Όταν είμασταν παιδιά, οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, στα αθώα παιδικά μας μάτια, ασκούσαν μία πρωτόγνωρη γοητεία, φάνταζαν μαγικές. Τις περιμέναμε πάντα με λαχτάρα και ευχόμασταν να μην τελειώσουν ποτέ.
Το στολισμένο χριστουγεννιάτικο δένδρο στο σαλόνι, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και τα παραμύθια, το γράμμα στον Αϊ-Βασίλη, τα παιχνίδια, τα δώρα, οι μυρωδιές των γλυκών, τα κάλαντα, η οικογενειακή θαλπωρή, οι βόλτες στη στολισμένη πόλη «καταγράφηκαν» στο σκληρό δίσκο του μυαλού και αποτελούν πολύτιμες, τρυφερές, παιδικές αναμνήσεις που έχουν γεμίσει τις άυλες «αποσκευές» μας.
Και τώρα, σαν ενήλικες πια, ίσως δεν είναι λίγες οι φορές που με νοσταλγία έχουμε σκεφθεί τι ωραία που θα ήταν αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο, στα χρόνια της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς και να βιώναμε τα συναισθήματα εκείνων των ημερών, αδημονώντας με έκδηλη ανυπομονησία και άδολη χαρά αυτή την εποχή.
Προσωπικά, ανήκω σ’ αυτούς. Ζηλεύω τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο τα παιδιά απολαμβάνουν τις γιορτές και τι δεν θα’ δινα να βρεθώ, έστω και για λίγο, στην ηλικία που πίστευα με θέρμη στον μύθο του Αϊ-Βασίλη, τότε που οι γονείς μου είτε παρίσταναν οι ίδιοι την αγαπημένη μορφή, είτε δημιουργούσαν το κατάλληλο σκηνικό για την υποδοχή του, αφήνοντας την μπαλκονόπορτα ανοικτή το βράδυ της προπαραμονής της Πρωτοχρονιάς και βάζοντας ένα πιατάκι με κουραμπιέ και μελομακάρονο κάτω από το δένδρο. Εννοείται ότι πριν πάμε για ύπνο ελέγχαμε με τις αδελφές μου, για πολλοστή φορά, ότι όλα ήταν εντάξει. Αν και μες στη νύχτα σηκωνόμαστε και τρέχαμε κρυφά στο σαλόνι μπας και τον τσακώσουμε … ποτέ δεν τον πετυχαίναμε… Αλλά, την απογοήτευση διαδεχόταν αμέσως η χαρά και με μάτια γουρλωμένα από έκπληξη βλέπαμε τα δώρα κάτω από το δένδρο και το πιατάκι άδειο… Το μόνο που είχε απομείνει ήταν λίγη ζάχαρι άχνη…
Η μεγαλύτερη μου απογοήτευση, σαν παιδί, ήταν όταν ένα κοριτσάκι στο σχολείο (ναι, μην γελάτε, πίστευα στον Αϊ-Βασίλη μέχρι την ηλικία των 8 ετών), μου…. αποκάλυψε, με ύφος κάπως χαιρέκακο και συνωμοτικό, ότι Αϊ Βασίλης δεν υπάρχει, χαρακτηρίζοντάς με δε… χαζή που πίστευα αυτά τα ψέματα και τα παραμύθια που λένε οι μεγάλοι… Θυμάμαι ότι θύμωσα μαζί της γιατί μου γκρέμισε βίαια την βέβαιη ύπαρξή του στο μυαλό μου. Ακόμη δεν έχω ξεχάσει το όνομά της.
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που μ’ έκανε τότε να στενοχωρηθώ, ήταν ότι έφυγα οριστικά από έναν μαγικό και φανταστικό κόσμο, που στο μυαλό ενός παιδιού όλα μπορούν να συμβούν και προσγειώθηκα στην πραγματικότητα.
Αλλά όσο κι αν απεχθάνομαι να λέω ή να μου λένε ψέματα, ποτέ δεν κλονίστηκε η εμπιστοσύνη στους γονείς μου που για πολλά χρόνια συντηρούσαν το παραμύθι του Αϊ-Βασίλη. Αντιθέτως, τους ευγνωμονώ γιατί μέσα απ’ όλο αυτό βίωσα όμορφα συναισθήματα που αργότερα, σαν γονιός, προσπάθησα να μεταφέρω στα παιδιά μας, κάνοντας ακριβώς τα ίδια, βοηθώντας τα να κτίσουν τις δικές τους χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις. Και μαζί μ’ αυτά, και μέσα από τα δικά τους μάτια τα γεμάτα έκπληξη και αγνό ενθουσιασμό με όλα όσα έβλεπαν γύρω τους, γινόμουνα και εγώ ξανά το παιδάκι που περίμενε με λαχτάρα τον Αϊ-Βασίλη να βάλει το δώρο κάτω από το δένδρο.
Έχω ακόμη κρατημένα γράμματα που έστελνε η κόρη μας στον Αϊ-Βασίλη και είναι συγκινητικό το πώς μέσα σ’ αυτές τις λίγες απλοϊκές γραμμές προβάλλονται έννοιες, όπως «μοιράζομαι», «ενδιαφέρομαι», «νοιάζομαι», «προσφέρω», «αγαπάω»…
Σκέπτομαι συχνά, ότι τα παιδιά είναι τελικά πολύ πιο σοφά από τους μεγάλους. Αγαπούν χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς υστεροβουλίες και έχουν έναν αφοπλιστικό τρόπο να μας μαθαίνουν τι είναι ζωή και ότι η ευτυχία κρύβεται μέσα στα απλά, καθημερινά πράγματα.
Μεγαλώνοντας, σταματήσαμε να πιστεύουμε στα θαύματα, ή να διατηρούμε αλληλογραφία με τον Αϊ-Βασίλη. Αλλά και αν σήμερα του στέλναμε ένα γράμμα, η λίστα μας θα ήταν μικρότερη και αυτά που πιθανόν να ζητούσαμε, σίγουρα δεν μπορούν ν’ αγοραστούν με χρήματα… Αγάπη, ειρήνη, ελπίδα, ηρεμία, υγεία, φίλους, χρόνο…
Χρόνια Πολλά και εύχομαι ολόψυχα ν’ απολαύσουμε αυτή την ευλογημένη εποχή, κατά την οποία, όπως είχε γράψει, ένας Αμερικανός συγγραφέας (ο Hamilton Wright Mabi), «όλος ο κόσμος ενώνεται κάτω από την συνωμοσία της αγάπης!!!»
