Φανταστείτε πως περπατάτε στον δρόμο, και κρατάτε την τούρτα έκπληξη για τα γενέθλια του αγαπημένου σας συντρόφου ή συγγενικού παιδιού.
Ξαφνικά, ένας ατημέλητος νέος που γράφει στο κινητό ενώ περπατά, σκοντάφτει, τείνει να πέσει πάνω σας και τη γλιτώνετε στο πάρα τρίχα.
- Σκέφτεστε: «Στα παλιά του τα παπούτσια οι άλλοι, έτσι κατήντησαν οι νέοι, κανένας σεβασμός για τους άλλους. Δε με είδε καν ή αδιαφορεί;».. Αυτονόητα θυμώνετε! Μπορεί ακόμα και να μπείτε σε καβγά. Όλη η χαρά σας για την έκπληξη που ετοιμάζετε έχει εξατμιστεί…
- Σκέφτεστε: «Αμάν! Παρα τρίχα! Θα κατέστρεφε την τούρτα και όλη την έκπληξη που ετοιμάζω! Και τι θα έκανα που ήταν ειδική παραγγελία; Θα μπορούσα μέχρι και να πέσω στο δρόμο κ να έχω ατύχημα!». Αυτονόητα αγχώνεστε! Η καρδιά σας εκ των υστέρων χτυπάει και η αναπνοή σας γίνεται γρήγορη..
- Σκέφτεστε: «Έτυχε, θα μπορούσα και εγώ να είμαι σε αφηρημένη κατάσταση». Προχωράτε και ξεχνάτε την ιστορία.
- Σκέφτεστε: «Τι καλά που τη γλίτωσα. Με θέλει σήμερα». Η χαρά σας δυναμώνει και προσδοκάτε τη γιορτή που θα πάτε.
Τι άλλαξε στα γεγονότα; Τίποτα. Τι άλλαξε στη μέρα σας και το πως αισθάνεστε; Τα πάντα.
Πόσο διαφορετικά συναισθήματα βγήκαν ανάλογα ανάλογα με τις σκέψεις σας! Συναισθήματα που άμεσα θα επηρεάσουν και τη συμπεριφορά μετά.
Τα γεγονότα της ζωής δεν διαμορφώνουν τα συναισθήματα μας. Το νόημα που δίνουμε στα γεγονότα και οι σκέψεις μας γύρω από αυτά διαμορφώνουν τα συναισθήματα, τη διάθεση και τη ζωή μας. Δεν είναι μια νέα προσέγγιση, καθώς φιλοσοφικά υπάρχει από την αρχαιότητα.
Το κύριο πρόβλημα όμως είναι πως με αυτή την πρακτική τελικά παίρνουμε πολλά ως προσωπικά. Σαν να συμβαίνει «σε εμάς», «μόνο σε εμάς» ή επίτηδες.
Οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας για τη ζωή, τους άλλους και εμάς είναι αυτά που ορίζουν το πως αισθανόμαστε.
Έμαθα από την δασκάλα μου, την Cloe Madanes, μια σπουδαία αλήθεια για τη ζωή.
Ένας βασικός δείκτης ωριμότητας του ανθρώπου είναι το πόσο ορίζει αυτός τα συναισθήματα του ή πόσο οι άλλοι.
Τα παιδιά και οι έφηβοι είναι συναισθηματικά έρμαια των πράξεων ενός άλλου ανθρώπου ή γεγονότων, καθώς είναι ακόμα σε συναισθηματική και πρακτική εξάρτηση. Ο ενήλικος, ώριμος συναισθηματικά άνθρωπος μπορεί να διαχωρίσει γεγονότα από ιστορίες, ερμηνείες, τραύματα ή προβολές και να φτιάξει τον εσωτερικό του διάλογο.
Δυστυχώς την περίοδο που διανύουμε, η αλόγιστη και ανεξέλεγκτη συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επηρεάζουν πολύ τις συζητήσεις μας και διαμορφώνουν τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας.
Τις τελευταίες βδομάδες, επειδή ήμουν αρκετά συναισθηματικά φορτισμένη, τόσο με προσωπικά θέματα αλλά και με την περιρρέουσα κατάσταση επικαιρότητας, ξεκίνησα να πειραματίζομαι με την εξής πρακτική:
- Άρχισα να γράφω χωρίς φίλτρα τις σκέψεις μου για κάθε ένα από τα θέματα που με φορτίζουν δυσάρεστα. Χωρίς λογοκρισία, απλά άδειασα στο χαρτί τι σκέφτομαι, όσο παράλογο και αν φαινόταν. Έγραψα την ιστορία μου γύρω από τα γεγονότα. Τι αναλύω διανοητικά, τι με κατηγορώ, τι φοβάμαι, τι με θυμώνει, τι φαντάζομαι, τι σκέφτομαι για άλλους κ όσα γίνονται…
- Όταν ένιωσα πως κάλυψα το θέμα, ξεκίνησα σε μια νέα σελίδα “την αληθινή ιστορία”, τα γεγονότα και την ήρεμη πια οπτική μου, όπου πλέον είχα ρόλο στις ιστορίες, επιείκεια για εαυτό, έβλεπα τις δυνατότητες και επιλογές, αναγνώριζα την σφαιρική αλήθεια.
π.χ. εκεί που έγραφα “θα έπρεπε να είχα κάνει αυτό, εκείνο, το άλλο ή αν συμβεί αυτό τι θα κάνω». διηγήθηκα την πιο ενδυναμωτική μεν, αληθινή δε, οπτική π.χ. “ο καθένας μας κάνει λάθη, το θέμα είναι μετά πως αντιδρά, ή έχω τις εξής επιλογές», κλπ - Όσο έγραφα τη καθαρή οπτική, την ιστορία χωρίς σκοτεινά λαγούμια σκέψης, ένιωσα να αλλάζει, όχι απλά το συναίσθημα, αλλά όλη μου η αίσθηση στο σώμα.
- Πήρα μια βαθιά ανάσα και τράβηξα ένα μεγάλο Χ στις σκέψεις που με σαμποτάρουν ή εγκλωβίζουν και ξαναδιάβασα τη νέα μου ιστορία.
Σας διαβεβαιώνω για το αποτέλεσμα εσωτερικής κάθαρσης αυτής τη διαδικασίας, τη μείωση του στρες, την απελευθέρωση από το διανοητικό burnout, τη δραστική αλλαγή στο πόσο πιο δυνατή και ξεκάθαρη ένιωσα.
Η ζωή είναι γεμάτη πληροφορία, σε σημείο αβάσταχτο κάποιες φορές.
Ας επιλέξουμε που «κολλάμε» και χτίζουμε σκέψεις γιατί εκεί πάει η δύναμη μας.
Αν αισθανόμαστε ζαλάδα απέναντι στη ζωή, ας κάνουμε μια παύση να ελέγξουμε τι σκεφτόμαστε, ιδανικά με χαρτί και μολύβι για να τις δούμε «έξω» από εμάς.
Και η ζαλάδα θα φύγει και η πληροφορία θα σταματήσει να γυρνά ανεξέλεγκτα.
«Η ψυχή βάφεται στο χρώμα των σκέψεων της» Marcus Aurelius.
Tο ίδιο και η ζωή.
