Το 1990, ο ΟΗΕ ανακήρυξε την 1η Οκτωβρίου ως την Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων.
Ένα χρόνο αργότερα, όρισε πέντε βασικές αρχές για τους ηλικιωμένους, οι οποίες στοχεύουν στο να διασφαλίσουν ότι θα δοθεί προτεραιότητα στην τρίτη ηλικία από όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου. Αυτές οι αρχές είναι: η ανεξαρτησία, η ενεργός συμμετοχή των ηλικιωμένων στα κοινά, η δυνατότητα εκπλήρωσης των προσωπικών στόχων, η φροντίδα και η αξιοπρέπεια.
Τηρώ πάντα μια επιφυλακτική στάση με τις διάφορες «αφιερωμένες ημέρες» γιατί μου δημιουργούν την εντύπωση ότι περιθωριοποιούν μάλλον παρά υποστηρίζουν το αντικείμενο «εορτασμού» τους. Περνάει η μέρα, δηλώσαμε παρουσία-συμμετοχή στα σόσιαλ, και πάμε πάλι στα γνωστά.
Τα γνωστά όμως, με τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες που αλλάζει το σύμπαν (λέγε με meta-verse) δεν είναι και τόσο γνωστά πια.
Στη δική μας περίπτωση, 33 χρόνια μετά την προκήρυξη του 1990, μήπως χρήζει άμεσα επαναπροσδιορισμού πώς/γιατί/από ποιους ορίζονται «ηλικιωμένοι»οι άνω των 65; Τους χωράει όλους, τους 65+, η «τρίτη ηλικία» ή μήπως επίσημα να προστεθεί και η «τέταρτη» στις στερεότυπες «κατηγορίες»; Πόσα ερωτηματικά και άλλα αντίστοιχα «εισαγωγικά» που ζητούν απάντηση και ακύρωση, αντίστοιχα;
Σε αυτό μας το τεύχος του just a number αναρωτιόμαστε, αναλύουμε, προτείνουμε ή και φιλοσοφούμε (πάντα ενεργά):
Μήπως να ξανα-βαφτίσουμε τις ηλικιακές ομάδες, αποφορτίζοντας τες από δυσάρεστες στο άκουσμα λέξεις όπως «τρίτη ηλικία» (υπάρχει και 4η, και 5η, και 6η πια), «ηλικιωμένος συνταξιούχος» (ποιος; ο 65ρης που διαβάζει την εφημερίδα στο tablet, όχι στο καφενείο; η «γιαγιά» που άνοιξε καινούργια επιχείρηση;)
Πώς συμβαδίζει ο ηλικιακός ρατσισμός με την «παγκόσμια ημέρα»; Πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η εμμονή ότι τα επιτεύγματα και η έμπνευση είναι αμιγώς νεανικά (;) χαρακτηριστικά;
Είναι ελάττωμα να είσαι πάνω από 65; Από 75; Από..;;
Ή μήπως να μεταθέσουμε τον «τόνο» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) από το γέρος στο γερός;
Πώς να αγνοήσουμε έναν εμβληματικό της έβδομης Τέχνης που στα 88 του τολμά να «εκτεθεί» στο κατάμεστο Ηρώδειο, όχι με το μύθο του αλλά με το χόμπυ του;
Ας πάμε όμως μια μέρα πριν την 1η Οκτωβρίου, στις 30 Σεπτεμβρίου τιμούμε με μία λιγότερο προβεβλημένη, αλλά ίσως πιο ουσιαστική, Ημέρα Μνήμης τους Εθνικούς μας Ευεργέτες και την τεράστια προσφορά τους στο στήσιμο της χώρας, ακόμα και πριν την Επανάσταση.
Μιλώντας για προσφορά, διαβάστε στην αποκλειστική συνέντευξη της Μαρίας Στρατηγάκη για μια άοκνη, επιστημονική και κοινωνική προσφορά της στην Ισότητα, στην Αλληλεγγύη, στην Πρόνοια.
Τελικά, μήπως η ανταπόκριση στην Παγκόσμια Ημέρα μας είναι να δίνουμε αξία στην κάθε μας μέρα, φροντίζοντας και επαυξάνοντας συνεχώς το αποτύπωμα της ώριμης ηλικίας μας;
ΥΓ. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές άκουσα στο ραδιόφωνο ότι είναι η Παγκόσμια Ημέρα των…Χόμπιτ (βλέπε Άρχοντα Δαχτυλιδιών, Τόλκιν). Αρχικά, ένιωσα καλύτερα για «τη δική μου» Παγκόσμια Ημέρα της 1ης Οκτωβρίου…αλλά μετά σκέφτηκα, μήπως είναι ακόμα μία μέρα αφιερωμένη σε όντα φαντασιακά, εκτός πραγματικότητας;
