Μπέρδεμα και με το Καλοκαίρι

Καλοκαίρι, ζέστη, θάλασσα, παραλία. Για μένα αυτονόητο, ελληνικό, ζητούμενο…
Δεν με ενδιαφέρουν τα αντιηλιακά.
Δεν ψάχνω την ομπρέλα. Τη σκιά. Τα καπέλα.
Μου αρέσει η ζέστη. Η θάλασσα. Ο ήλιος. Οι βουτιές.
Αλλά και η άδεια Αθήνα τον Αύγουστο. Που εκμηδενίζονται όλες οι αποστάσεις.
Ζηλεύω τους δασκάλους και τους μαθητές που έχουν 3 μήνες διακοπές.
Δεν μου λένε κάτι τα βουνά. Οι περίπατοι. Το φθινόπωρο.
Όλα αυτά πίστευα ότι είμαι εγώ. Ξαφνικά…
Αναζητώ τη σκιά.
Κοιτάω τους δείκτες προστασίας στα αντιηλιακά.
Ακούω με προσοχή νεότερους συναδέλφους που με τις πρώτες όμορφες (για μένα) ζεστές μέρες λένε, ωχ τι θα γίνει με τις φωτιές.
Φίλους που πεζοπορούν και αγαπούν τα κοντινά μας βουνά που σχολιάζουν τα αποτελέσματα της καμένης γης. Των δέντρων που δεν υπάρχουν και των αλλαγών στο τοπίο.
Ξαφνικά μου φαίνονται ενδιαφέροντα τα κόκκινα χρώματα του φθινοπώρου…
Μου λένε «θα πάμε Όλυμπο τον Αύγουστο» και δεν βάζω τα γέλια.
Οπότε το καλοκαίρι το πιο υπέροχο πράγμα που συνέβαινε έχει για μένα μετατραπεί σε μπερδεμένη υπόθεση.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους.
Θα ήθελα πολύ να ξανα-αισθανόμουν έτσι απόλυτα για το καλοκαίρι.
Ένα καλοκαίρι που είχε μόνο ανεμελιά, ελευθερία, καμιά επικινδυνότητα, μόνο θάλασσα, ξενύχτια και ανάγκη να «φορτίσεις» για τους απαιτητικούς χειμώνες…