Editorial

Στο Tιμόνι με… Σώας τας Φρένας!

Έφιππος. Αμαξάς. Εποχούμενος (που θα πει επί οχήματος – μετάφραση για τους νεότερους): Συνοπτικά, τρεις εξελικτικές φάσεις ενός χερσαίου μέσου μεταφοράς του Ανθρώπου, πέρα από τα ποδαράκια του.

Ανά τους αιώνες ανατρέχοντας στα λοιπά μέσα μεταφοράς, θαλάσσια κι εναέρια, σας/με προκαλώ να βρείτε άλλο όπως το αυτοκίνητο – διευκρινίζω: το ΙΧ αυτοκίνητο – με το οποίο να έχει τόσο δεθεί ο άνθρωπος, με ό,τι σημαίνει δέσιμο με ένα άψυχο είδος… στο οποίο επί πλέον αποδίδονται, με τιμές, έμψυχες ιδιότητες.

Σύμβολο κοινωνικής κι επαγγελματικής κλάσης, ενσάρκωση προνομίων όπως η ελευθερία, η αυτονομία, η ιδιωτικότητα, η ταύτιση με την προσωπικότητα του οδηγού, η απόδοση ανθρώπινων χαρακτηριστικών (νευρικό, ευκίνητο, πολύπλευρο, δυναμικό, ήρεμη δύναμη…), η επένδυση στην προσωπική εικόνα, το αυτοκίνητο, βοηθούντων των θρύλων της αυτοκίνησης, των επικών κατασκευαστών και των μυθικών οδηγών αγώνων, φορτώθηκε όσο κανένα άλλο μέσο με πόθους, πάθος και λατρεία, περίπου σαν θρησκεία. Επέκταση των ορίων του σώματος μας, προέκταση του εγώ μας, και άλλα τέτοια που γνωρίζουν πολύ καλύτερα ψυχολόγοι και κοινωνικοί αναλυτές. Και παραδίνουν οι βιομηχανίες, η τεχνολογία, οι μάρκες στην κατανάλωση ολοένα και πιο προηγμένα, εκθαμβωτικά μοντέλα, προλαβαίνοντας, μαντεύοντας ή και δημιουργώντας (ας μην γελιόμαστε για τη δύναμη του Μάρκετινγκ) τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες μας και απαιτήσεις από το αυτοκίνητο ΜΑΣ… Ναι, η σχέση ιδιοκτήτη οδηγού – αυτοκινήτου είναι απολύτως κτητική, τολμώ να πω περισσότερο κι από το σπίτι μας, τουλάχιστον σίγουρα για αυτούς που αγαπούν την οδήγηση…

Δυστυχώς ωστόσο, το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο όλα τα παραπάνω αλλά ταυτόχρονα εν δυνάμει φονικό όπλο στα χέρια ακούσιων δολοφόνων – ακόμα και ακούσιων αυτοχείρων.

Τα νούμερα κι οι στατιστικές των «greek data» τραγικά: περίπου 600 θάνατοι κατά Μ.Ο. ετησίως, περίπου 10.000 σοβαρά ατυχήματα (υπονοούνται αλλά δεν καταγράφονται οι συνέπειες τους…) με την υπερβολική ταχύτητα, τη χρήση κινητού, το αλκοόλ, να είναι οι πρώτες και κύριες αιτίες. Όπου η κατηγορία οδηγών 18- 24 ετών κατέχει τα θλιβερά «πρωτεία». Ελληνικό ρεκόρ (πάλι) αρνητικό θανατηφόρων τροχαίων, 5^η από το τέλος ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές χώρες.

Ο νέος Κ.Ο.Κ. (Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας) που αρχίζει πάραυτα να εφαρμόζεται προσπαθεί, ορθά, να βάλει φρένο σε αυτές τις εκατόμβες. Αυστηροποίηση και επαύξηση ελέγχων, πρόστιμα γεωμετρικά αυξημένα, τιμωρίες που φτάνουν μέχρι και οριστική αφαίρεση διπλώματος.

Δεν πρόσεξα ωστόσο κάποια δραματική αλλαγή στον τρόπο απόκτησης διπλώματος δηλαδή στην υποχρεωτική/ελάχιστη εκπαίδευση και στις εξετάσεις – που όλοι ξέρουμε πόσο ανεπαρκείς και παρωχημένες για τις σημερινές κυκλοφοριακές συνθήκες είναι (αλήθεια, υπάρχει ακόμα ο σαλίγκαρος σαν εξέταση;).

Δεν πρόσεξα κάποια ιδιαίτερη αλλαγή στη διαδικασία ανανέωσης της άδειας οδήγησης μετά τα 60. Εφέτος ανανέωσα τη δική μου, δεύτερη φορά μετά τα 65. Πανευτυχής κι υπερήφανη, που κατάφερα να καταθέσω ηλεκτρονικά στο gov.gr τα απαραίτητα δικαιολογητικά μέσα σε 2 μέρες. Έκθαμβη, που σε μία εβδομάδα περίπου έλαβα μήνυμα ότι η νέα μου άδεια με περιμένει στα γραφεία της Περιφέρειας μου – και πράγματι. Όμως μετά, αφού έβαλα το νέο πλαστικό στο πορτοφόλι μου και την ψηφιακή άδεια στην εφαρμογή gov.gr wallet στο κινητό μου, με έπιασε κάποια ενοχή για την άνεση και την ευκολία της όλης διαδικασίας. Μήπως εξέτασε κάποιος από τους εξουσιοδοτημένους γιατρούς τα αντανακλαστικά μου; Ξέρουν οι υπεύθυνοι έκδοσης ανανεωμένης άδειας μιας 70ρας αν έχει ιατρικό ιστορικό που δεν ευνοεί ασφαλή οδήγηση, αν παίρνει φάρμακα που συνιστούν αποφυγή χειρισμού μηχανημάτων όταν υπό την επήρεια; Υπόκειται σε κάποιο φίλτρο «οδικού μητρώου» η έγκριση ανανέωσης, π.χ. αν έχω εμπλακεί σε x αριθμό τροχαίων με δική μου υπαιτιότητα;
Συγγνώμη αν ακούγονται απειλητικά για τα προσωπικά δεδομένα και άλλα δημοκρατικά μας δικαιώματα όλα αυτά, αλλά εδώ μιλάμε για βασικά και αρχέγονα δικαιώματα και απαιτήσεις: της ασφάλειας για τη ζωή μας, της σωματικής ακεραιότητας, δικής μας και άλλων.

Για να επανέλθω στη διαδικασία, συμπεραίνω άρα ότι εναπόκειται (κι αντίστοιχα εμπιστεύονται οι αρμόδιες Αρχές) στη δική μου συνειδητοποίηση ότι βεβαίως οι οδηγικές μου ικανότητες δεν είναι ίδιες όπως στα 30 μου (και στα 40 μου και στα 50μου…). Ότι, «όταν θα έρθει η ώρα», θα επιλέξω να μην οδηγώ στην Εθνική σερί πάνω από 3 ώρες χωρίς στάση, ότι δεν θα οδηγώ αργά τη νύχτα, φαγωμένη, νυσταγμένη, μην πω και πιωμένη, μετά από την έξοδο. Αυτό το «όταν θα έρθει η ώρα» θα ήθελα να είναι αντικειμενικό και όχι υποκειμενικό – που ανθρώπινο είναι να εθελοτυφλώ και να μην παραδέχομαι ότι ήρθε -μακράν- η ώρα. Υπονοώ να απαγορευθεί η οδήγηση μετά τα 70; Όχι βέβαια. Αλλά να μπαίνουν σταδιακά/κλιμακωτά κάποιοι περιορισμοί με βάση την ηλικία και να υπάρχει ένα οριστικό τέλος, εφόσον αρνούμαι να το δώσω εγώ, ναι.

Πρόσφατα άκουσα κάποια κυρία που κόμπαζε ότι ο σύζυγος πέτυχε να ανανεώσει το δίπλωμα του… στα 95 κι έτσι θα μπορούν να πηγαινοέρχονται ελεύθερα με το ΙΧ τους στο εξοχικό τους – με διαδρομή στην Εθνική Οδό. Σιωπηλά, ευλόγησα την τύχη μου που δεν συγκαταλέγομαι στους επιβάτες (με τη θέληση τους;) του εν λόγω οχήματος.

Και επανέλαβα νοερά την ειλημμένη απόφαση μου, να αποδεχθώ θετικά (και) την οδηγική ηλικία μου και να εφαρμόσω, όταν έρθει η στιγμή, ένα εναλλακτικό πλάνο οδικών μετακινήσεων μου, χωρίς εμένα στο τιμόνι. Απλές λύσεις όπως τηλεφωνούμενα ταξί για τη βραδινή έξοδο, ή νοικιασμένο βανάκι με οδηγό που θα μοιραστούμε 4-5 ζευγάρια και θα μας πάει κεφάτα όπου γης, σαν σε σχολική εκδρομή όπου θα τα περάσουμε όμορφα- όμορφα- όμορφα και τούτη τη φορά! Όπου η οδηγική απόλαυση θα δώσει ισοδύναμη θέση στην περιηγητική απόλαυση ενισχυμένη με την εξής απλή σιγουριά:

Ότι το φρένο που θα πατήσω για να πάψω να κυκλοφορώ ως δημόσιος -και ιδιωτικός- κίνδυνος θα αποτελέσει ικανή ένδειξη ότι διατηρώ και τις άλλες «φρένας» μου σώες.
Τι πιο σημαντικό, τι πιο ουσιαστικό, τι πιο ευεργετικό για έναν/μία JAN-er;
Και για την κοινωνία όλη, εποχούμενη και μη.

Διαβάστε εδώ:

Την αποκλειστική συνέντευξη της Βάσως Μυλωνά, Ι.Ο.ΑΣ. “Πάνος Μυλωνάς”: “Κανένας θάνατος στον δρόμο δεν είναι αποδεκτός”

Το αυτοκίνητο καθρέφτης του Εγώ (και της κοινωνίας), από την Αναστασία Σιδέρη
Όταν οι Μηχανές αναζητούν την Ισορροπία, από τον Δημήτρη Δημητριάδη | TheFutureCats
Μετακινούμενες στην κύηση με «σώας τας φρένας», από τον Χάρη Χηνιάδη
Η λογική δεν ζει εδώ, από την Έφη Καρακίτσου
Παραβάσεις, επιπολαιότητες, ανευθυνότητες KαιOύτωKαθεξής, από την Εμμανουέλα Νικολαΐδου
Το αυτοκίνητο ως έργο τέχνης, από την Κλέα Σουγιουλτζόγλου
Η πιο δύσκολη πίστα: Από το Εγώ στο Είμαι, από την Ξένια Κούρτογλου
Η οδήγηση ΔΕΝ έχει φύλο., από την Νίκη Μπουτάρη
Όλα σχετικά, από την Χριστίνα Τσίγκρη
Μήπως το μυοσκελετικό σύστημα αποτελεί το όχημά μας για τη ζωή;, από τον Δρ. Κωνσταντίνο Ράπτη