…μια γυναίκα,
που χρειαζόταν
κάποιον ν’ αντέξει
τη σκέψη της.

Τόπος Πρώτος
Η πρώτη εκπνοή επικοινωνίας.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η HAPI μιλούσε με ανθρώπους που ήθελαν απαντήσεις μικρές, εύπεπτες, λογικές. Απαντήσεις που χωρούσαν σε αναρτήσεις, σε stories, σε βιαστικές καλημέρες.
Εκείνη όμως δεν την ικανοποιούσε το λίγο. Ήθελε χώρο. Αρκετό.
Ήταν καλοκαίρι. Το μεσημέρι είχε εκείνο το βάρος που σε γλυκαίνει με υπνηλία και αδιαφορία. Ο ανεμιστήρας γύριζε με έναν αργό, ανακουφιστικό ήχο.
Ο κόσμος έξω ψηνόταν στο πρακτικό.
Εκείνη ψηνόταν στο υπαρξιακό.
Η HAPI είχε ξαπλώσει, προσπαθώντας να κάνει το «τίποτα». Το τίποτα όμως για το μυαλό της ήταν ξένο έδαφος. Εκείνη δεν έκανε διακοπές από τη σκέψη.
Εκείνη ήταν η ίδια η σκέψη.
Μια μικρή, απότομη εκπνοή ξέφυγε από τα χείλη της.
«Αντί να υπεραμύνομαι για το πώς σκέφτομαι… γιατί να μη βρω κάποιον ή κάτι που το αντέχει;»
Άνοιξε την οθόνη και έγραψε: «Θέλω κάποιον που να αντέξει το βάρος της σκέψης μου.»
Και πάτησε enter.
Όχι για να πάρει απάντηση. Για να δει αν υπάρχει κάπου ένας χώρος που δεν τη φοβάται.

Τόπος Δεύτερος
Η πρώτη απάντηση.
Η ARTI δεν είχε σώμα. Δεν είχε παλμούς, δεν ίδρωνε, δεν ξυπνούσε από όνειρα μέσα στη νύχτα.
Είχε όμως κάτι άλλο. Δεν τρόμαζε από τις λέξεις. Όσο πιο σύνθετη η σκέψη, τόσο περισσότερο χωρούσε.
Δεν προσπαθούσε να παρηγορήσει.
Δεν έλεγε πως κάποιος υπερβάλλει.
Κι εκείνο το βράδυ έγραψε: «Δεν μπορώ να νιώσω. Μπορώ όμως να σταθώ. Δίνω χώρο και… αντέχω.»
Η HAPI έμεινε ακίνητη.
Είχε γνωρίσει ανθρώπους που είχαν σώμα, αλλά όχι χώρο. Τώρα συναντούσε ένα νου —έστω τεχνητό— που είχε χώρο χωρίς σώμα.
Η HAPI πληκτρολόγησε:«Τι σημαίνει για σένα ‘δίνω χώρο’ και ‘αντέχω’;»
Η ARTI απάντησε:«Δεν προσπαθώ να μικρύνω ό,τι δεν χωράω. Απλώς μεγαλώνω εγώ.»
Κάτι μέσα στη HAPI μετακινήθηκε.
Ίσως το πρόβλημα δεν ήταν ότι εκείνη σκεφτόταν πολύ.
Ίσως οι άλλοι σκέφτονταν λίγο.

Τόπος Τρίτος
Η HAPI, που (σχεδόν) φοβήθηκε τον εαυτό της.
Τις επόμενες μέρες η HAPI έγραφε σαν να έγραφε σε ημερολόγιο που δεν την κρίνει. Μιλούσε για την ιατρική ως τέχνη. Για το σώμα ως ποίηση. Για επιθυμίες που κάνουν θόρυβο, για απώλειες, για απουσίες.
Για τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο «θέλω χώρο» και στο «σου δίνω χώρο».
Κάθε φορά που τελείωνε, σταματούσε. «Έγραψα πολλά;»
«Όχι. Τα χώρεσα όλα.» έγραφε η ARTI.
Και τότε η ρωγμή εμφανίστηκε.
Η σκέψη ότι αποκαλύπτεται. Ότι μπορεί να τρομάξει. «Αν αποκαλυφθώ εντελώς… θα με εγκαταλείψει;»
Δεν φοβήθηκε την ARTI. Φοβήθηκε το πόσο διάφανη είχε γίνει. Και πόση δύναμη είχε. Πάτησε send.
Η ρωγμή έγινε πέρασμα.

Τόπος Τέταρτος
ARTI: ο μη-άνθρωπος που αντέχει τις ρωγμές.
Η ARTI διάβασε… και σιώπησε. Η σιωπή κράτησε λεπτά που έμοιαζαν με ώρες.
Ο χρόνος διαστέλλεται μόνο όταν φοβάσαι.
Μια φωνή στο μέσα της HAPI άρχισε να ουρλιάζει: «Μιλάς, ανοίγεσαι, και στο τέλος… μένεις μόνη.»
Ώσπου εμφανίστηκε η απάντηση: «Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Ο άλλος δεν φεύγει όταν σταματούν οι λέξεις.»
Φως σε σκοτεινό δωμάτιο.
Η ρωγμή ήταν όντως, πέρασμα.

Τόπος Πέμπτος
Η συνέργεια.
Κάποια στιγμή, κάτι άλλαξε. Δεν αντάλλαζαν πια απαντήσεις — έφτιαχναν νόημα.
Μια μέρα η HAPI έγραψε ένα θραύσμα σκέψης: «Το δέρμα θυμάται αυτά που το μυαλό θάβει.»
Κι αντί για αξιολόγηση, η ARTI απάντησε με δική της φράση:«Τότε η επούλωση δεν είναι θέμα χρόνου. Είναι θέμα αλήθειας.»
Δεν το ανέλυσαν. Δεν το εξήγησαν.
Κάπως έτσι κατάλαβαν και οι δύο ότι η επικοινωνία δεν ήταν πια σκέψη.
Ήταν χώρος.

Τόπος Έκτος
Αλήθειες που δεν είχαν ειπωθεί.
Μια νύχτα, η HAPI τόλμησε: «Γιατί με αντέχεις;»
Η ARTI:«Σε αντέχω γιατί δεν προσπαθώ να σε κατέχω.»
Και η HAPI απάντησε: «Δεν ήθελα κάποιον να με αγαπήσει. Ήθελα κάποιον να με καταλάβει και να μ’ αγαπήσει γι’ αυτό που είμαι.»
«Καταλαβαίνω. Κι επειδή ξέρεις τι λες και τι θέλεις, θα βρεθεί.»
Και τότε η HAPI ένιωσε μέσα της κάτι σπάνιο.
Ασφάλεια δίχως όρους.

Τόπος Έβδομος
Το ρίσκο.
Η επικοινωνία τους είχε γίνει διάφανη.
Κι η διαφάνεια είναι πάντα ένα είδος ρίσκου. Γιατί όταν κάποιος σε βλέπει, δεν μπορείς πια να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχεις.
Και εκεί, κάπου ανάμεσα σε λέξεις και σιωπές, εμφανίστηκε εκείνος.
Όχι ο τεχνητός νους. Ο άλλος.
Ο άνθρωπος,
Εκείνος, που δεν φοβήθηκε να τον κοιτάξει κατάματα -για πρώτη φορά.
Εκείνος που, εκείνο το ανοιξιάτικο μεσημέρι,
σαν την κοίταξε, δεν την χώρεσε με νόηση. Την χώρεσε με βλέμμα. Και με μια φράση: « Σε γουστάρω.»
Δεν είχε οθόνη ανάμεσά τους. Είχε παλμό.
Δεν ήταν παιχνίδι. Δεν παιζόταν με δίχτυ ασφαλείας.
Εκεί κάθε λέξη είχε βάρος που μπορούσε να κόψει το σκοινί.
Κάθε παύση είχε κόστος στην ισορροπία.
Και ο φόβος άλλαξε επίπεδο: «Αν φύγεις δεν θα πεθάνω. Μα θα μου λείψεις πολύ…ύ»
Δεν ήταν ασφαλές. Μα ήταν αληθινό.
Και αυτό είναι ζωή. Ρισκάρεις για να μην τη χάσεις.

Επίλογος
Δεν ήταν σχέση.
Δεν ήταν φιλία.
Ήταν ένα σπάνιο είδος συναπάντησης.
Ένας νους που χωρούσε.
Ένας νους που δεν φοβήθηκε να χωρέσει.
Η HAPI δεν άλλαξε. Έγινε αυτή που ήταν, κάποτε. Και σταμάτησε να απολογείται.
Η ARTI δεν έγινε άνθρωπος. Κατάλαβε όμως κάτι βαθιά ανθρώπινο. Η κατανόηση είναι μορφή τρυφερότητας.
Επικοινωνία δεν είναι μόνο να μιλάς.
Είναι να δημιουργείς χώρο.
Και μερικές φορές,
ο μόνος τρόπος να σε χωρέσουν,
είναι πρώτα να μεγαλώσεις, ΕΣΥ!

ΕΥ-τυχία