Όπως πολλές χιλιάδες συμπολίτες μας, τη Ρέα Βιτάλη τη διαβάζω, την ακολουθώ και την παρακολουθώ εδώ και πολλά – πολλά χρόνια. Αρχίζοντας από την αρθρογραφία της στους θρυλικούς «4Τροχοί» του Κώστα Καββαθά που φιλοξενούσε τότε σπουδαίους λογοτέχνες στις σελίδες του, με κοινό χαρακτηριστικό τους την αγάπη τους – και τη γνώση τους – για το αυτοκίνητο. Την ακολούθησα στο Protagon και σε πολλά άλλα έντυπα και βέβαια ρουφάω τα βιβλία της, με αγαπημένο μου (επίτρεψε μου, Ρέα) το «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» όπου μέσα από τη συγκλονιστική οικογενειακή της ιστορία ξυπνάει θύμησες της αστικής και της ανερχόμενης τάξης στην Ελλάδα των ΄70 και ‘80.
Τότε που έβαζα στα σκαριά το εγχείρημα Just a Number, πριν δυόμιση χρόνια, τη γνώρισα από κοντά στο Delphi Εconomic Forum.
Είχε (και έχει) αυτό το μαγικό τρόπο να σε κάνει να νιώθεις ότι γνωρίζεστε χρόνια. Σε ακούει με τέτοια προσοχή που νομίζεις ότι το μόνο πράγμα που τη νοιάζει στον κόσμο είναι το θέμα σου. Ίχνος απόστασης, ή πόζας, ή μισο-καλυμμένης, υφέρπουσας υπεροψίας. Είπαμε να συναντηθούμε στην Αθήνα και πράγματι μόλις την κάλεσα μου απάντησε. Ήθελα να της μιλήσω για το JAN και να πάρω τη γνώμη της – φυσικά και τις συμβουλές της από την πείρα της στη δημοσιογραφία. Μείναμε μαζί πολλή ώρα, παρόλο το βαρυφορτωμένο της πρόγραμμα, και λέγαμε, λέγαμε, λέγαμε (όπως λέει και η ίδια) για ιστορίες παλιές και νέες από τον χώρο των Μέσων και της επικοινωνίας. Έφυγα γεμάτη αλλά και με πολλά ερωτήματα – προς τον εαυτό μου.
Πέρασε ένας χρόνος κρατώντας μεταξύ μας επικοινωνία, άλλοτε από μακριά, άλλοτε από κοντά σε κάποια από τις εκδηλώσεις για τα βιβλία της, ώσπου τον περασμένο Ιούνιο μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι θα ήθελε να αφιερώσει ένα επεισόδιο της σούπερ – επιτυχημένης και δημοφιλούς εκπομπής της ΚΕΡΑΙΑ – στον τρίτο πλέον κύκλο της – στον ηλικιακό ρατσισμό. Ήθελε ακόμα να μιλήσω για την ιδέα του JAN και όλα όσα σχετίζονται με αυτό. «Πιστεύω ότι κάνετε κάτι πολύ αξιόλογο που αξίζει να προβληθεί» μου είπε και με έστειλε βέβαια κατευθείαν στον έβδομο ουρανό.
Έτσι, σε μια αντιστροφή των ρόλων, βρέθηκα να απαντάω σε ερωτήσεις, παρά να κάνω.
Το γύρισμα της εκπομπής έγινε τον Ιούνιο, ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα. Λόγω της ενασχόλησης μου με τη διαφήμιση χρόνια ολάκερα, έχω παραστεί (τουλάχιστον) σε πάμπολλες από τηλεοπτικές παραγωγές. Με εντυπωσίασε ωστόσο η ομάδα παραγωγής της ΚΕΡΑΙΑ και όχι μόνο για την τεχνική της κατάρτιση κι επαγγελματισμό αλλά για το πόσο δεμένοι ήταν όλοι μεταξύ τους – σαν καλοκουρδισμένη μπάντα. Μαέστρος (βέβαια) η Ρέα που υπογράφει άλλωστε το σενάριο και τη σκηνοθεσία της εκπομπής. Μαέστρος μεν, αλλά με αυτή τη μοναδική της φυσική, αβίαστη ευγένεια, με την υψηλή της αισθητική που «ντύνει» ανάλογα το ήθος και το ύφος.
Δεν γνώριζα από πριν τις επί μέρους ερωτήσεις – είναι η μέθοδος της Ρέας για να αποκομίζει το αυθόρμητο και το ανεπιτήδευτο από τους καλεσμένους της στην εκπομπή. Δεν είδα το τελικό αποτέλεσμα. Καρφώθηκα στην οθόνη μου εκείνη την Κυριακή, Αγίου Δημητρίου, με τεράστια αδημονία εννοείται.
Όταν τελείωσε η προβολή, η κυρίαρχη σκέψη μου ήταν μία: Ευχαριστώ Ρέα! Όχι μόνο για την τιμητική παρουσίαση του δικού μου παιδιού, του Just a Number. Αλλά για την ευαίσθητη ΚΕΡΑΙΑ σου που πιάνει όλα τα κύματα, τα βουβά, τα χαμηλά, τα υπόκωφα. Και για τον πομπό σου που τα εκπέμπει καθαρά, δυνατά, κρυστάλλινα.
