Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ήμουν στην αγαπημένη μου φίλη Χριστίνα Φ. στην κουζίνα της, με χαλαρή φλυαρία και κουβέντες σοβαρών θεμάτων.
Κάποια στιγμή ρωτάει το γιο της (ετών 6): «Θέλεις γάλα; Έχουμε». Εκείνος ανοίγει το ψυγείο και πανηγυρίζει!! «Έχουμε γάλα! Τι χαρά!» και γελώντας πίνει ένα ποτήρι.
-«Μα αφού πάντα έχετε γάλα, πως κάνει έτσι;» απόρησα.
-«Γιατί θέλω να μαθαίνουμε καθημερινά πως τίποτα δεν είναι δεδομένο!» ήταν η ήρεμη απάντηση της φίλης μου.
Κοίταζα μία τη χαρά του μικρού, μία την ηρεμία της φίλης μου. (Να σημειώσω ότι δεν πρόκειται για μια οικογένεια που ζει σε στέρηση).
Ήταν σα μια γενναία σφαλιάρα αφύπνισης από τη λήθη του lifestyle που έχουμε διαμορφώσει ως κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες και χάσαμε τον άξονα μας.
Συζητάμε για την ευγνωμοσύνη ως το κλειδί στην ευημερία και ευτυχία, αλλά ποτέ δεν με άγγιξε τόσο η θεωρία όσο αυτό το βίωμα: «Γιατί θέλω να μαθαίνουμε καθημερινά πως τίποτα δεν είναι δεδομένο».
Συχνά όσο η ζωή πιέζει, τα χρόνια περνάνε ή διανύουμε δυσκολίες, ξεχνάμε τι έχουμε και ασχολούμαστε με το τι δεν έχουμε. Ή παραβλέπουμε το τι έχουμε, που για άλλους ανθρώπους είναι άπιαστο όνειρο.
Βλέπουμε τη ζωή μας ως δεδομένη και πάμε διαρκώς για το κάτι περισσότερο, το συνεχώς ανικανοποίητο, την αίσθηση δυσφορίας ή στέρησης.
Το αποτέλεσμα δεν είναι πρόοδος και αυτοβελτίωση.
Είναι ένας βάλτος στενοχώριας καθώς όλη μας η ενέργεια γυρίζει γύρω από τις απώλειες, τις ανεπιθύμητες αλλαγές, το κενό έλλειψης και όχι τα κεκτημένα, τον πλούτο της ζωής μας, τα δώρα που έχουμε και που δεν είναι για όλους αυτονόητα…
Έτυχε και γεννηθήκαμε σε μια χώρα ελεύθερη και κατά βάση ασφαλή. Ότι φτάσαμε 20, 40, 60, 70, 85 ετών. Ότι είμαστε κατά βάση υγιείς, αρτιμελείς, με σπίτι ή σπίτια, σύστημα υγείας, μπορούμε να βγούμε έξω με φίλους ή να φέρουμε φίλους σπίτι. Ότι πάμε ένα περίπατο ή εκδρομή. Ότι έχουμε οικογένεια, έχουμε σπουδάσει, αποκτήσει δυνατότητες επιλογών, ότι μπορούμε να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να μιλήσουμε με κάποιον. Ότι έτυχε να έχουμε την πολυτέλεια να διαβάζουμε το άρθρο αυτό από μια ηλεκτρονική συσκευή.…
Δε θα συνεχίσω τη λίστα, ο καθένας μπορεί να αναλογιστεί τα δικά του αυτονόητα.
Ζούμε σε μια κοινωνία γεμάτη από εφήμερα, επιφανειακά πρότυπα lifestyle.
Ο καταναλωτισμός δεν είναι μόνο οικονομικός, αλλά αξιακός και κοινωνικός.
Γιατί υπάρχει μια συνεχής καλλιέργεια της αίσθησης του «δεν έχω», του «έχασα», του «δεν αξίζω», του «οι άλλοι είναι καλύτερα».
Καλύτερα είναι όποιος μπορεί να εκτιμά και να απολαμβάνει ό,τι έχει, αυτό που είναι, ό,τι κατάφερε. Όποιος μπορεί να τιμά όσα του δόθηκαν ή πέτυχε.
Καλύτερα είναι όποιος έχει ένα mindstyle που οδηγεί σε ένα πιο ανθρώπινο και ουσιαστικό lifestyle:
Της ευημερίας και της ευδαιμονίας για το κάθε τι που δεν θεωρείται δεδομένο ή αυτονόητο. Της χαράς για όσα έχουμε/είμαστε και με αυτή την ενέργεια να μπορούμε να τα πολλαπλασιάζουμε.
Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο εύκολα χάνεται η οπτική, όταν η ζωή μάς δοκιμάζει. Πόσο εύκολα εγκλωβιζόμαστε, ενώ έχουμε πάντα λόγους να βιώνουμε ευτυχία και χαρά. Έχω εντρυφήσει στο θέμα δυστυχώς, κουράζοντας κάποιους φίλους μου στην πορεία, αλλά πήρα το μάθημα μου.
Αντί λοιπόν να αναλύσω άλλο την αξία της ευγνωμοσύνης ως κλειδί στην προσωπική ευημερία και ευτυχία, θα αντιστρέψω την τοποθέτηση:
Έχετε αναλογιστεί πόσα έχετε που θα σας κόστιζε πάρα πολύ να χάσετε;
Πόσα έχετε που είναι πολύτιμα για εσάς, και σας εξασφαλίζουν χαρά, δύναμη, καλή ζωή και αν το σκεφτείτε δεν είναι καθόλου δεδομένα για όλους;
Δεν χρειάζεται να χάσουμε κάτι δεδομένο για να εκτιμήσουμε την αξία του.
Πάντα θα έχουμε λόγους να γκρινιάξουμε, και να λέμε «ναι, αλλά άλλοι έχουν περισσότερα» ή «ναι, αλλά παλιότερα ήμουν καλύτερα»…
Όταν αναπολείτε παλιές «καλύτερες» συνθήκες σας, ή το μυαλό σας γυρίζει αγχωτικά γύρω από δυσκολίες, περιορισμούς ή την επικαιρότητα, δοκιμάστε να δείτε το πλήρες πλαίσιο και πόσο διαφορετικά θα αισθανθείτε. Η αναπλαισίωση των σκέψεων μας για τη ζωή μας βοηθά στην ψυχική μας υγεία, ευεξία και ενέργεια.
Ακόμα και στα απλά, καθημερινά, που μας ρίχνουν ψυχολογικά.
Προχθές χρειάστηκα 30 λεπτά για να παρκάρω στο Παγκράτι κ άρχισα να γεμίζω νεύρα και άγχος. Θύμισα στον εαυτό μου ότι είχα την πολυτέλεια να ψάχνω 30 λεπτά για να παρκάρω, ώστε να φάω σε μια όμορφη ταβέρνα, στον φθινοπωρινό ήλιο, με τη μαμά μου και να πούμε τα νέα μας.
Tίποτα από όλα αυτά δεν είναι δεδομένο για όλους.
Εσείς, τι έχετε για δεδομένα και ξεχνάτε να τα δείτε μέχρι την ώρα που τα χάνετε;
