Θυμάμαι μία ρήση της συγγραφέως Francoise Sagan: «Όταν κλαίω, είναι πιο παρηγορητικό να κλαίω μέσα σε μια Ρολλς Ρόυς παρά μέσα σε ένα Ντεσεβώ.»
Παραφράζοντας, εξομολογούμαι ότι αν είναι κακό το φαγητό, στην πρόσκληση για γεύμα, μου είναι πιο εύκολο να το.. καταπιώ αν είναι όμορφα σερβιρισμένο, σε ένα τραπέζι στρωμένο με γούστο, παρά να το φάω (επί πλέον) πρόχειρα σερβιρισμένο.
Επηρεάζει τη γεύση το περιβάλλον; Πιστεύω ναι, εκεί στηρίζεται μάλλον το δυνατό χαρτί της «Τέχνης του Τραπεζιού», κοινώς του «Art de la Table».
Σας καλώ να σκεφτείτε με εικόνες:
Στην κουζίνα, σε μια μεγαλοπρεπή μπακιρένια μαρμίτα σιγοβράζει ένα όχι τόσο τραβηχτικό στην όψη νερομπούλι που δεν προμηνύει και μεγάλη απόλαυση. Που θα φτάσει στο τραπέζι (όμως) σε πορσελάνινη υπέροχη σουπιέρα, του σερβίτσιου της μαμάς (ή της γιαγιάς), θα σερβιριστεί στους καλεσμένους που κάθονται σε τραπέζι στρωμένο με κεντητό τραπεζομάντηλο, κεριά, κρύσταλλα και λουλούδια, που θα σκουπίσουν τα χείλη τους σε λινή πετσέτα.
Άλλη εικόνα:
Στην κουζίνα σε μια κατσαρόλα που έχει δει και καλύτερες μέρες (κοινώς ένας τέντζερης για όλες τις χρήσεις) σιγοβράζει μια υπέροχη βελουτέ χορτόσουπα που το άρωμά της σπάει ρουθούνια. Τα οποία ρουθούνια (δηλαδή οι κάτοχοι τους) θα κάτσουν γύρω από ένα κακοφωτισμένο τραπέζι κουζίνας και θα σερβιριστούν κατευθείαν από την κατσαρόλα στα βαθιά πιάτα τους, σκουπίζοντας τα χείλη τους με χαρτοπετσέτες.
Αν ρωτήσω ποια ομάδα θα ευφρανθεί περισσότερο η απάντηση που θα προέλθει από τους γευστικούς κάλυκες των καλεσμένων είναι σαφώς υπέρ της βελουτέ σούπας στην κουζίνα. Όμως τολμώ να στοιχηματίσω ότι την όλη αίσθηση της βραδιάς, την ευωχία και την ευφρόσυνη διάθεση και τελικά την επίγευση με την κατάληξη «τι ωραία βραδιά που περάσαμε» θα την κερδίσει.. ο μέλαινας ζωμός.
Ακραίο το παράδειγμα, συμφωνώ.
Αλλά εικονογραφεί παραστατικά νομίζω το επιχείρημα ότι η τέχνη να στρώνεις ένα όμορφο τραπέζι ενισχύει σημαντικά την απόλαυση του φαγητού.
Αξίωμα που γνωρίζει πολύ καλά ο οικουμενικός κλάδος της εστίασης αλλά και κάθε οικοδέσποινα που δέχεται φίλους και οικογένεια στο σπίτι της. Και ναι, εδώ θα κάνω διάκριση στα φύλα, γιατί άνδρες που να μαγειρεύουν εξαιρετικά βλέπουμε πια πολλούς και μάλιστα πολλούς νέους. Αλλά άνδρες που να κατέχουν την τέχνη του να στρώνεις ένα όμορφο τραπέζι, δεν κυκλοφορούν νομίζω πολλοί ανάμεσα μας. Και δεν εννοώ τους επαγγελματίες caterers, αν κι εκεί την διακόσμηση των τραπεζιών αναλαμβάνουν συνήθως γυναίκες.
‘Ετσι, η «ταμπέλα της καλής οικοδέσποινας» παραπέμπει κυρίως στο ταλέντο για το στήσιμο του «σκηνικού», την όλη ατμόσφαιρα που δημιουργείται με το φωτισμό, τη μουσική σε σουρντίνα, στο τραπέζι με τα λινά του, τα φρέσκα λουλούδια, τα κεριά, τις όμορφα διπλωμένες πετσέτες. Και λιγότερο στην ικανότητα τη μαγειρική. Όταν βέβαια συνυπάρχουν και τα δύο, ενθουσιασμός και θαυμασμός μεγάλος και απονομή ευσήμων δικαιωματικά.
Ξέρω, εδώ «ζωγραφίστηκε» ένα πορτρέτο λίγο ξεπερασμένο από τους τρελούς ρυθμούς της σύγχρονης καθημερινότητας. Τι να σου κάνει η 30χρονη δόκτωρ που γυρίζει από τη δουλειά της στις 8:00 κι έχει καλεσμένους στις 9:00;
Κι όμως, βοηθούντος των σύγχρονων ευκολιών (delivery, catering, και βοήθεια έξωθεν) δεν είναι θέμα χρόνου, να ανοίξουν τα συρτάρια για να στρωθεί πολύ απλά και γρήγορα ένα όμορφο και «ζεστό» τραπέζι.
Είναι θέμα απόφασης κι επιλογής:
Ας μην τα «αποστραγγίζουμε» όλα χάριν πρακτικότητας κι ευκολίας και ταχύτητας.
Συμβουλή στις νεότερες, με πολλή αγάπη, από μια πρώην working girl και, διαδοχικά και ταυτόχρονα, εργαζόμενη σύζυγο/ μαμά και «γυναίκα καριέρας» και διαπιστευμένη οικοδέσποινα όλης της ευρύτερης οικογένειας -τόσοι ρόλοι και αδύνατον να τους προλάβεις όλους, το ξέρω καλά:
Ξεχάστε σας παρακαλώ για λίγο χαρτοπετσέτες και πιάτα μιας χρήσεως και σουπλά πλαστικά και σερβίρισμα από το πακέτο του delivery.. Αφιερώστε λίγη παραπάνω φροντίδα στο τραπέζι σας – απλά πράγματα, με φαντασία και διάθεση γιορταστική (και εκτός εορτών).
Σας εγγυώμαι ότι αυτά τα «καρυκεύματα» θα νοστιμίσουν αφάνταστα πολύ το φαγητό σας.
