Είχα πρόσφατα μία συζήτηση σχετική με την ψυχανάλυση με μία μεγαλύτερη γυναίκα, η οποία μου είχε πει ότι σε τόσο μικρές ηλικίες δεν βοηθάει. Σκεφτόμουν πόσο λάθος έκανε.
Σε όλο και περισσότερες συζητήσεις – είτε κοινωνικά είτε επαγγελματικά- αναφέρεται πλέον χωρίς ταμπού η ψυχανάλυση. Το παράδοξο θα μπορούσε να πει κανείς είναι ότι βλέπουν ψυχολόγο ( ή ψυχίατρο) όλο και πιο νέοι άνθρωποι, ενώ πλέον δεν θεωρείται και τόσο προσωπική η πληροφορία. Επίσης, εν αντιθέσει με όχι τόσο παλαιότερα, δεν θεωρείται πλέον «τρελός» ή «περίεργος» κάποιος που βλέπει ψυχολόγο.
Η αυξανόμενη αναγνώριση της σημασίας της ψυχικής υγείας, ιδίως των νέων, είναι αρκετά ενθαρρυντική και θεωρώ ότι παίζει πρωταρχικό ρόλο στο τι ανεχόμαστε σε περιβάλλοντα εργασίας αλλά και τη γνώμη που έχουν άτομα μεγαλύτερης ηλικίας για την απόδοση στην εργασία.
Θυμάμαι ότι στην ομιλία μας στο iforU που αφορούσε γυναίκες Under 30, μία από τις ερωτήσεις είχε να κάνει με το πώς βλέπουμε την αντίληψη μεγαλύτερων συναδέλφων ότι οι νέοι δεν δουλεύουν τόσο. Σκεπτόμενη τις απαντήσεις, που είναι αρκετές – με βασικότερη την ύπαρξη του κινητού και του internet το οποίο διευκολύνει πάρα πολύ τις δουλειές και μειώνει τον χρόνο – άλλος ένας παράγοντας θεωρώ ότι είναι και η ψυχανάλυση. Το γεγονός ότι όλο και νεότεροι άνθρωποι βλέπουν ψυχολόγο, συμβάλλει στην απενοχοποίησή τους όσον αφορά στα εργασιακά θέματα, είτε στις σχέσεις με συναδέλφους, είτε στον χρόνο που θα αφιερώσουν στη δουλειά, είτε στον τρόπο που θα αντιμετωπίσουν διάφορα θέματα της δουλειάς.
Ως άτομο που κάνει αρκετά χρόνια ψυχανάλυση, η διαφορά που βλέπω στη διαχείριση προσωπικών αλλά και επαγγελματικών, είναι πολύ μεγάλη και η αξία της ανεκτίμητη.
Θεωρώ ότι όσο μικρότεροι ξεκινάμε τόσο καλύτερα. Άλλωστε όσο «σκάβουμε», τόσο βρίσκουμε.
