Το 1972, ο θρυλικός Lou Reed πήρε τον ομώνυμο τίτλο της τολμηρής ταινίας του ΄62, με σταρ όπως οι Laurence Harvey, Jane Fonda, Capucine, Barbara Stanwyck, John Anderson, Ken Lynch και άλλοι, και έφτιαξε ένα εμβληματικό, αξεπέραστο τραγούδι.
Κι ενώ το θέμα του είχε να κάνει με ταμπού της εποχής, όπως π.χ. η αναζήτηση σεξουαλικής ταυτότητας, εκείνο το “and the colored girls go doo, do-doo, do-doo, do-do-doo doo, do-doo, do-doo, do-do-doo” έμεινε να υπογραμμίζει συμβολικά την ανθρώπινη ανάγκη και λαχτάρα για μια βόλτα στην άγρια, την άγνωστη, τη γεμάτη επισφάλειες πλευρά της ζωής. Γιατί, τι άλλο κάνουν ο εξερευνητής, ο επιχειρηματίας, ο καλλιτέχνης, ο αθλητής, ο πρωτοπόρος, ο καθημερινά ανήσυχος, παρά μια βόλτα στην άγρια πλευρά των ρίσκων – εκεί που μαθαίνεις να πηδάς στο κενό, υφαίνοντας στη διαδρομή το δίχτυ που ίσως τελικά σε σώσει;
Σάμπως και για το νεογνό, όταν πρωτονιώσει το φως, δεν είναι σαν να του λέει το Σύμπαν, “Take a Walk on the Wild Side μωρό μου, κοίτα να πάρεις μια καλή ανάσα, είναι το πρώτο μεγάλο ρίσκο σου, κι αν πάνε όλα καλά θα ανταμειφθείς με μια μεγάλη αγκαλιά που θα χορτάσει τις πεινασμένες αισθήσεις σου”; Μα, και στη συνέχεια της ζωής, αυτό δεν κάνουμε όλοι; Άλματα στο ρίσκο των ευκαιριών, με την ευχή να υπάρχει η σιγουριά μιας αγκαλιάς, που θα αποθεώσει την επιτυχία ή θα παρηγορήσει την πτώση. Πρόκειται για μια περίπλοκη ισορροπία, που άλλοι αναζητούν στην αντοχή του σκοινιού κι άλλοι στην τσιμεντένια βάση του – αγνοώντας μάλλον πως όλα τα υλικά κάποτε διαβρώνονται.
Όπως λοιπόν η ελευθερία θέλει τόλμη, έτσι η ευκαιρία θέλει ρίσκο. Και το θέλει παντού – στον έρωτα, τη δημιουργία, την τέχνη, την επιτυχία…
Αυτό που απαιτεί είναι μια δοκιμασία, ένα άλμα, μια υπέρβαση – εκεί που ο άνθρωπος καλείται να ζυγίσει τα φτερά του, να υπολογίσει πιθανότητές και να πάρει τα ρίσκα του. Κι όσο πιο γερός παίκτης είναι τόσο πιο έτοιμος θα φανεί για τη διαχείριση των συνεπειών.
Υστερόγραφο
Από το 1982, ακολουθώ ανελλιπώς μια τελετουργία που επαναλαμβάνεται κάθε Νοέμβριο: αγοράζω ένα ποθητό ημερολόγιο της επόμενης χρονιάς (μεγάλο φετίχ τα προϊόντα γραφικής ύλης), όπου καταγράφω -εκ μεταφοράς- υποχρεώσεις, υπενθυμίσεις και σχέδια. Στην πρώτη σελίδα του πρώτου μήνα του νέου έτους προσθέτω, υποχρεωτικά, τουλάχιστον μια ευχή από μένα προς εμένα. Το ξεκίνησα εκείνη τη μακρινή χρονιά όταν βρέθηκα, 25 ετών, με το κοριτσάκι μου στο «μικρό» νηπιαγωγείο, μια πιεστική δουλειά, ένα δύσκολο γάμο, μια δυσλειτουργική οικογένεια κι ένα καρκίνο μαστού -μόλις διαγνωσμένο από σύμπτωση- ο οποίος, κατά τους γιατρούς, θα μου παραχωρούσε περίπου 6 ακόμα μήνες ζωής. Νομίζω ότι άρχισα να κρατώ ημερολόγιο για να πιστοποιώ το αγωνιώδες πέρασμα του χρόνου. Ίσως γι’ αυτό, τα 2-3 πρώτα (ανέλπιστα) χρόνια, η ευχή ήταν μία: «και του χρόνου». Για τα επόμενα 30 χρόνια (!) ζητούσα πιεστικά από το σύμπαν, μέσω ημερολογίου, πλήρη λίστα εξασφαλίσεων: υγεία για την κόρη μου κι εμένα, ασφάλεια οικονομική, επαγγελματική επιτυχία κ.ο.κ. Μου απάντησε, το 2013, με έναν δεύτερο, πολύ πιο θυμωμένο -όπως αποδείχτηκε- καρκίνο και με διάφορα συμπαρομαρτούντα. Κι εκεί, βαθιά από το υποσυνείδητο -το πιο ψαγμένο πλέον- προέκυψε νέο σετάκι ευχών: τώρα μου εύχομαι χαρές, καλοτυχία, πληρότητα, ουσία, αναλαμβάνοντας τα ρίσκα τους και με την αγκαλιά μου ανοιχτή!
