Απευθύνω καμιά φορά στον εαυτό μου σουρεαλιστικές ερωτήσεις, προς τροφοδοσία της φαντασίας μου και των εξίσου σουρεάλ σεναρίων που μου αρέσει να σκαρώνω. Αυτό, συνήθως κατά τη διάρκεια περισπούδαστου αγναντέματος του ταβανιού, που θεωρώ πολύ σπουδαία ψυχοθεραπευτική διαδικασία. (Άποψη σε πλήρη αντίθεση με την άποψη του «ωραίου θυμωμένου» πολιτικού, που με περισσή αυτολύπηση περιέγραψε τη διαδικασία ως κόλαση της πρόσφατης ζωής του).
Επανέρχομαι όμως, ρωτώντας με: Τι κοινό έχουν για μένα οι Γιάννης Αγιάννης, Πλοίαρχος Νέμο, Λόρδος Τζιμ, Μικρή Πριγκίπισσα, Τζο Μάρτς η 2η (από τις 4 Μικρές Κυρίες), ο Ρασκόλνικοφ και η Σόνια, ο Καποδίστριας, η Μαρία Κιουρί, ο φιλόλογος καθηγητής μου της Γ’ Γυμνασίου; Αν και δεν μπήκα ποτέ σε υποβρύχιο, δεν κατέβηκα στις κατακόμβες κάτω από τον Σηκουάνα, δεν υπήρξα βέβαια ποτέ πριγκίπισσα, ούτε εγκλημάτησα κι εξιλεώθηκα (!), ούτε ξεπάγιασα σε μια σοφίτα για να αποδείξω ότι είμαι συγγραφέας (που δεν είμαι) και δεν σκαμπάζω γρυ από Φυσική, ήταν όλοι τους ήρωες της παιδικής κι εφηβικής μου ηλικίας. Μαζί, με ένα τσούρμο από μέλη της οικογένειας που κλασικά περιλάμβανε τον πατέρα -αλλά και τη μητέρα- τον παππού, τον πολύ μεγαλύτερο εξάδελφο, μεγάλους και νεότερους θείους και θείες. Και σταματώ εδώ το ξεδίπλωμα της λίστας των προτύπων μου, ων ουκ έσται τέλος. Εννοείται ανάλογη προσωπική λίστα έχουν κάτι εκατομμύρια γύρω μου.
Το γιατί συγκινούμαστε με τους πόνους και τα πάθη τους, ενθουσιαζόμαστε με τις μυθικές κι αληθινές ιστορίες τους, γεμίζουμε δέος και θαυμασμό για τον βίο και την πολιτεία τους και ακολουθούμε το παράδειγμα τους, δεν αξίζει τόση ανάλυση όσο ίσως τι αποτύπωμα αφήνουν τα πρότυπα τους στον χαρακτήρα και στην ψυχή μας.
Σήμερα όμως; Κοιτάζω με τρόπο νέα παιδιά στον δρόμο, στο μετρό, στα καφέ. Πόσοι «επηρρεαστές» (κατά κόσμον influencers) εφορμούν στις οθόνες και στη ζωή τους; (μάλλον: στις οθόνες που ΕΙΝΑΙ η ζωή τους). Αφουγκράζομαι στις παρέες, στις συναναστροφές μας και διακρίνω μια κόπωση, μια συγκρατημένη αδιαφορία, μια κατάθεση όπλων για υπεράσπιση αξιών και ιδεολογιών.
Μήπως πάσχουμε από προτυπο-πενία;
Ένα προσωπικό οδυνηρό βίωμα, η απώλεια του κουνιάδου μου Γιάννη Μπουτάρη, ξέφυγε -όπως ήταν αναμενόμενο- από τα οικογενειακά όρια κι εξελίχθηκε σε ένα πένθος όπου συμμετείχε όλη η χώρα. Η τεράστια δημοσιότητα (που βγήκε και πέρα από τα σύνορα) σε όλα τα Μέσα, και μάλιστα πολλές φορές και επί πολλές ημέρες, καθώς και η απότιση τιμών από όλη την πολιτική και όχι μόνο ηγεσία, καθώς και οι χιλιάδες κόσμου που συνέρρευσαν στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης, ήταν απολύτως αντάξιες της προσωπικότητας, του έργου και του αποτυπώματος του κυρ- Γιάννη. Κι έδειξε την καθολική αποδοχή και αναγνώριση του, από όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Ωστόσο, έδειξε, κατά τη γνώμη μου, και κάτι άλλο: Την τεράστια ανάγκη μας, τη δίψα μας θα έλεγα, ως κοινωνία, μα και ατομικά, να τοποθετήσουμε σε βάθρα, να ακολουθήσουμε ως οπαδοί, να λατρέψουμε, να οικειοποιηθούμε και να ταυτιστούμε με προσωπικότητες- πρότυπα, εμβληματικά role models. Δείχνει επίσης αυτή η ανάγκη και ζήτηση για ηγετικά προφίλ-πρότυπα, την ένδεια, μην πω και την ερημιά, από αυθεντικά άτομα, υπεράνω κάθε ιδιοτέλειας, μικρότητας και σκοπιμότητας. Δείχνει την οιονεί ανάγκη του ανθρώπου να αναζητά πρότυπα για να εμπνέεται, να ταυτίζεται και να φέρνει στα προσωπικά μέτρα του το φάσμα και το ειδικό τους βάρος.
Αποχαιρετώντας τον αδελφό του κατά την εκδημία του στη Θεσσαλονίκη, ο Κωνσταντίνος Μπουτάρης είπε:
«Έκανες τον τελευταίο σου τρύγο και μας χάρισες το τελευταίο σου μεγάλο κρασί που η ετικέτα του φέρει το όνομα: Παράδειγμα ».
Διαβάστε σε αυτό το τεύχος: Σε αναζήτηση των χαμένων (αλλά και μη) πρότυπων οι συνεργάτες μας, γράφουν:
–Από τους ήρωες στους influencers, Αναστασία Σιδέρη
–O Γιάννης Μπουτάρης όπως τον γνώρισα σε συνέδρια απεξαρτήσεων από εθισμούς, Τέτα Διαμαντοπούλου
–Leading by example, Μάρθα Μυλωνά
–Κάντο όπως εγώ, αλλά καλύτερα, Έφη Καρακίτσου
–Μη φοβού (ή φοβού) τους μέντορες; Εμμανουέλα Νικολαϊδου
–Τα αληθινά πρότυπα τα έχεις δίπλα σου και τα γνωρίζεις, Χριστίνα Τσίγκρη
–Το Τελευταίο Ίχνος – Τοπόσημα ιστορίας Ελλήνων και Φιλελλήνων, Κλέα Σουγιουλτζόγλου
–Υπάρχει το ιδανικό πρότυπο; Ξένια Κούρτογλου
–Δέσμιοι των προτύπων, Ευτυχία Αλεξανδροπούλου
–Οδοντιατρικά πρότυπα, σήμερα, Οδοντίατρος Γιώργος Μπουλντής
–Ερνέστος Τσίλλερ: ο Αρχιτέκτονας που ομόρφυνε την Αθήνα, Έλενα Ντάκουλα
–Ιρλανδία, το σμαραγδένιο νησί, μια ταξιδιωτική εμπειρία από την Αναστασία Σιδέρη
Κι ακόμα:
–Πάμε για λίγα ψώνια; Ή πάμε για περισσότερα; Με υποστήριξη της Εθνικής Τράπεζας
—-
–Ψυχική Ανθεκτικότητα: Η Τέχνη της Ευημερίας, ημερίδα με εισηγήτρια την Ξένια Κούρτογλου
–Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του AdvantAge Days/ KPMG. Το Jan ήταν εκεί
–Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία – 20η επέτειος Λειτουργίας Ξενώνα – Προσωρινής Διαμονής
