Σκηνογραφικό μεγαλείο, ανομολόγητα συναισθήματα, αχόρταγες εικόνες με λαιμαργία στην πρωτεύουσα απόλαυση. Εκείνη, είχε την ικανότητα να μετατρέπει ένα δείπνο σε ερωτική πράξη.
Για σκεφθείτε πόσες πολλές είναι οι λέξεις που ξεκινούν με το συν και που η ερμηνεία τους συνδέεται τις περισσότερες φορές με κάτι θετικό… Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η πρόσθεση, η προσθήκη, το συν-πλήρωμα έχουν ως σύμβολό τους το +, δηλαδή το προσφερόμενο συν!
Η πρόθεση σαν προτίθεται του ρήματος, πρόθεση χρεώνει σ΄ αυτό κι εν τέλει στην πράξη του. Και τι ωραία πρόθεση το ΣΥΝ (απ΄ τον αρχαιότερο τύπο ξυν) = ομού, από κοινού μα και αθροιστικά, χωρίς δυστυχώς να ΄χει πάντα θετικό ισοζύγιο.
Μια λέξη-κλισέ, προϊόν της μεταπολεμικής Ευρώπης της δεκαετίας του ‘50, που κυκλοφορεί σήμερα στις κουβέντες μας, σε δεκάδες εκδοχές, με στόχο να εκφράσει την αναζήτηση ενός καινούργιου τρόπου ζωής. Ενός τρόπου ζωής που δεν περιορίζεται στην επιβίωση, αλλά μάς ωθεί να ζούμε καλύτερα και να βελτιώνουμε την ποιότητα της καθημερινότητάς μας.
Αναπτύξαμε την επιστήμη, με σκοπό την έγκυρη κατανόηση του κόσμου, όμως αρχίσαμε να ξεχνάμε τι πρέπει να είναι επιστήμη, που πάντα αποτελούσε το περιεχόμενο της φιλοσοφίας της επιστήμης.
Η σχολική στολή, οι κάθε είδους στολές κρατικών αξιωματούχων, οι εκκλησιαστικές στολές (συγγνώμη, άμφια) ακόμα και η στολή Μάο Τσε Τουνγκ, μπορεί να είναι, έστω και υπόκωφα, φορτισμένες αρνητικά όσον αφορά στην ατομική ελευθερία της ένδυσης. Και η εκάστοτε απελευθέρωση από την υποχρεωτικότητα κάποιων από αυτές να έγινε δεκτή με αγαλλίαση από τους «καταπιεσμένους».
Στο ζευγάρι γερός - γέρος, που δεν είναι ούτε ομόηχα ούτε ομόγραφα, το τονικό σημάδι κάνει το παιχνίδι (τονικά παρώνυμα). Αν και δεν έχουν ετυμολογική συγγένεια, έχουν ιατρική και φιλοσοφική.