Είναι αδύνατο να αντισταθώ στην πρόκληση… Η φράση «όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο» μου φέρνει τόσα πολλά στο νου, που δεν κρατιέμαι να τα μοιραστώ με τους jan-ers φίλους και φίλες.
Αρχικά να πω ότι στο συνοικιακό δημοτικό σχολείο -όπου πήγαινα και με τη δίδυμη αδελφή μου- ήμουν πάντα ένα κοινωνικό παιδάκι. Βέβαια η κοινωνικότητα εκείνων των χρόνων καμία σχέση δεν είχε με τη σημερινή. Βλέπω σήμερα τα παιδιά από το νηπιαγωγείο κιόλας να έχουν γεμάτα τα Σαββατοκύριακα με πάρτυ, δραστηριότητες χιλιάδες, ούτε λεπτό ελεύθερου χρόνου. Και λίγο θλίβομαι, δεν το κρύβω. Η δική μας κοινωνικότητα κυρίως αναπτυσσόταν μέσα στο σχολείο, με τις παρέες στα διαλείμματα άντε και κάποια ολιγόωρη βόλτα το Σάββατο το βράδυ, στις μεγαλύτερες ηλικίες. Αυτή όμως η συνθήκη σε καμία περίπτωση δεν μας εμπόδισε -απεναντίας θα έλεγα- να δημιουργήσουμε ή μάλλον να βάλουμε τα θεμέλια για σχέσεις που μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή. Κυριολεκτικά!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που είχαμε μαζευτεί στο προαύλιο του σχολείου για τον γιορτασμό της 25ης Μαρτίου. Πέμπτη δημοτικού εγώ τότε, συμπαθητικούλι και στρουμπουλούλι κοριτσάκι. Στο στολισμένο podium ανεβαίνει ένας μαθητής της έκτης δημοτικού. Το μικρό του όνομα: Γιώργος. Ο διευθυντής κάνει μία σύντομη παρουσίαση του ποιήματος που θα απαγγείλει ο μαθητής: «Ο Ματρόζος» του Γεωργίου Στρατήγη. Ξεκινάει το αγόρι και εγώ όπως -θα έλεγα σήμερα- «χάνω το φως μου». Με μαγεύει. Ο ίδιος και η απαγγελία του. Κυρίως όμως ο ίδιος!
Από την άλλη μέρα ο ερχομός στο σχολείο ποτέ δεν ήταν ίδιος. Σε κάθε διάλειμμα έψαχνα με το βλέμμα να βρω το αγόρι, το οποίο με κάποιο μαγικό τρόπο με είχε εντοπίσει και αυτό. Ξεκίνησε για λίγους μήνες -όσους έμεναν μέχρι τη λήξη της σχολικής χρονιάς- μία ελάχιστη επικοινωνία, κάποια μισόλογα, κάποια αστεία. Μέσα μου όμως το αγόρι αυτό είχε κατακτήσει μία θέση.
Την επόμενη χρονιά τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Το αγόρι πήγε γυμνάσιο σε άλλη περιοχή εγώ συνέχισα το δημοτικό και έτσι η ιστορία αυτή φάνηκε ότι θα γίνει μία όμορφη ανάμνηση.
Μετά από πολλά χρόνια, πρωτοετής φοιτήτρια πλέον, αποφάσισα να ασχοληθώ με τον φοιτητικό σύλλογο της περιοχής μου -ανθούσαν τότε μέσα στο κλίμα της μεταπολιτευτικής εποχής. Στην πρώτη συνεδρίαση του συλλόγου κάποιος γνωστός μου φοιτητής μου, με σύστησε σε έναν φοιτητή του Μαθηματικού. Γιώργος Μ. το όνομά του. Η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει. Ο «Ματρόζος» μου! Δεν με καλοθυμόταν (του το κρατάω…). Όμως του άρεσα απ’ ότι κατάλαβα και στη συνέχεια.
Το make a long story short: Φέτος στις 19 Σεπτεμβρίου κλείνουμε 39 χρόνια γάμου με τον Γιώργο. Παιδιά δεν κάναμε. Αλλά καθόλου δεν μας πειράζει. Γιατί όπως είπε και κάποιος, που δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος, «γίναμε εμείς τα παιδιά του ενός για τον άλλο».
Λεπτομέρεια: Απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων πολλές συμμαθήτριες είχαν γοητευτεί από τη συγκεκριμένη απαγγελία και όχι μόνο. Ωστόσο, εγώ απ’ ότι φάνηκε γοητεύτηκα αλλά…και γοήτευσα περισσότερο!
