«Μαμά γιατί τελειώνει το καλοκαίρι;» ρώτησε η μικρή Κορίννα τη μαμά της, καθώς μάζευαν τα πράγματά τους για να γυρίσουν από το εξοχικό τους σπίτι στην Αθήνα. Ήταν ένα σπιτάκι πάνω στη θάλασσα, που το είχε χτίσει ο παππούς της Κορίννας για να πηγαίνουν τα καλοκαίρια. Και κάθε χρόνο, με το που έκλειναν τα σχολεία, μετακόμιζαν η μαμά με τα τρία της παιδιά—η Κορίννα ήταν η μικρότερη—και έμεναν στο εξοχικό ως τις αρχές Σεπτέμβρη…
Μαγικά περνούσε η Κορίννα τα καλοκαίρια της με τα αδέλφια, τους φίλους που συναντούσαν κάθε καλοκαίρι, με τα ατελείωτα μπάνια στη θάλασσα όλη μέρα, και μετά βόλτες, παγωτά, λούνα παρκ, τι άλλο θέλει ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο… Όμως και το φετινό καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του, και η στιγμή που έπρεπε να μετακομίσουν στην Αθήνα και να μπουν στο χειμερινό πρόγραμμα με την έναρξη της σχολικής χρονιάς ήρθε, προς μεγάλη στενοχώρια της Κορίννας, που ήθελε το καλοκαίρι να κρατάει για πάντα!
«Θάρθουν κι άλλα καλοκαίρια, μη στενοχωριέσαι» προσπαθούσε η μαμά να παρηγορήσει την Κορίννα, παρηγοριά που όμως δεν «έπιανε», γιατί η μικρή δεν την δεχόταν και δεν μπορούσε στο δικό της το μυαλό να φανταστεί τα επόμενα καλοκαίρια που έμοιαζαν τόσο μακρινά…
Τα χρόνια πέρασαν, η Κορίννα μεγάλωσε, τέλειωσε το σχολείο, το Πανεπιστήμιο, ξεκίνησε να εργάζεται, αλλά κάθε χρόνο, με το που περνούσε το δεκαπενταύγουστο, την έπιανε μια μελαγχολία, γιατί ένιωθε το καλοκαίρι να τελειώνει, και μαζί του να παίρνει και όλες τις όμορφες στιγμές, τις διακοπές, τα μπάνια, τις παρέες, τα νησιά, την ξενοιασιά μακριά από τη δουλειά, τις υποχρεώσεις και την βουή της γκρίζας Αθήνας.
Ήταν καλή στην δουλειά της η Κορίννα, ήταν αρχιτέκτων-διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων και συνεχώς η πελατεία της αυξανόταν γιατί είχε υπέροχες ιδέες που αξιοποιούσαν τους χώρους, και πάνω απ’ όλα σέβονταν την προσωπικότητα, το χαρακτήρα και την αισθητική του κάθε πελάτη της. Γιατί η Κορίννα, προτού οραματιστεί και σχεδιάσει ένα χώρο, έκανε πρώτα αρκετές «ψυχαναλυτικές» συναντήσεις με τους πελάτες της για να τους καταλάβει, να τους νιώσει, να μπει μέσα στον τρόπο ζωής τους, και στο πώς ονειρεύονται τον χώρο που θα ζήσουν. Αυτή η μοναδικότητά της την είχε κάνει ένα από τα πρώτα ονόματα στον κλάδο της, και πέρα από τα σχέδια, είχε μια οραματική ικανότητα να βλέπει έναν χώρο στην τελική του μορφή, πολύ προτού ρίξουν τα συνεργεία τα θεμέλια σε μια οικοδομή.
Στο επίκεντρο σε κάθε της δουλειά ήταν ο ήλιος και το φως, και πώς θα το αξιοποιούσε στο μέγιστο, ειδικά τα καλοκαίρια που ήταν η αδυναμία της… «Είναι γεγονός» σκεφτόταν συχνά μέσα της, «για μένα όλο το χρόνο θα έπρεπε να είχαμε καλοκαίρι» και η αλήθεια είναι πως όταν φθινοπώριαζε, και ειδικά όταν χειμώνιαζε, «έπεφτε» και η διάθεσή της, η ψυχολογία της, λες και μαζί με τον καιρό, μελαγχολούσε και η ψυχή της, χωρίς να ξέρει το γιατί. Το είχε κοιτάξει το θέμα με ένα ψυχολόγο, αλλά δεν είχε καταφέρει να βάλει άκρη γιατί της συνέβαινε αυτό, κι’ έτσι το άφησε.
Όμως, η ζωή, αν δεν μάθεις από μόνος σου, σου φέρνει εκείνη το μάθημα… Το φετινό φθινόπωρο της φαινόταν πιο δύσκολο απ’ όλα της Κορίννας: μόλις είχε αναλάβει τρία έργα που έπρεπε να παραδώσει σχέδια και μακέτες μέχρι τα Χριστούγεννα, και μετά να τρέχει να τα παρακολουθεί στις οικοδομές. Και όλα αυτά να γίνουν μέσα στο χειμώνα, με κρύο, με βροχές, με χίλιες δυο αναποδιές, και μόνο που τα σκεφτόταν, αγχωνόταν προκαταβολικά. Κι έτσι όπως τα σκεφτόταν περπατώντας στον γλιστερό δρόμο από το πρωτοβρόχι, δεν χρειάστηκε πολύ… γλίστρησε, έπεσε στο δρόμο, κι όπως ερχόταν με φόρα ένα μηχανάκι την παρέσυρε και την έριξε αρκετά μέτρα πιο κάτω, καθώς ένιωσε στιγμιαία έναν οξύ πόνο στην μέση της και λιποθύμησε.
Ξύπνησε στο λευκό δωμάτιο του νοσοκομείου και το πρώτο πράγμα που αντίκρυσε ήταν τα μάτια των γονιών της να την κοιτάζουν με αγωνία «Κοριτσάκι μου πώς είσαι; Από θαύμα σώθηκες…» ψέλλισε η μαμά της και τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της, δάκρυα θλίψης, πόνου και χαράς ανάμικτα… Η Κορίννα δεν μπορούσε να μιλήσει, έμεινε να τους κοιτάει, ενώ ένιωθε όλο της το σώμα μουδιασμένο.
Σε λίγο που συνήλθε εντελώς, κατάφερε να θυμηθεί τις τελευταίες στιγμές πριν το ατύχημα και της ήρθαν στο μυαλό οι σκέψεις της, παρέα με τα άγχη της δουλειάς που της έφεραν απόγνωση γιατί τώρα, όλα θα πήγαιναν πίσω, ποιος ξέρει πόσο και για πόσο… «Τι έχω πάθει; Τι σας είπαν οι γιατροί; Τι έχω; Τι έχει γίνει; Πότε θα σηκωθώ; Πότε θα γίνω καλά;» Χιλιάδες ερωτηματικά, όλα μαζεμένα και οι γονείς της ανήμποροι να μιλήσουν και να της εξηγήσουν τι συμβαίνει, κι όσο δεν μιλούσαν, τόσο φούντωνε η απορία, η ανησυχία, η αγωνία της Κορίννας. «Ησύχασε κοριτσάκι μου, θα έρθει ο γιατρός να στα εξηγήσει όλα» προσπάθησε να την καθησυχάσει ο πατέρας της…
«Έχουμε μπροστά μας αρκετό δρόμο» είπε σοβαρά, με μια υποψία χαμόγελου, ο γιατρός. «Είσαι τυχερή μέσα στην ατυχία σου» συνέχισε «Γιατί σώθηκες από θαύμα, και οι προβλέψεις είναι ότι θα γίνεις καλά, όμως αυτό θα πάρει χρόνο, θα χρειαστούν και δύο με τρεις νευροχειρουργικές επεμβάσεις μέχρι να αποκατασταθεί η σπονδυλική σου στήλη και να μπορείς να περπατάς και να κινείσαι κανονικά». Η Κορίννα χλόμιασε ακούγοντας τον γιατρό «Πόσο καιρό θα πάρει αυτό γιατρέ; Πότε θα σηκωθώ ξανά;» «Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες αυτό» της απάντησε ο γιατρός της «γιατί θα επέμβουμε σταδιακά, και κάθε επέμβαση θα χρειαστεί κάποιο χρόνο αποθεραπείας μέχρι την πλήρη αποκατάστασή σου» συνέχισε «υπολογίζω ότι μπορεί να χρειαστούν δύο με τρία χρόνια, και εκτός από την ιατρική, αυτά που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο είναι και η δική σου προσπάθεια και πάνω απ’ όλα η πίστη και η ψυχολογία σου».
Αυτό ήταν. Μέσα σε μια στιγμή, η Κορίννα ένιωσε πως τέλειωσε η ζωή της… Έκλαψε, σταμάτησε να τρώει, έπεσε σε μελαγχολία και δεν ήθελε να δει κανέναν, ούτε τους γονείς της. Ζήτησε να μην μπαίνει στο δωμάτιό της, παρά μόνο το νοσηλευτικό προσωπικό για τα απαραίτητα, να κλείσουν τις κουρτίνες, και να αφαιρέσουν από το δωμάτιο κάθε τι που θύμιζε «ζωή». Μαύρες σκέψεις κι αυτοκτονικοί ιδεασμοί περνούσαν από το μυαλό της, καθώς κοιτούσε τα ακίνητα πόδια της και δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή της χωρίς κίνηση, ήλιο, διακοπές και χαρά. Η κατάσταση αυτή κράτησε τρεις μέρες. Μέχρι που την τέταρτη μέρα έγινε ένα τεράστιο «κλικ» στο μυαλό της, και είπε μέσα της:
«Ως εδώ! Θα παλέψω για την ζωή μου, θα σηκωθώ και θα γίνω πάλι καλά!»
Χτύπησε το κουδούνι και μόλις ήρθε η νοσοκόμα της είπε με αποφασιστικότητα «Παρακαλώ, καλέστε τον γιατρό μου, θέλω να του μιλήσω».
Σήμερα, τρία χρόνια από τότε, η Κορίννα χορεύει μέρα παρά μέρα λάτιν με την ομάδα της, και μάλιστα στο τέλος του μήνα θα κάνουν μια παράσταση που την περιμένει όλος ο κόσμος! Έχει δραστηριοποιηθεί και πάλι στη δουλειά της με τεράστια επιτυχία, και είναι συχνά καλεσμένη εμπνευστική ομιλήτρια σε κορυφαία συνέδρια και εκδηλώσεις.
Σ’ αυτές τις ομιλίες, το αφήγημά της ξεκινάει από την «στενόμυαλη» οπτική του μικρού κοριτσιού που τα είχε όλα, αλλά ήθελε το καλοκαίρι να κρατάει για πάντα, και κλείνει με τις μεγάλες ανακαλύψεις που έκανε μέσα της περνώντας μέσα από αυτή την οδυνηρή περιπέτεια, συνοψίζοντάς τις σε τρία σημεία:
«#1. Όταν έρχεται το δύσκολο, εκεί που νόμιζες πως όλα έχουν τελειώσει, ψάξε να βρεις έστω και μια μικρή αχτίδα φως, όχι απ’ έξω, μέσα σου θα το βρεις! Αυτό το φως είναι το δικό σου κουράγιο που σε βοηθά να αποδεχτείς την κατάσταση, όσο απελπιστική κι αν σου φαίνεται, όσο κι αν σε πονά. Αυτό είναι το όπλο σου κι όσο το αξιοποιείς, τόσο μεγαλώνει το φως της δύναμης και άλλο τόσο διαλύεται το σκοτάδι του παράπονου, της αδικίας, της αναζήτησης του φταίχτη και της κακής σου τύχης!
#2. Εστιάσου μόνο στο τώρα και στο κάθε βήμα που μπορείς να κάνεις σήμερα: δώσε το 100% στην προσπάθειά σου και γιόρτασε κάθε φορά που καταφέρνεις μια επόμενη κορυφή, όσο μικρή κι αν σου φαίνεται. Στην αρχή, η πρώτη μου νίκη ήταν να σταθώ όρθια 10 δευτερόλεπτα! Και τα γιόρτασα με τρελή χαρά μεγαλώνοντας έτσι το κουράγιο μου για να σταθώ 15 την επόμενη μέρα!
#3. Κάνε το μυαλό σου σύμμαχό σου: αυτό που θα σκεφτείς, αυτό θα μεγαλώσει μέσα σου και θα γίνει η αλήθεια σου, η εμπειρία σου, αυτό που θα ζεις! Ακόμα και μέσα στο χειμώνα, εσύ μπορείς να ζεις το δικό σου καλοκαίρι γιατί ο πιο δυνατός, ο πιο φωτεινός, ο πιο αναζωογονητικός ήλιος είναι μέσα σου!»
