει την προτίμηση πολλών ατόμων που συζητάω – έστω για κάποιες ημέρες της εβδομάδας.
Όλη αυτή η κατάσταση λοιπόν δημιούργησε μία νέα τάξη πραγμάτων και πολλών νέων ευκαιριών. Είτε επαγγελματικών – δουλεύω για μια εταιρεία από κυριολεκτικά παντού- είτε νέων χόμπι. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι νέες ευκαιρίες παρουσιάζονται κάθε μέρα και με οποιαδήποτε αφορμή, ανεξαρτήτως ηλικίας. Η γενικότερη αβεβαιότητα της εποχής, οδηγεί και πολύ κόσμο σε πιο απλές επιλογές ή ακόμα και στην επιστροφή στην επαρχία.
Στη ζωή λοιπόν μας δίνονται συνέχεια ευκαιρίες, τις οποίες αν εκμεταλλευτούμε, είμαστε σε μία συνεχή αναζήτηση νέων πραγμάτων, καταστάσεων, ακόμα και επαγγελμάτων. Επομένως, δεν υπάρχει μία ευκαιρία για μία ζωή γεμάτη επανάληψη, αλλά πολλές σε όποια ηλικία. Όπως είπε και η Μαρινέλλα, «δεν με ενδιαφέρει η ηλικία», και όπως σκέφτομαι συχνά εγώ, υπάρχουν γέροι στα 25 και νέοι στα 85.
Κοινώς και πιο απλά, και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία θα παρουσιαστούν και όλες είναι εδώ για να τις εκμεταλλευτούμε.
