Η αγάπη μου στις γλώσσες – με πρωταγωνιστική προτίμηση την Ελληνική- ξεκίνησε από την γραμματική και το συντακτικό. Το λέω με πολύ κουράγιο γιατί ξέρω ότι αυτό σήμερα ακούγεται σαν ψιλο-διαταραχή.
Όχι δεν ήμουν το κλασικό σπασικλάκι (που έρχεται στο μυαλό σας), Απλώς οι λέξεις με μαγεύουν από τότε που έμαθα να διαβάζω. Τις έβλεπα σαν ένα γρίφο που θέλει ξεκλείδωμα για να μου αποκαλύψει τη μαγεία τους: πρώτα ο μύθος τους, δηλαδή πούθε κρατάει η σκούφια τους -λέγε με ετυμολογία- και στη συνέχεια πώς συνδυάζονται μεταξύ τους καθώς χτίζουν τον λόγο, ακολουθώντας έναν ξεκάθαρο ..οικοδομικό κώδικα – λέγε με συντακτικό.
Από τη γραμματική λοιπόν, και ειδικά εστιάζοντας στα μέρη του λόγου, με συναρπάζει αυτό το γκρουπάκι από μικρές λεξούλες δυο-τριών το πολύ τεσσάρων γραμμάτων που «κολλώντας» η καθεμιά ξεχωριστά σε μια λέξη πολλαπλασιάζει εκθετικά το λεξιλόγιο μας. Μιλάω για τις προθέσεις.
Η πιο θετική, που προμηνύει αύξηση, αφθονία, πλούτο, όπου «κολλήσει» ως πρόσημο, είναι η πρόθεση ΣΥΝ.
Σε μια εποχή που επιθυμεί διακαώς και χρειάζεται όσο ποτέ την ειρήνη για να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις του πλανήτη και της τεχνολογικής επανάστασης, η αρμονική συνύπαρξη και συγκατοίκηση είναι οι πιο απαραίτητες προϋποθέσεις για τη συνέχεια της ζωής.
Ξεκινώντας από την πρώτη συνάντηση, την αλχημική συνάντηση των ψυχών, οι άνθρωποι μπορούμε να προχωράμε χέρι- χέρι σε συναρπαστικές διαδρομές αρκεί να μας αφήνει ο εγωισμός μας να αναγνωρίσουμε ότι τίποτα δεν μπορούμε να καταφέρουμε τελείως μόνοι μας.
Πόσες εντάσεις αλήθεια και παρεξηγήσεις θα αποφεύγαμε αν φροντίζαμε να μιλάμε την ίδια γλώσσα με τους ανθρώπους μας; Όπως δυστυχώς δεν συμβαίνει σε δυσλειτουργικά οικογενειακά περιβάλλοντα όπου η συν- εξάρτηση λειτουργεί, φυσικά, ως μείον.
Ευτυχώς, η οικουμενική γλώσσα της Τέχνης και η ώσμωση δύο μεταμοντέρνων εικαστικών βοηθάει να φέρει κοντά παράλληλα σύμπαντα. Προσέξτε αυτήν την μοναδική έκθεση που γεφυρώνει φαινομενικά ανόμοιους, αλλά συγγενείς στην ουσία πληθυσμούς.
Στο αστικό πάλι περιβάλλον σύμβολο της συγκατοίκησης είναι η πολυκατοικία. Κι εμβληματική τους είδους, η μπλε πολυκατοικία στα Εξάρχεια.
Όμως από πού άραγε να ξεκινήσει η τόσο δύσκολη πλην αναγκαία «συγκατοίκηση» δηλαδή σύγκλιση των γενεών;
Μήπως από τα πιο απλά, όπως πχ. μια βόλτα μαζί για ψώνια;
Άφησα τελευταίο σε αυτό το σημείωμα ένα βιβλίο που προέκυψε από ένα ερώτημα: «Γιατί Ψυχανάλυση, κύριε Γιωσαφάτ;».
Οι απαντήσεις του αείμνηστου κορυφαίου Νευρολόγου Ψυχίατρου Ματθαίου Γιωσαφάτ στις συναντήσεις του με τη δημοσιογράφο και συγγραφέα Βίκυ Φλέσσα συνιστούν κατά τη γνώμη μου, αλλά και χιλιάδων αναγνωστών μάλλον (9η έκδοση), το πιο αποκαλυπτικό και εκλαϊκευμένο ταξίδι στην ψυχανάλυση, ιδανικό για να ανατρέχεις στη σοφία του κάθε τόσο.
Ευχόμαστε, εμείς όλοι οι συντελεστές αυτού του ιδιαίτερου τεύχους, τα πολλά συν – που θα συναντήσετε στις σελίδες του να συμπορεύονται μαζί σας στην κάθε σας μέρα, κοσμώντας την με θετικό πάντα πρόσημο.
