Ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν νοσταλγώ καθόλου εκείνες τις εποχές που μεγάλωνα στην Ελληνική επαρχία. Είμαι πανευτυχής που με φιλοξενούν οι σημερινοί νέοι άνθρωποι στον κόσμου τους, τον πιο ελεύθερο, ειλικρινή κι αυθεντικό. Απολαμβάνω την ασυμβίβαστη συμπόνοια και αποδοχή τους προς το διαφορετικό, κι ας μονοπωλούν την επικαιρότητα οι εξαιρέσεις.
Kαι ωστόσο πιστεύω πως μερικές από τις σημαντικότερες κατακτήσεις της γενιάς μου, παρότι αόρατες και φαινομενικά ασήμαντες, είναι ακόμα μέρος της ομορφιάς του κόσμου. Κι αυτές αλήθεια νοσταλγώ.
Είναι οι ευάλωτοι, ατελείς, αντι-ήρωες των παιδικών μας χρόνων. Είναι μια ασύλληπτα σημαντική κατάκτηση το πώς η γενιά μου δημιούργησε ένα πάνθεο παιδικών ηρώων συμπερίληψης, ανοχής της ατέλειας, της ευαλωτότητας, της διαφορετικότητας… πριν αρχίσουν να μας βασανίζουν τα τέλειας κοπής πρότυπα.
Πολύ πριν από τη Μπάρμπι λοιπόν υπήρχε η Όλιβ (του Ποπάυ). Ξερακιανή, ασχημομούρα, κακοντυμένη, μεγαλοκοπέλα, με ποδάρες νούμερο 42, ακομμωτηρίαστη, με έναν γελοίο κοτσαρίκο. Κι όμως ήταν αντικείμενο μέγιστου έρωτος απο έναν ωραιο, γυμνασμένο, μπρατσαρά ναυτικό που τη λάτρευε. Δεν της χρειαζόταν να είναι ούτε κουκλάρα, ούτε σωματάρα για να πίνει αυτός νερό στο όνομά της. Ηταν απλά ο εντελώς αυθεντικός εαυτός της. Θεοκούζουλη, φωνακλού, drama queen, ξεροκέφαλη, ανεξάρτητη και πότε πότε εντελώς μπουνταλού. Δηλαδή εντελώς ανθρώπινη. Και απολύτως λατρεμένη από όλους μας.
Λατρεμένος και ο Γκούφυ από την παρέα της τότε Ντίσνευ. Άτσαλος, κακοσούσουμος, κρεμανταλάς. Ο Γκούφη έπεφτε συνέχεια σε γκάφες, έκανε πατάτες, και ότι μπορούσε να χαλάσει το χαλούσε. Πώς είναι οι σημερινοί ήρωες; Αυτός ήταν το ακριβώς το αντίθετο. Δεν έμενε στα χέρια του τίποτα όρθιο. Αλλά η αγάπη και η εμπιστοσύνη των φίλων του ήταν αδιαπραγμάτευτη και με την τόσο αγαθή κι αγνή καρδιά του, μας γινόταν υπέροχα συμπαθής.
Ήρωες της απόλυτης συμπερίληψης ήταν ο Αστεριξ κι ο Οβελίξ. Ο ένας θεόχοντρος και χαζούλης, αδέξιος και άγαρμπος. Φαγανός όσο δεν πάει, και χωρίς κανένα μέτρο. Ο άλλος, ο Αστερίξ, λιανός, θεόκοντος, μισή μερίδα, αλλά πονηρός, πανούργος και καπάτσος, σχεδόν δαιμόνιος. Πόσο γέλιο μας χάρισαν, πόση ανακούφιση για τη δική μας μη τελειότητα.
Και μετά νάσου τα φρου φρου και αρώματα της Μις Πίγκυ (των Muppets). Χοντρούλα, με κυτταρίτιδα, με μυτόγκα σαν τον Πύργο του Άιφελ, και με εκείνη την ξανθή μαλλούρα. Θα θυμάμαι πάντα την περίφημη ατάκα της για τη διατήρηση της σιλουέτας της «…never eat more than you can lift». Ντυνόταν και στολιζόταν σαν γαμήλια τούρτα, σαν φρεγάδα με λαμπιόνια. Πίστευε απόλυτα στην ομορφιά και γοητεία της. Δεν είχε ποτέ bad hair days. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι είναι η απόλυτη diva. Ενώ δύο γέροι, δύο ραμολιμέντα θα σχολίαζαν κάθε παράστασή της, γιατί όλες οι ηλικίες χωρούσαν στο σύμπαν των Muppets, και όλες οι φτιαξιές, ο Animal, o Gonzo που είχε σχέση με μία κότα. Ω, ναι!
Και πώς θα μπορούσα να μην περιλάβω στις πολιτισμικές κατακτήσεις της γενιάς μου τα Peanuts. Ένας θρασύτατος, αγενής, προπέτης σκύλος, ο Σνούπυ. Κι ο λατρεμένος Λίνους. Γεμάτος ανησυχίες, φοβίες, ανασφάλειες, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, ντροπαλότητα, δειλία. Που δεν μπορούσε να αποχωριστεί την κουβέρτα του. Πόσο πολύ έβλεπα τον εαυτό μου στις ατέλειωτες αυτό-αμφιβολίες του. Πόσο ανθρώπινα με δίδαξε να βλέπω με καλοσύνη τον εαυτό μου.
Είναι νομοτελειακό να αλλάζουν και τα πρότυπα και οι ήρωες των παιδιών, καθώς οι κουλτούρες μεταβάλλονται και εξελίσσονται. Σήμερα οι χαρακτήρες που επικρατούν στον κόσμο των παιδιών είναι τέλειοι, άρτιοι, άθραυστοι, ανίκητοι. Εκφράζουν απόλυτα το σπουδαίο αίτημα της εποχής για αντοχή και επιβιωσιμότητα, χτίζοντας υπερδυνάμεις, απέναντι σε ένα τεχνολογικό διαδικτυακό σύμπαν. Απλά νοσταλγώ τις εποχές που ήταν περισσότερο ΟΚ οι ήρωες να είναι ευάλωτοι, δερμάτινοι, ανθρώπινοι και ατελείς.
