Ζούμε σε μία εποχή δυσκολιών και προκλήσεων, σε μιά εποχή ανισοτήτων, επιδημιών, μετακινήσεων λαών, πολέμων, κλιματικής αλλαγής, αύξησης του κόστους διαβίωσης, κρίσης θεσμών και αξιών.
Καταστάσεις που προκαλούν ανασφάλεια, άγχος, φόβο για το αύριο, κοινωνικές και προσωπικές πιέσεις σε όλες τις γενιές.
Για την αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων περισσότερο από ποτέ,απαιτείται συνεργασία ,συνοχή αλληλεγγύη και συμπληρωματικότητα όλων των γενεών ώστε να διασφαλιστεί η συνέχεια και η ευημερία της οικογένειας (οποιασδήποτε μορφής) και της κοινωνίας.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η συνύπαρξη και η συμπόρευση των γενεών είναι μια εύκολη υπόθεση, δεδομένου ότι εκπροσωπούνται διαφορετικοί κόσμοι.
Από τη μια μεριά οι νέοι που καταλογίζουν ευθύνες στους μεγαλύτερους, γιατί τους κληροδότησαν έναν κόσμο βίαιο, με πυρηνικά, με οικολογικό αδιέξοδο, με ρευστότητα, με ένα πολιτικό και ακαδημαϊκό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχεί η ιδιοτέλεια, η αναξιοκρατία και ο λαϊκισμός, και από την άλλη οι μεγαλύτεροι να επιμένουν πεισματικά στις απόψεις τους, να ενοχλούνται από την απελευθέρωση των νέων, να ωραιοποιούν το χθες, επιτείνοντας μια ανταγωνιστική νοοτροπία προς τους νέους.
Οι καιροί όμως προστάζουν την ανάδειξη εκείνων των στάσεων τόσο των νέων όσο και των μεγαλυτέρων που θα οδηγήσουν σε μια κοινωνία συνοχής και αλληλεγγύης.
Σύγχρονες έρευνες έχουν καταδείξει ότι η προσφορά των ατόμων της «Χρυσής ηλικίας» (65+) στην οικογένεια τους είναι εξαιρετικά σημαντική.
Συμβάλουν στην ψυχολογική ανάπτυξη των παιδιών,παρέχουν ασφάλεια ,τους δίνουν με ηρεμία απαντήσεις στα χιλιάδες γιατί χωρίς να παραβιάζουν τα όρια και τις σχέσεις των παιδιών με τους γονείς. Η οικονομική συνεισφορά τους στην οικογένεια είναι ζωτική ανάσα στον οικογενειακό προγραμματισμό. Η συμβολή τους στην μονογονεϊκή οικογένεια είναι τεράστια.
Στα σύγχρονα κράτη οι ηλικιωμένοι είναι η πλέον αυξανόμενη καταναλωτική τάξη,αφού διοχετεύουν σεβαστό μέρος της σύνταξης και του εφ´απαξ στις αγορές.
Σημαντική είναι και η κοινωνική συνεισφορά τους μέσω του εθελοντισμού.
Εντάσσονται σε μη κυβερνητικές οργανώσεις ,σωματεία ,συλλόγους και αποφεύγουν την κοινωνική απομόνωση και τον αποκλεισμό.
Πέραν όμως από την συνεισφορά στην οικογένεια, την οικονομία, τον εθελοντισμό,προσφέρουν λόγω της εμπειρίας που απέκτησαν κατά τον μακρύ εργασιακό τους βίο, μέγιστες υπηρεσίες στα κέντα λήψεως των αποφάσεων, ως πολιτικοί, ως υψηλά στελέχη επιχειρήσεων και οργανισμών, ως Ακαδημαϊκοί, καθηγητές παν/μίων και επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων.
Ας μην παραβλέψουμε την συμβολή τους στον Πολιτισμό διατηρώντας τις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα.
Οι νέοι παράλληλα προσφέρουν πολλά στην συνύπαρξη των γενεών.
Mε φρέσκιες ιδέες και προοπτικές, ανανεώνουν τον τρόπο σκέψης των κοινωνιών.
Με τεχνολογική εμπειρία, γιατί μεγαλώνουν μέσα στη τεχνολογική εξέλιξη, διδάσκουν παράλληλα στους μεγαλύτερους ψηφιακές δεξιότητες και τη σημασία τους.
Εμπλουτίζουν με την ενέργεια τους και τον δυναμισμό τους την ζωή με νέες επιρροές και εμπειρίες.
Είναι σημαντική η φροντίδα και η βοήθεια που παρέχουν στις μεγαλύτερες γενιές συμβάλλοντας στη βελτίωση της κοινωνίας και της οικογένειας
Στην Αρχαία Ελλάδα η συνύπαρξη όλων των ηλικιών ήταν νομοτέλεια. Η δε παρουσία «του γήρατος» στον κοινωνικό ιστό ήταν άξια σεβασμού και τιμής
Κλασικό παράδειγμα εξέχοντος ηλικιωμένου που αποτελούσε την πλέον αξιομνημόνευτη λογοτεχνική εικόνα της τρίτης ηλικίας ήταν ο γέρων βασιλιάς της Πύλου, Νέστορας.
Ήταν τέτοια η λάμψη της προσωπικότητάς του και επιρροή στην κοινωνική και πολιτική ζωή, ώστε ο «βασιλιάς των βασιλέων» Αγαμέμνονας προσευχόταν στους θεούς να του στείλουν δέκα παρόμοιους συμβούλους (Ιλιάδα 371-372). Ο Ξενοφώντας (απομνημονεύματα) αναφέρει ότι στην αρχαία Αθήνα
υπήρχε νόμος που απαγόρευε την άσκηση οποιουδήποτε δημοσίου λειτουργήματος σε όσους δεν φρόντιζαν τους γονείς τους.
Ο ρήτορας Δημοσθένης εγκωμιάζει τους νέους που έδειχναν σεβασμό στους μεγαλύτερους (Δημοσθένης κατ´ Αριστογείτονος).
…Διαχρονική αξία η Συνύπαρξη των γενεών…
