Φαντάσου (αν δουλεύεις) ότι πας στη δουλειά σου όπου κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη γνώμη σου και κανείς δεν σου δίνει σημασία.
Ότι τηλεφωνείς να πεις ότι δεν θα πας σήμερα και σου λένε κανένα πρόβλημα, ελάτε όποτε θέλετε.
Φαντάσου (αν δεν δουλεύεις) ότι κανένας δεν σε χρειάζεται σε τίποτα. Φίλοι, παιδιά, οικογένεια κλπ δεν σου ζητούν απολύτως τίποτα…
Ωραία, σκέφτεται κάποιος, ευτυχώς δεν με χρειάζεται κανείς…
Ξανασκέψου.
Πόσο αντέχουμε χωρίς σκοπό;
Πολλά άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ειδικά εάν πάρουν σύνταξη και απομακρυνθούν από την αγορά εργασίας αισθάνονται σε «αχρηστία».
Η ανθρώπινη επιθυμία όμως για την ύπαρξη σκοπού υπάρχει.
Ασφαλώς και δεν είναι η δουλειά ο μόνος σκοπός στη ζωή.
Μπορεί να θέλω να μάθω κάτι καινούριο, ή να ασχοληθώ με τα εγγόνια μου, ή να γίνω εθελόντρια κάπου…
Ό,τι και να σημαίνει προσωπικά στον καθένα μας η έννοια του σκοπού δεν πρέπει να παραμελούμε την αξία της.
Να ζητάμε από τους μεγαλύτερους. Τη γνώμη τους, την εμπειρία τους, τη σοφία τους, την οπτική τους.
Το να μας εξυπηρετήσουν. Να μαγειρέψουν; Να κάνουν πράγματα.
Η ίδια λογική έχει να κάνει και με τα μικρά παιδιά.
Όταν τα καθιστάς αδρανή, προσφέροντας απλόχερα, βρίσκοντας λύσεις πριν, που λέει ο λόγος, εμφανιστεί το πρόβλημα, προφυλάσσοντας τα από τις δυσκολίες, εσύ αισθάνεσαι μεν παντοδύναμος και χρήσιμος και αυτά ανεπαρκή.
Η αληθινή στήριξή μας προς τους άλλους φαίνεται στην επιμονή μας να ενισχύσουμε την αίσθηση του σκοπού. Και η διευκόλυνση που τυχόν χρειάζονται στο να υπηρετήσουν καλύτερα το σκοπό τους.
Το σκοπό που έχουν επιλέξει.
Από την Ιαπωνία όπου αντί απόλυσης παροπλίζουν κάποιο εργαζόμενο σε ένα γραφείο χωρίς παράθυρο και χωρίς αντικείμενο μέχρις ότου αποφασίσει να παραιτηθεί μας έρχεται ένα μάθημα.
Κακό συναίσθημα να αισθάνεσαι άχρηστος. Είναι τιμωρία.
Οπότε δεν παραιτούμαστε από το σκοπό.
Και αν είναι καλή η υγεία δεν τα παρατάμε… (Κι αν χειροτερέψει λίγο, πάλι δεν τα παρατάμε).
