Θέμα που απασχολεί κάθε γενιά, την καθεμία με διαφορετικό τρόπο.
Νέα παιδιά με όλο το μέλλον μπροστά τους σκέφονται αν πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό ή όχι. Οι ευκαιρίες λιγοστεύουν, οι απογοητεύσεις αυξάνονται, οι φιλίες επηρεάζουν.
Θυμάμαι το τεράστιο δίλημμα της 1ης Λυκείου, όπου προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε με δυσκολία (στα 15 μας χρόνια) για το μέλλον μας, που τότε φάνταζε απόφαση ζωής. Ως άτομο που αποφάσισα τότε να συνεχίσω στο ενιαίο λύκειο και να δώσω πανελλήνιες, ενώ πολλοί φίλοι μου έφυγαν στο εξωτερικό, θυμάμαι ότι πάντα αισθανόμουν μία μεγάλη διαφορά όταν τους έβλεπα στην επιστροφή τους τα Χριστούγεννα και το καλοκαίρι. Συγκεκριμένα, τότε ένιωθα (λίγο δραματοποιημένα ίσως) ότι όλα άλλαζαν στη ζωή τους ενώ στη δική μου ελάχιστα. Ταξίδια, νέες εμπειρίες, γνωριμίες με κόσμο απο άλλες χώρες, διαφορετικές μέθοδοι διδασκαλίας.
Με την απόφαση να κάνω master στην Αμερική, προσπάθησα σε 1,5 χρόνο να «ρουφήξω» ό,τι ευκαιρία δινόταν σε μαθήματα, ταξίδια, φιλίες και εμπειρίες. Η ζωή τελείως διαφορετική, η κουλτούρα αλλιώτικη, τα πράγματα αρκετά πιο εύκολα, η νοσταλγία επίσης μεγάλη. Η σκέψη όμως των ευκαριών που θα κέρδιζα είχα φύγει νωρίτερα και έβρισκα εκεί δουλειά με τριβέλιζε. Ωστόσο, αποφάσισα να γυρίσω και να δουλέψω εδώ. Σίγουρα η Ελλάδα και η δουλειά μου χάρισαν πολλές χαρές και δεν το μετάνιωσα. Πάντα όμως όταν συναντώ κόσμο που τελικά έμεινε στο εξωτερικό, μου δημιουργείται η απορία αν είναι καλύτερα. Γιατί εδώ οι απογοητεύσεις, η αβεβαιότητα και οι δυσκολίες είναι αρκετές και επαναλαμβανόμενες.
Τα διλήμματα λοιπόν παραμένουν πολλά. Τα υπέρ και τα κατά ανά εποχή ζυγίζονται διαφορετικά. Σίγουρα πάντως καταλαβαίνω σε μεγάλο βαθμό αυτούς που δεν θέλουν να γυρίσουν. Από την άλλη καταλαβαίνω και αυτούς που θέλουν.
Οι ρίζες είναι ίσως μεγάλο πράγμα, αλλά και η ανάγκη για εξερεύνηση και καλύτερες (και πιο αξιοκρατικές ίσως) ευκαιρίες να υπερβαίνει και να ξεριζώνει με κάποιο τρόπο τις ρίζες αυτές.
