Όταν σαν παιδί με ρωτούσαν, τί θα γίνω όταν μεγαλώσω, απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη: Ζωγράφος. Φαίνεται ότι μου πήρε πολύ χρόνο για να μεγαλώσω, γιατί τελικά έγινα ζωγράφος στα πενήντα μου.
Γεννήθηκα το 1961 και στάθηκα πολύ τυχερή που μεγάλωσα σε μία κλασσική μεσοαστική οικογένεια, μικρασιατικής καταγωγής, με νωπά ακόμη τα τραύματα του ξεριζωμού και του πολέμου, και έντονη την ανάγκη και την επιδίωξη μιας καλύτερης ζωής, με πρόοδο, ευημερία και διάκριση.
Όντας το πέμπτο και τελευταίο παιδί της οικογένειας, και με μεγάλη διαφορά ηλικίας από τα υπόλοιπα αδέλφια μου, είχα την ευκαιρία, από πολύ μικρή να με αντιμετωπίζουν σαν ενήλικα και να με αφήνουν να μοιράζομαι μαζί τους τον ενθουσιασμό, την αισιοδοξία αλλά και τις αγωνίες τους. Ήταν η δεκαετία του ‘ 60 και ο κόσμος των μεγάλων με τα ξέφρενα πάρτι, τα ροκ συγκροτήματα, τα νεανικά κινήματα έδειχνε συναρπαστικός. Όμως, όταν ζωγράφιζα, ξαναγινόμουν παιδί και τότε σχεδίαζα έναν άλλο κόσμο, στα δικά μου μέτρα, πιο εσωτερικό και πιο ευαίσθητο!
Και έρχεται η εφηβεία και όλα αλλάζουν. Ξαφνικά, έπρεπε να αναζητήσω τη δική μου ταυτότητα, και να την εκφράσω άμεσα και έκδηλα. Ο τρυφερός μικρόκοσμος της ζωγραφικής, με την εγγενή εσωστρέφειά του, δεν μου αρκούσε. Αντίθετα οι επιστήμες, ειδικά οι ανθρωπιστικές, στις οποίες είχα μεγαλύτερη έφεση, κέρδιζαν όλο και περισσότερο έδαφος. Οι πολύ καλές επιδόσεις μου στο Πανεπιστήμιο, με ενθάρρυναν να συνεχίσω τις νομικές σπουδές, και να γίνω δικηγόρος στην αρχή και συμβολαιογράφος, στην συνέχεια.
Ήμουν τριάντα χρονών όταν παντρεύτηκα. Η σχέση μου με τον Δημήτρη Γεωργιάδη με καθόρισε πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο. Ήρθε να πληρώσει τις δικές μου συναισθηματικές ελλείψεις και να με βοηθήσει να προχωρήσω παραπέρα. Αποκτήσαμε τρία υπέροχα παιδιά, δουλέψαμε με ενθουσιασμό ο καθένας στον δικό του πεδίο, ο Δημήτρης σαν παιδοψυχίατρος, εγώ σαν συμβολαιογράφος.
Στην ηλικία περίπου των 50, όταν πια έχουν μεγαλώσει τα παιδιά, έχουν εξασφαλιστεί οι σπουδές τους και έχει πάψει η υποχρεωτικότητα του να είσαι παρούσα για τις ανάγκες τους, αρχίζουν και κτυπάνε καμπανάκια.
Η ζωή περνάει και πότε θα κάνω αυτό που πάντα ήθελα, δηλαδή, να γίνω ζωγράφος; Μετά τα 50, η ζωή αλλάζει, αρχίζεις και μετράς αντίστροφα και δεν περισσεύει ο χρόνος. Δεν θέλεις να σου μείνει απωθημένο ότι δεν προσπάθησες, δεν δοκίμασες να κυνηγήσεις το όνειρό σου. Έχεις όμως αποκτήσει μία μεγάλη εμπειρία ζωής, και ωριμότητα μέσα από το επάγγελμα. Σαν δικηγόρος και αργότερα σαν συμβολαιογράφος, μου δόθηκε η ευκαιρία να ολοκληρωθώ κοινωνικά σαν άτομο, μέσω των καθημερινών επαφών για την εξυπηρέτηση των πελατών μου.
Κάπως έτσι λοιπόν, φτάσαμε στο 2014, όταν ήρθε η ώρα της ζωγραφικής. Την ιδέα την υποστήριζε πολύ ο Δημήτρης, αλλά την ενθάρρυναν και τα παιδιά μας, ειδικά τα δύο κορίτσια, που λάτρευαν το σχέδιο και είχαν επιλέξει την αρχιτεκτονική για σπουδές.
Την ευκαιρία μου την έδωσε ο δάσκαλός μου Γιώργος Καζάζης, ο οποίος εξ αρχής με παρότρυνε να ασχοληθώ σοβαρά και με ενθάρρυνε να κάνω την πρώτη μου έκθεση «Σελασφόρος Αύγουστος», στην Σαντορίνη (2014). Ακολούθησαν και άλλες είτε ομαδικές, είτε ατομικές, όπως «Το Ταξίδι Σμύρνη – Πειραιάς – Φάληρο», στο Πολιτιστικό Κέντρο Παλαιού Φαλήρου (2016), “Pixels and colors of Smyrna”, στο Ψηφιακό Μουσείο Νέας Σμύρνης (2017), «Σμύρνη-Αθήνα Ubi bene ibi patria», στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών (2018).
Στην ολιγόχρονη πορεία μου στην ζωγραφική είχα την τύχη να συνεργαστώ με τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Νίκο Βατόπουλο, ο οποίος επιμελήθηκε «Το Πνεύμα του ’60» (TAF / the art foundation, 2020) και την τελευταία και πιο σημαντική για μένα έκθεση «Βρυσάκι. Αναζητώντας την χαμένη συνοικία», που φιλοξενείται στο Λουτρό των Αέρηδων και θα διαρκέσει έως 31-12-2023.
Οι καλλιτέχνες έχουν συχνά μία ψευδαίσθηση της πραγματικότητας και μία ιδιαίτερη αντίληψη ζωής. Εγώ δούλεψα σκληρά, βοήθησα σαν γυναίκα την οικογένειά μου και τώρα αποφάσισα να κάνω κάτι για να ευφρανθεί η ψυχή μου. Να κάνω το όνειρο πραγματικότητα, αλλά πάντα στο πλαίσιο που αυτό να είναι βιώσιμο, να μην είναι εκτός πραγματικότητας και να’χει κάποιο οικονομικό αντίκτυπο. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσφέρει, κάνοντας καλά τη δουλειά του και όχι χαρίζοντάς την. Αυτό έχει να κάνει με την γενναιοδωρία που χαρακτηρίζει τον κάθε έναν.
Ποτέ δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου, να βγει από τα χέρια μου ένα πρόχειρο συμβόλαιο ή ένας πρόχειρος πίνακας, άσχετα αν αυτός δεν είναι αρεστός σ’όλα τα γούστα.
Και το καινούργιο μου ταξίδι συνεχίζεται…
Το λαούτο
