«Να τα πούμε καμιά μέρα;»
«Ναι, ναι.»
«Πότε;»
«Να δούμε την άλλη βδομάδα.»
«Ναι, πάρε όταν μπορείς.»
«Οκ»
(Κανείς δεν παίρνει ποτέ κανέναν).

– «Τα λέμε 7:30, Κολωνάκι.»
– «ΟΚ, τέλεια!»
7:45 στέλνω μήνυμα: «Πού είσαι;»
Σου είχα στείλει whatsApp -αργώ…
Επικοινωνίες που ξεκινάνε SMS, περνάνε whatsApp, viber, Instagram, messenger, εντάξει δεν τα είδαμε όλα…

Στέλνεις email «να το επιβεβαιώσουμε αύριο;»
Σου απαντούν «οκ, noted».
Τι noted; Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν ρωτάει.
Και την επόμενη μέρα αναρωτιόμαστε γιατί «δεν υπήρξε σωστή επικοινωνία».

Μήνυμα με emoji και ❤️ θα τα πούμε σύντομα.
Που σημαίνει “δεν πρόκειται, αλλά σ’ αγαπάω”.
Μπα όχι. Ούτε σ’ αγαπάω σημαίνει.

Το πιο ωραίο είναι όταν λέμε “να τηλεφωνηθούμε”.
Αυτό πια είναι το σύγχρονο ανέκδοτο.
Κανείς δεν τηλεφωνεί.

Φυσικά θυμόμαστε ΟΛΟΙ ότι κάποτε για να κανονίσεις να βγεις, έπαιρνες τηλέφωνο, έλεγες ώρα και μέρος, και ήσουν εκεί.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα “θα σε πάρω”, “να τα πούμε”, “να το δούμε” και “να κανονίσουμε”, εμφανίζεται εκείνος ο ένας άνθρωπος που όντως… το κάνει.
Έρχεται την ώρα που είπε.
Στέλνει μήνυμα την ώρα που είπε.
Κάνει ότι λέει.
Κι εμείς τον κοιτάμε σαν να είναι κάτι εξωπραγματικό. Εξωτικό.
Μα πόσο οργανωτικός! Πόσο συνεπής! Πώς τα καταφέρνει έτσι;

Εμείς πάντως, να τα πούμε, ε;
(Όποτε μπορέσουμε. Ή μάλλον… στείλε μου μήνυμα πρώτα).