Δεν έχω αισθανθεί μεγαλύτερο φόβο απ’ όταν τα παιδιά μου 18 χρονών με το δίπλωμα στο χέρι ξεκίνησαν να οδηγούν.
Στην Ελλάδα οι οδηγοί 20-29 ετών αποτελούν την ομάδα με την υψηλότερη εμπλοκή σε ατυχήματα (26,8% των ατυχημάτων).
Φταίνε αποκλειστικά;
Όχι. Καλώς ήρθατε στους δρόμους της Αθήνας – εκεί που τα φανάρια είναι προτάσεις και οι μονόδρομοι απλώς συμβουλευτικοί. Κούριερ και ντελίβερι πάνε ανάποδα με ριψοκίνδυνη αυτοπεποίθηση.
Θες να διδάξεις οδική συμπεριφορά; Και τι να πεις; Αν πεις σ’ ένα παιδάκι «κοίτα δεξιά» σε μονόδρομο είναι εντελώς θεωρητικό. Από παντού κινδυνεύεις. Πώς να γυρίσει το παιδί μόνο του από το σχολείο;
Μηχανάκια. Βοηθάει το όμορφο κλίμα. Άρα παντού σε κάθε φανάρι εκτός λωρίδας αυτοκινήτων. Προσθέτω πατίνια και ποδήλατα.
Βοήθησε ποτέ καμία απαγόρευση;
Π.χ. να μην κυκλοφορούν μηχανάκια; Να μην οδηγούν οι άνω των 60; Οι κάτω των 30;
Καλώς η κακώς η οδήγηση είναι κάτι που δεν γίνεται εν κενώ. Δεν μαθαίνεις με tutorial. Μαθαίνεις στον δρόμο. Live.
Ψυχολογία.
Ίσως και ο πιο σημαντικός παράγοντας. Ο θυμός του οδηγού που μπλέκει στην κίνηση;
Ηλικία. Ασφαλώς παίζουν ρόλο τα αντανακλαστικά.
Αλκοόλ. Εξαιρετικά αφελείς όσοι πιστεύουν ότι έλα μωρέ, μια χαρά είμαι.
Όπως και σε κάθε πράγμα σημασία έχουν οι συνέπειες.
Που πρέπει να είναι συνεχείς και όχι άδικες. Όχι σαδιστικές.
Ξέρουμε όλοι ότι μια μέρα βγαίνει η τροχαία στον δρόμο καραδοκεί σε ένα σημείο που λέει ταχύτητα 40 μετά από ένα δρόμο που η ταχύτητα ήταν 80 και λέει δείτε την ταμπέλα. Όχι τέτοιες συνέπειες.
Ζούμε από σύμπτωση. Αλλά δεν είναι ανάγκη να πεθάνουμε από την κακιά την ώρα…
Ας οδηγήσουμε σαν να κρατάμε στα χέρια μας κάτι πολύτιμο.
Προφανώς χωρίς ποτό. Χωρίς κινητό. Με κράνος. Με ζώνη. Με σκέψη. Με πρόβλεψη. Με υποχώρηση.
Δεν μπορούμε; Έχουμε νεύρα, αγανακτούμε, φωνάζουμε;
Ε ας μας πάει κανένας φίλος μας βρε παιδιά.
