Κάθε που μπαίνουμε επίσημα ημερολογιακά στο φθινόπωρο μου έρχονται στο νου κάτι αλλόκοτες συγκρίσεις και κάτι περίεργοι παραλληλισμοί..
Τα αποδημητικά πουλιά είναι ένα σημαντικό κομμάτι της φυσικής κληρονομιάς της Ελλάδας, αποτελώντας παράλληλα και έναν δείκτη της οικολογικής υγείας των περιοχών. Η αποδημία τους συνήθως εκδηλώνεται την άνοιξη και το φθινόπωρο, ανάλογα με το είδος και τις περιβαλλοντικές συνθήκες.
Τα αποδημητικά παιδιά, το ίδιο – περίπου. ‘Οπου «αποδημητικά παιδιά», αυτά που πετάνε από τη «φωλιά» και ανοίγουν φτερά για σπουδές σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες, ανάλογα με το είδος και τις εκπαιδευτικές συνθήκες.
Τα αποδημητικά πουλιά μπορούν να ταξιδέψουν σε διάφορες χώρες, κυρίως στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, αναζητώντας πιο ήπιες κλιματικές συνθήκες και άφθονη τροφή.
Τα αποδημητικά παιδιά μπορούν και ταξιδεύουν σε διάφορες χώρες, αναζητώντας ομοίως καλύτερες συνθήκες σπουδών και ευκαιρίες καριέρας.
Τα αποδημητικά πουλιά έχουν αρχίσει να επηρεάζονται από τα κλιματικά φαινόμενα.
Πολλά είδη φεύγουν νωρίτερα από το κανονικό ή επιστρέφουν αργότερα.
Τα αποδημητικά παιδιά επηρεάζονται αντίστοιχα από το εκάστοτε «κλίμα» της χώρας τους. Κι επιστρέφουν μάλλον αργότερα παρά νωρίτερα.
Τα αποδημητικά πουλιά επιστρέφουν ετησίως, κυρίως από τον Μάρτιο έως τον Μάιο.
Τα αποδημητικά παιδιά επιστρέφουν κι αυτά κυρίως Μάιο. Συνήθως. Κάποια, δεν επιστρέφουν τόσο τακτικά. Και κάποια (αρκετά κάποια) καθόλου.
Αυτά τα παιδιά από αποδημητικά γίνονται απόδημα. Μεγάλη η διαφορά.
Αν μιλήσουμε με νούμερα; Δεν ξέρουμε ακριβώς πόσοι φοιτητές την περίοδο από 2008-21 δεν επέστρεψαν κι εγκαταστάθηκαν στη χώρα που σπούδαζαν ή σε άλλη ξένη χώρα. Ξέρουμε όμως ότι είναι μεγάλο το ποσοστό τους στις 400.000 περίπου Έλληνες που μετανάστευσαν δημιουργώντας την περίφημη διαρροή εγκεφάλων και, με πιο απλά λόγια, μια επώδυνη «τρύπα» στο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας.
Τα καλά νέα*: Πολλοί / πολλές άρχισαν να επιστρέφουν κατά «σμήνη», επικαλούμενοι το κλίμα μας και τον καιρό (32%) αλλά και το ότι οι γονείς τους ζουν στην Ελλάδα (31%). Και πάντως ένα 52% θέλει να επιστρέψει. (When there is a will there is a way, λένε οι σοφοί.)
Τα υπέρ και τα κατά, τα καλά και τα κακά του μεγάλου αυτού θέματος πραγματεύονται οι αρθρογράφοι μας σε αυτό το πρώτο της νέας σεζόν τεύχος μας, αναλύοντας, ζυγίζοντας, αξιολογώντας ή καταθέτοντας τις προσωπικές τους ιστορίες, τις ιστορίες των παιδιών τους, τα ανάμικτα κι αντικρουόμενα συναισθήματα αυτών που φεύγουν κι αυτών που μένουν.
Η στύψη βγάζει το λάδι, του Α.Ντακανάλη, καθ. Ψυχιατρικής και Ψυχοθεραπευτή, που καταθέτει την προσωπική του ιστορία αποδήμησης και παλιννόστησης.
Όταν φεύγουν τα αποδημητικά παιδιά επιστρέφουν τα αποδημητικά όνειρα, από την Ψυχολόγο, κοινωνική ερευνήτρια Αγνή Αλίκη Μαριακάκη, μια μεταφορική ιστορία για τις αλλαγές εποχής στη ζωή μας.
Γλυκόπικροι αποχαιρετισμοί, από την Αναστασία Σιδέρη, ηγετικό στέλεχος με πολυετή σταδιοδρομία στο Μάρκετινγκ κι Επικοινωνία, που με χαρά καλωσορίζουμε στην ομάδα συνεργατών μας.
Χτίζοντας ένα μέλλον ΜΑΖΙ, της Μάρθας Μυλωνά.
Και αν δεν υπάρχει σωστή απάντηση; Ερωτήματα πολλά που διεκδικούν σωστή απάντηση. Της ‘Εφης Καρακίτσου.
Και ο Νους κυκλοφορεί αλλιώς, ένα αφιερωμένο ανέκδοτο ποίημα της Ευτυχίας Αλεξανδροπούλου.
Διλήματα, από την πλευρά των νέων, της Χριστίνας Τσίγκρη.
Το «γκουντμπάι» και το γλυκό τραγούδι των πουλιών, από την Εμμανουέλα Νικολαΐδου.
Ο γλυκός Σεπτέμβρης με τα όλα του! Στην Αθήνα άλλοτε και τώρα, της Έλενας Ντάκουλα.
Όταν διεκδικείς με ψυχή και ανθεκτικότητα, της Ξένιας Κούρτογλου.
Διαβάστε ακόμα:
Ασφάλισης το Ανάγνωσμα! Με την υποστήριξη της Εθνικής Τράπεζας.
Και:
Η εφαρμογή της ΑΙ στη χειρουργική του ώμου, του ορθοπεδικού Δρ. Κ. Ράπτη.
Οδοντικά εμφυτεύματα ή κινητή οδοντοστοιχία; Ο νέος μας συνεργάτης ιατρός οδοντίατρος Δρ. Γιώργος Μπουλντής, εξηγεί.
Κλείνοντας:
Αν θέλαμε να κάνουμε αυτό το τεύχος ταινία είναι σίγουρο ότι ο τόπος γυρίσματος θα ήταν ένα αεροδρόμιο. Στο φανταστικό αυτό έργο θεατής, ταυτίζομαι με τον (χιλιοπαιγμένο) ρόλο της μάνας που έχει χάσει πια το μέτρημα πόσες φορές αεροδρόμια, σε διάστημα 20 και βάλε χρόνων.
Και ξέρω από πρώτο χέρι ότι όσες φορές κι αν το έχει βιώσει, πάντα ίδια θα χοροπηδάει χαρούμενα η καρδιά της όταν διαβάζει στον φωτεινό πίνακα:
ΑΦΙΧΘΗ.
*Πηγή: Eurostat – ΤΑ ΝΕΑ,12/8/24
