Έχουμε γεμίσει εφαρμογές για να μπορούμε να κάνουμε όλο και περισσότερα, όλο και πιο γρήγορα. Όλα γίνονται “έξυπνα”, προσφέροντας μας λύσεις για να γλιτώνουμε χρόνο.
Δεκαπέντε χρόνια πριν, ψάχνοντας και τρέχοντας τελευταία στιγμή για να βρούμε δώρα για τα παιδιά, για τα ανίψια, για τους συντρόφους, για τα αδέρφια, θα μ’ έπαιρνε η αδερφή μου τηλέφωνο και θα μου έλεγε, πάρε και μια ρόμπα βρε παιδί μου για τη γιαγιά και της έλεγα κι εγώ, οκ και παντόφλες για τον παππού;
Kαθώς η χρονιά πλησιάζει στο τέλος της, σκέφτομαι το ταξίδι που διανύσαμε μαζί με όλους εσάς που συνεργάστηκα και τις εμπειρίες που μας διαμόρφωσαν το 2023.
Έχω ζορίσει το μυαλό μου αυτές τις μέρες με το θέμα της Δημιουργίας που μας δόθηκε ως κατεύθυνση τεύχους, καθώς μπαίνουμε στη περίοδο της μεγάλης Γέννησης. Παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου δημιουργικό, αισθάνομαι αμήχανα να γράψω για επιτεύγματα, για κάτι που διαμόρφωσα, σκέφτηκα, εμπνεύστηκα ή έφερα στον κόσμο.
Η μέρα λίγο πιο ήσυχη. Μικρή διακοπή στα deadlines; Απαραίτητος πάντα εκείνος ο πελάτης που θα δώσει εκείνη τη μέρα το brief ώστε να πει μετά σας τα είχα πει από πέρυσι...
Mε την ανάγκη των καταστημάτων για περισσότερη διάρκεια αυτών των «στιγμών», με τη δικαιολογία «να το χαρούν περισσότερο τα μικρά παιδιά» την προ Χριστουγέννων περίοδο και με λίγη υπερβολή, γίνεται πανικός.
Σκέψεις που θα άκουγα - αν μπορούσαν οι σκέψεις να ακουστούν - σε ένα τραπέζι, στο σπίτι των γονιών μου, με καλεσμένους παιδιά, εγγόνια και λίγους ακόμα συγγενείς και φίλους.
Πόσο πολύ λειτουργεί ο μεταφορικός κόσμος της κουζίνας στις σχέσεις μας, τόσο με τους άλλους, όσο και με τον εαυτό μας και πόσο πλούτο νοημάτων μεταφέρει.