Έχουμε γεμίσει εφαρμογές για να μπορούμε να κάνουμε όλο και περισσότερα, όλο και πιο γρήγορα. Όλα γίνονται «έξυπνα», προσφέροντας μας λύσεις για να γλιτώνουμε χρόνο.
Και αναρωτιέμαι, θέλουμε τελικά να γλιτώνουμε χρόνο; Έχουμε όφελος ή επιβάρυνση από αυτές τις λύσεις-υποκατάστατα στη ζωή μας;
Φέτος πέρασα τις γιορτές στο σπίτι, άρρωστη και μόνη μου όπως πολλοί. Ήμουν ευγνώμων για όλες αυτές τις διευκολύνσεις. Παρήγγειλα φαγητό, έκανα βιντεοκλήσεις με τους φίλους μου, δεν ένιωσα μόνη, είδα ταινίες, άκουσα μουσική, συμμετείχα ακόμα και σε live workshop.
Συνειδητοποίησα όμως πως αξιοποιώ, όπως πολλοί, τις ίδιες λύσεις και το υπόλοιπο έτος, μέρες που δεν είμαι αναγκασμένη «για να γλιτώνω χρόνο» ή επειδή «δεν προλαβαίνω»… Χωρίς να αμφισβητώ την αξία τους σε ειδικές περιστάσεις, είναι σημαντικό να αντιληφθούμε πως η άλογη χρήση τους μας στερεί ζωή και μας εκπαιδεύει να μην έχουμε πουθενά την προσοχή μας, θυσιάζοντας πολλά από τα υπέροχα της ανθρώπινης εμπειρίας.
Για φέτος αποφάσισα να ζήσω πιο αργά, πιο απολαυστικά και με περισσότερη παρουσία στο τι κάνω, που βρίσκομαι, με όποιον βρίσκομαι, στο τι αισθάνομαι ή θέλω.
Θέλω να είμαι παρούσα στις στιγμές που ζω, ώστε στο τέλος του 2024 να είμαι πιο γεμάτη από εμπειρίες, ιστορίες, συναισθήματα, μοίρασμα. Όχι μόνο επιτεύγματα και «to do» από τη λίστα εκκρεμοτήτων. Η ζωή έχει γίνει αρκετά γρήγορη, συχνά πιο γρήγορη από όσο αντέχει το ανθρώπινο σύστημα. Όμως υπάρχει χώρος να πλοηγηθούμε απολαμβάνοντας και το ταξίδι, όχι μόνο να βιώνουμε την αγωνία μιας συνεχούς πίεσης από φόβο μήπως και χάσουμε κάτι και βρεθούμε απ’έξω.
Αναρωτηθείτε.
* Καθώς προχωράτε στη ζωή, τι αφήνετε πίσω για να βάλετε το νέο;
Συχνά βαδίζουμε κρατώντας όνειρα και ιδέες που πια δεν μας αφορούν αλλά έχουμε μάθει ότι είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας. Σήμερα, ποιες είναι οι προτεραιότητες; Ποιούς ανθρώπους θέλουμε και ποιόν τρόπο ζωής. Αξίες; Ιδέες; Η προσπάθεια να ανταποκριθούμε σε όλα χωρίς να απελευθερώνουμε κανένα και τίποτα, είναι απλά εξαντλητική και μας κόβει σε πολλά κομμάτια. Όσο και να θεωρούμε ότι δεν γίνεται να αφήσουμε κάτι γιατί όλα είναι σημαντικά, ας αναλογιστούμε τι πραγματικά μας ενισχύει ή μας επιβαρύνει.
Ίσως να αποφασίσουμε να διαλέξουμε ό,τι μας επιτρέπει να είμαστε απόλυτα παρόντες και το απολαμβάνουμε.
* Πόσο συχνά κάνετε ταυτόχρονα 2-3-4 πράγματα ταυτόχρονα;
Συγκρίνετε την απόλαυση ενός καφέ στη λιακάδα ή δίπλα στο τζάκι με έναν αγαπημένο άνθρωπο, με τη συζήτηση γράφοντας ταυτόχρονα μηνύματα, και κοιτάζοντας τα mails, ή με το μυαλό στα άγχη της ημέρας…. Όσο και να θεωρούμε ότι αναγκαστικά πρέπει να είναι έτσι, μπορούμε να ορίζουμε χρόνο για ένα πράγμα τη φορά.
Αν σπάμε τις μονάδες προσοχής μας, τίποτα δεν είναι πλήρες και βιώνουμε μόνο άγχος. Η σύνδεση, η έμπνευση, η επικοινωνία, η απόλαυση, προϋποθέτουν το 100% της προσοχής μας σε ένα στόχο/ άνθρωπο/διαδικασία.
* Πόσο συχνά αντικαθιστάτε την εμπειρία της πραγματικής ζωής με ψηφιακά μέσα;
Κάποιες εμπειρίες και θέματα είναι για να βιώνονται αληθινά. Όσο και να μας βολεύει αντί για ένα τηλέφωνο να στείλουμε ένα μήνυμα, αντί για μια συνάντηση ένα τηλεφώνημα, αντί για μια επίσκεψη μια online επικοινωνία, κάτι συμβιβάζουμε για το χρόνο που «κερδίζουμε». Η εμπειρία της αληθινής ζωής προσφέρει και απρόβλεπτα νέα ερεθίσματα, δίνει τροφή σε όλες μας τις αισθήσεις, στηρίζει την εξέλιξη μας.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε να λύσουμε ένα σοβαρό θέμα στο chat. Να ανοίξουμε τις γνωριμίες και σχέσεις μας πίσω από μια οθόνη. Να γνωρίσουμε πραγματικά κάποιον χωρίς να εκτεθούμε στη ζωή μαζί. Οι σχέσεις και οι εμπειρίες μας είναι πιο όμορφες και αληθινές όταν τις βιώνουμε στο πραγματικό πεδίο.
* Πόσο συχνά θορυβούμαστε για τα όσα άσχημα συμβαίνουν σε μας και ψάχνουμε να κάνουμε αντιπερισπασμούς;
Αλήθεια, συμβαίνουν σε μας ή οι επιλογές μας φέρνουν αυτά τα αποτελέσματα; Πρόσφατα άκουσα την μαγική φράση: Ζήστε σαν να επιλέγετε όσα συμβαίνουν στη ζωή σας, ακόμα και τα άσχημα. Ονομάστε το τι δε σας αρέσει, πείτε τώρα ξέρω το μάθημα, και προχωρήστε.
Η ιδέα ότι επιλέγω τι βιώνω, (καθώς πάντα υπάρχει μια επιλογή αφήνοντας κάτι άλλο προφανώς), είναι πολύ ανακουφιστική. Υπάρχει ένας βαθμός παρουσίας μας και ελέγχου.
Φέτος αποφάσισα να πάει ο χρόνος πιο αργά, να δώσω το χρόνο στις εμπειρίες που επιλέγω, αρκεί να είναι πλήρεις, αληθινές και δικές μου.
Να ζήσω τη χρονιά με ένα ρυθμό που μου επιτρέπει να ζήσω, όχι να διεκπεραιώσω. Να γνωριστώ με τους ανθρώπους με σεβασμό και ουσία. Να έχω επικοινωνίες με όλο το εύρος που προσφέρει η ανθρώπινη υπόσταση. Να είμαι 100% εκεί που είμαι κάθε στιγμή, όχι στο μυαλό, ούτε σε άλλο χρόνο, ούτε σε άλλο ερέθισμα.
Και να ξέρω ότι έζησα το χρόνο όπως επέλεξα.
