Μιλάμε συχνά για την υποστήριξη ή στήριξη ως συνώνυμο της «βοήθειας».
Και έτσι, πολλοί παλεύουν μόνοι τους ώστε να μην δείξουν «αδυναμία» ή «ανάγκη». Θεωρούν ότι πρέπει να μπορούν, πρέπει να ξέρουν, και πρέπει να μην ρωτούν. Να μην ζητούν αυτά που πραγματικά έχουν ανάγκη. Ειδικότερα όσο οι άνθρωποι μεγαλώνουμε, μια μυστήρια περηφάνεια, μας κάνει πιο μονίρηδες, «αυτάρκεις» και μας απομονώνει.
Κάτι από τα παλιά στερεότυπα πως με την ηλικία η ανάγκη υποστήριξης είναι ένδειξη φθοράς…
Η υποστήριξη όμως δεν έχει απαραίτητα από τη φύση της αυτόν τον χαρακτήρα αδυναμίας ή εξάρτησης. Γιατί σε κάτι, κάπου, κάποτε, όλοι έχουμε ανάγκη να υποστηριχτούμε ή στηριχτούμε.
Κάπως, κάπου, κάποτε, ο άνθρωπος αποξενώθηκε από την ομαδικότητα, όπου αλληλοφρόντιζε και αλληλο-ϋποστήριζε το κάθε μέλος τα άλλα, και όλοι μαζί ήταν δυνατότεροι του αθροίσματος της κάθε μονάδας.
Ο Αριστοτέλης αιώνες πριν, τιμούσε την έννοια του συνόλου ως ανθρώπινη φύση:
«Ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό. Αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά απ’ τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι θηρίο ή θεός».
Για τις σχέσεις η διάσημη ψυχοθεραπεύτρια Εσθέρ Περέλ λέει, πως αναζητούμε σε έναν άνθρωπο όσα εξασφάλιζε κάποτε μια ολόκληρη κοινότητα ή ένα χωριό!
Πως μπλέξαμε έτσι;
Προτιμώ λοιπον, να συζητήσουμε σε αυτό το άρθρο για την κοινωνική φύση του ανθρώπου, την ανάγκη ή ροπή του προς το ανήκειν, μέσα από το οποίο εξελίσσεται, ενδυναμώνεται, μοιράζεται, μαθαίνει…
Την αλληλουποστήριξη ως μέρος της φύσης μας παρά ως μιας εξωγενούς βοήθειας προς τον αδύναμο. Και κυρίως να αποφορτίσουμε την υποστήριξη ή στήριξη, από ρόλους αδύναμου-δυνατού, ίσιου-στραβού, ξεπερασμένου-προχωρημένου ή άλλες αντιφάσεις.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει να προσφέρει υποστήριξη σε κάποιον άλλον. Κ αυτό γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που κατέχει όλες τις γνώσεις, δεξιότητες, ικανότητες, πόρους, δυνάμεις… Μαζί είμαστε πάντα πιο δυνατοί. Ο καθένας συμβάλει με κάτι που άλλος δεν έχει σήμερα, και από την ανταλλαγή προκύπτει ένα νέο, δυνατότερο άθροισμα, με περισσότερες δυνατότητες. Μαζί πάμε πιο μακρυά, πιο γρήγορα και πιο απολαυστικά.
Η άρνηση υποστήριξης επειδή θεωρείται «αναγνώριση έλλειψης», στερεί από τον άνθρωπο την εξέλιξη και προσωπική ανάπτυξη, κυρίως του στερεί τη δύναμη όλου του δυναμικού που υπάρχει διαθέσιμο γύρω, είτε σε ανθρώπους ή τεχνολογία.
Πιστεύω πως η άρνηση υποστήριξης είναι μια αδυναμία να λάβω, που σημαίνει είμαι κλειστός, έχω περιοριστικές πεποιθήσεις και συρικνώνομαι έξω από το ζωντανό σύνολο.
Η αποφυγή της υποστήριξης όταν τη χρειάζομαι φέρει μια αλαζονεία επιφανειακής και φανταστικής αυτονομίας, που όμως είναι περισσότερο ένα κλειστό, στεγνό κύκλωμα παρά μια πραγματική δύναμη. Ο δυνατός δεν φοβάται να δεχτεί και να εξελιχθεί. Ο γενναιόδωρος δε φοβάται να λάβει καθώς ξέρει το όμορφο συναίσθημα του να δίνει και δεν το στερεί από άλλους.
Είμαστε φτιαγμένοι αδύναμα παντοδύναμοι θεωρώ. Αν ξεπεράσουμε τους περιορισμούς του διχασμού, φανταστικού ή αληθινού, μπορούμε να πετύχουμε θαύματα, αγκαλιάζοντας το ανθρώπινο της φύσης μας, στηρίζοντας κ δεχόμενοι στήριξη, υποστήριξη και αλληλουποστηριζόμενοι.
Προσωπικά μαθαίνω ακόμα να δέχομαι. Μαθαίνω να στηρίζομαι. Ένιωθα παλιότερα μια αίσθηση χρέους όταν λάμβανα ή τύψεις ότι επιβαρύνω τους άλλους. Όμως όποτε κλήθηκα να στηρίξω άλλους, αισθανόμουν ευγνωμοσύνη που μπορούσα να προσφέρω, να συνδεθώ, να ανταλλάξω ασφάλεια, να μάθουμε μαζί ένα νέο μονοπάτι και ένα νέο ρυθμό.
Εσείς;
Είστε ανοιχτοί να υποστηριχτείτε όπως στηρίζατε ή στηρίζετε ακόμα;
Είστε δεκτικοί να λάβετε όπως δίνετε;
Μπορείτε να αισθανθείτε τη δύναμη του να δεχτείτε κάποιος άλλος να σας στηρίξει;
Να αποδεχτείτε μια ευάλωτη πλευρά ή να αναγνωρίσετε την υπεροχή κάποιου άλλου σε ένα τομέα;
Αντέχετε την ειλικρίνεια του να ζητήσετε αυτό που επιθυμείτε ή χρειάζεστε, χωρίς να θεωρείτε ότι σας μειώνει η ανάγκη;
Έχετε σκεφτεί πως η υποστήριξη μπορεί να σας εξελίξει, να σας ενδυναμώσει, να σας φέρει ανεξαρτησία τελικά;
Άλλωστε, είμαστε άνθρωποι και ουδείς είναι υπεράνω αναγκών. Ίσως ήρθε η ώρα με τη σοφία των χρόνων να αποδαιμονοποιήσουμε την έννοια της υποστήριξης και να την εκτιμήσουμε για αυτό που είναι: ο τρόπος να είμαστε περισσότερο δυνατοί και με περισσότερες δυνατότητες σε κάθε επίπεδο.
ΥΓ. Αν σας ζάλισα με τις θεωρίες και σκέψεις μου, είναι γιατί είμαι ένας άνθρωπος που κόπιασα και ακόμα δουλεύω με την αδυναμία να φοβάμαι να πω ότι χρειάζομαι στήριξη σε αρκετές φάσεις κ εκφάνσεις της ζωής μου. Κ εύχομαι να την ξεπεράσουμε περισσότεροι…
