Πέντε μέρες, μια φιλοξενία, και μια αποκάλυψη: η Κεφαλονιά δεν φωνάζει για να τη δεις, σε προσκαλεί να τη νιώσεις.
Ένας τόπος σαν αίνιγμα
Όταν αγαπάς ένα νησί βαθιά – όπως εγώ τα Κύθηρα – είναι δύσκολο να φανταστείς ότι μπορεί κάποιος άλλος τόπος να σε αγγίξει παρόμοια. Και όμως. Η Κεφαλονιά, αυτό το νησί του Ιονίου που είχα ακουμπήσει φευγαλέα πριν χρόνια με ιστιοπλοϊκό, φέτος μου αποκαλύφθηκε αληθινά. Πέντε μέρες φιλοξενίας από Κεφαλονίτες φίλους ήταν αρκετές για να δω την άλλη όψη του νησιού – την αληθινή.
Το νησί που ξέρει και δεν μιλά
Από την πρώτη στιγμή νιώθεις πως το νησί σε κοιτά με βλέμμα σκανταλιάρικο – ξέρει τι «κρύβει», αλλά δεν σου λέει τίποτα από την αρχή. Σε προκαλεί να το ανακαλύψεις. Κουβαλά θρύλους και μύθους και μουσική παράδοση αιώνων· είναι η πατρίδα της καντάδας, που – όπως μας εξήγησε η μουσικολόγος Όλγα Λασκαράτου – επηρέασε το ελληνικό τραγούδι, ακόμη και τον Μίκη Θεοδωράκη που πέρασε τα παιδικά του χρόνια εδώ.
Πράσινο, πέτρα και φως
Η Κεφαλονιά είναι ένα νησί – πίνακας. Καταπράσινη, σαν τσαλακωμένος χάρτης, με τον Αίνο να ορθώνεται στο κέντρο της σαν προστάτης, σκεπασμένος με σπάνια μαύρα έλατα. Σπίτια πολύχρωμα και φροντισμένα -τα πιο πολλά νέα, μιας και ο σεισμός του 1953 ισοπέδωσε το νησί – κρυμμένα ανάμεσα σε ελιές και λεμονιές στα πολυδαίδαλα δρομάκια. Με αγιόκλημα, γιασεμιά και μπουκαμβίλιες σε όλα τα χρώματα ατίθασα να ξεπροβάλλουν από παντού.
Οι γεύσεις, αυθεντικές και γεμάτες έκπληξη: κρεατόπιτα με σταφίδες και μπαχαρικά, ρομπόλα που μυρίζει πεύκο και ρίγανη, αμυγδαλόπιτα βελούδινη σαν βουβή καταιγίδα.
Αργοστόλι: Η ζωντανή καρδιά
Το Αργοστόλι, η ψυχή του νησιού σε υποδέχεται φωτεινό και φιλικό. Αμφιθεατρικά χτισμένο γύρω από τον κόλπο του, σε σαγηνεύει με την απλότητα και την κομψότητά του. Η περατζάδα στο παραλιακό μέτωπο είναι εντυπωσιακή. Η δε πέτρινη γέφυρα του Δεβοσέτου σε οδηγεί σε έναν όμορφο περίπατο πάνω από τη λιμνοθάλασσα, με τις καρέτα-καρέτα να σε συνοδεύουν βγάζοντας τα κεφάλια από το νερό.
Οι παραλίες κοντά στην πόλη –Μακρύς και Πλατύς Γιαλός, Άι Χέλης, Άμμες, Σπάσματα, Άβυθος, Σπαρτιά– σε εντυπωσιάζουν όχι μόνο με την ομορφιά τους, και τα γαλαζοπράσινα νερά, αλλά και με το πόσο κοντά βρίσκονται μεταξύ τους.
Στην ταβέρνα του «Αριστοφάνη» δίπλα στη γέφυρα, τα μπακαλιαράκια και τα μύδια ήταν απλώς αξέχαστα.
Η δε πλατεία Βαλλιάνου, ζωντανή και χαρούμενη με τους φοίνικες, τις μουσικές και τα φροντισμένα μαγαζιά της είναι το σημείο συνάντησης για όλους.
Ληξούρι: Ο «αντίπαλος» με την ίδια ψυχή
Στην άλλη πλευρά, το Ληξούρι δεν είναι απλώς το «αντίπαλο δέος» – είναι το άλλο μισό. Μπορεί να ανταγωνίζονται και να «πειράζονται» με το Αργοστόλι (κάτι ξέρουμε κι εμείς οι Κυθήριοι από ντόπιους ανταγωνισμούς), αλλά είναι φανερό: μοιράζονται το ίδιο κύμα, την ίδια καρδιά. Όπως λένε και οι ίδιοι:
«Αργοστόλι, αν δεν ήσουνα απέναντι, πού θα ρίχναμε τις μπηχτές μας;»
Η άγρια Δύση της Παλικής
Ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο της Παλικής προς τα δυτικά, αλλάζει και το τοπίο – γίνεται πιο αγέρωχο, πιο ερημικό. Στην έρημη πια Μονή Κηπουραίων, η κυρία Ελένη, μόνιμη φύλακας της μοναστηριακής σιωπής, προσφέρει καφέ και χειροποίητα κουλούρια με φόντο το πέλαγος που χάσκει στα πόδια σου .
Πιο πάνω, οι Πετανοί – μια από τις πιο εντυπωσιακές παραλίες της Ελλάδας – προσφέρουν κρυστάλλινα νερά, βράχια-γλυπτά και φαγητό-έκπληξη στην ταβέρνα της Ερασμίας, με τις πιο γενναιόδωρες μερίδες του νησιού.
Ανατολικά: Φύση πιο τρυφερή
Στα ανατολικά, η Ιθάκη σχεδόν ακουμπά στο βλέμμα σου. Και το πράσινο οργιάζει. Το εντυπωσιακό σπήλαιο της Μελισσάνης, με τα υπόγεια νερά που έρχονται από τις καταβόθρες στο Αργοστόλι και το φως που κατεβαίνει το μεσημέρι κατακόρυφα από την τρύπα στην οροφή να τους δίνει απόκοσμο χρώμα, είναι μια εμπειρία που θυμίζει όνειρο. Δίπλα του, το σπήλαιο της Δρογκαράτης, γεμάτο σταλακτίτες και σιωπή, μοιάζει να κρατάει μυστικά αιώνων.
Η Αντίσαμος με το λευκό βοτσαλάκι και την ευγενικά αξιοποιημένη παραλία με τα τιρκουάζ νερά, σε μαγεύει. Στην δε Αγία Ευφημία, δοκιμάσαμε απίθανα μαγειρευτά στην ταβέρνα της Αμαλίας, με θέα τη Σάμη και παγωτό φτιαγμένο με γάλα από την κατσικούλα τους τη Μέμα.
Φισκάρδο: Η αρχοντιά που επιβίωσε
Το Φισκάρδο δεν το άγγιξε ο σεισμός του ’53 – και αυτό φαίνεται. Τα σπίτια με τις παλιές αποχρώσεις – ώχρα, πετρόλ, βεραμάν – και τα λιθόστρωτα σοκάκια, σε μεταφέρουν σε άλλη εποχή. Στο Elli’s, πάνω στο κύμα, απολαύσαμε γεύσεις που ταίριαζαν απόλυτα στο σκηνικό.
Λίγο πιο έξω, παραλίες όπως το Έμπλυσι και η Φωκί, με ελιές και κυπαρίσσια που σχεδόν ακουμπούν στο νερό, προσφέρουν φυσική σκιά και ησυχία σαν να είσαι μίλια μακριά από το κοσμοπολίτικο Φισκάρδο.
Άσσος: Το στολίδι
Η Άσσος, σφιχτόαγκαλιασμένη σε μια μικρή χερσόνησο, μοιάζει με κόσμημα. Σπίτια σαν κουκλόσπιτα, γραφικό λιμανάκι, ενετικό κάστρο. Μυρωδιές από ρίγανη και θάλασσα. Η ματιά χάνεται στο πέλαγος και – σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις – επιστρέφει πίσω σε εσένα. Τη λάτρεψα.
Ο Μύρτος: Παραλία-ψυχή
Η πιο διάσημη παραλία του νησιού με τη συγκλονιστική θέα από ψηλά δεν είναι απλώς μια παραλία. Είναι κατάθεση της φύσης. Βράχια απόκρημνα, λευκά βότσαλα, κύματα που έρχονται με φόρα, να σε ξυπνήσουν. Περπατάς πλάι τους, κοιτάς τον γκρεμό και νιώθεις μικρός – μα όχι ασήμαντος.
Ένας τόπος που σε « κρατάει»
Η Κεφαλονιά δεν προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει. Δεν κραυγάζει. Δεν σου λέει «κοίτα με». Σου λέει:
«Έλα… αν θέλεις, κάθισε λίγο κοντά μου. Θα σου δείξω κάτι όμορφο. Σιγά-σιγά.»
Και όταν το κάνεις, δεν σε αφήνει. Σαν κύμα. Σαν θύμηση. Σαν παλιός φίλος που δεν ήξερες πως είχες.
ΥΣ. Κική, Λίλιαν, Μάκη, Σταύρο, Μαρία, Αντιγόνη, Όλγα — είχατε δίκιο. Θα ξαναπάω στο νησί σας γιατί δεν το χόρτασα.
