Μια επιλογή ζωής
Τα τελευταία χρόνια, κάθε Ιούνιο, επιλέγουμε μια άγνωστη (σε εμάς) περιοχή της Ευρώπης, γεμίζουμε το αυτοκίνητο με φίλους και ταξιδιωτική ανυπομονησία – και φεύγουμε.
Μένουμε σε σπίτια ανταλλαγής μέσω της πλατφόρμας HomeExchange, που έχει αλλάξει τον τρόπο που ζούμε τις διακοπές. Φέτος, η σειρά είχε η Λομβαρδία. Βρεθήκαμε για 13 μέρες σε ένα υπέροχο βιοκλιματικό σπίτι στην κοιλάδα της Valtellina, μόλις μισή ώρα από τη βόρεια πλευρά της λίμνης Κόμο. Κι ενώ εμείς εξερευνούσαμε τη λίμνη και τα αλπικά τοπία, μια ιταλική οικογένεια απολάμβανε το σπίτι μας στα Κύθηρα. Κοινή συνισταμένη: το μοίρασμα — που τελικά προσφέρει πολύ περισσότερα από τον τουρισμό.
Ανάμεσα σε βουνά και λίμνες.
Όταν δεν περπατούσαμε στα μονοπάτια της Valtellina, με φόντο τα αμπέλια του Nebbiolo και την απίστευτη γεωμορφολογία των Άλπεων (λεπτομέρειες στο προηγούμενο τεύχος), κατεβαίναμε προς τις λίμνες.
Εκεί όπου η κάθε αντανάκλαση στο νερό, κρύβει μια ιστορία.
Δύο λίμνες. Δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Η ιταλική φινέτσα της λίμνης Κόμο και η ελβετική αρμονία της λίμνης Λουγκάνο.
Λίμνη Κόμο: Όπου ο χρόνος έχει στυλ
Η Κόμο απλώνεται σαν ανεστραμμένο “Υ”, με κάθε της γωνιά να κρύβει χαρακτήρα.
Τη γυρίσαμε από άκρη σε άκρη με το αυτοκίνητο και το καραβάκι, με κάθε διαδρομή να κόβει την ανάσα.
Το Como το ίδιο, στο νότιο σημείο, ήταν κοσμοπολίτικο, ζωντανό, γεμάτο. Μας άρεσαν τα στενά του – περισσότερο από την πολυσύχναστη παραλία. Και χαρήκαμε τα ψώνια μας στα όμορφα μαγαζάκια του. Αλλά η αληθινή μαγεία της λίμνης βρίσκεται αλλού: στα χωριά της.
Περπατώντας πλάι στο νερό, ανάμεσα σε λουλούδια και λιθόστρωτα σοκάκια, νιώθεις ότι ο τόπος σε καλωσορίζει χωρίς να λέει κουβέντα. Σου μιλά με μυρωδιές, φως, και χρώμα. Η κεντρική φινέτσα της λίμνης:
Ονόματα σαν μελωδία.
Bellagio, Varenna, Menaggio, Tremezzo — γωνιές όπου η κομψότητα και η πατίνα του χρόνου έχουν αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα.
Αρχοντικά, βίλες με υπέροχους κήπους, σκαλοπάτια που οδηγούν κατευθείαν στη λίμνη.
Και βέβαια, απογευματινά aperitivo με φόντο τη δύση, οι βίλες να γίνονται ροζ και βεραμάν κάτω από το χρυσαφί φως.
Στην Varenna, καθίσαμε τυχαία σε ένα μικρό εστιατόριο πάνω στη λίμνη – σχεδόν κλείνανε. Παρακαλέσαμε γλυκά, μας δέχτηκαν. Και φάγαμε θαυμάσια, δίπλα στα βαρκάκια που έσκιζαν σιωπηλά τα νερά. Καθώς δε το φως έπεφτε, οι παστέλ βίλες έλιωναν σαν ακουαρέλες μέσα στη λίμνη.Τα δε φώτα του Bellagio απέναντι άναβαν ένα-ένα. Σαν ψίθυρος, γιατί η μαγεία τελικά υπάρχει.
Βίλες, φαράγγια και εκπλήξεις.
Επισκεφθήκαμε δύο εμβληματικές βίλες της λίμνης: τη Villa Carlotta με τον καταπληκτικό βοτανικό της κήπο, και τη Villa Monastero όπου η τέχνη συνομιλεί με το τοπίο σε μια δική τους μυστική γλώσσα.
Και περπατήσαμε το Orrido di Bellano — ένα φαράγγι που δεν μοιάζει με κανένα. Ξύλινα μονοπάτια, στενά περάσματα, ήχοι αρχέγονοι από τα νερά που οργιάζουν τριγύρω και το φως να παιχνιδίζει. Εδώ, η φύση δεν εντυπωσιάζει. Σε κοιτά στα μάτια. Σε παρατηρεί.
Ο ήρεμος βορράς της λίμνης:
Πιο κοντά στο σπίτι μας, ο βορράς της λίμνης ήταν πιο ήσυχος, πιο αυθεντικός.
Στο Colico, φυσούσε ιδανικά για kitesurf· βλέπαμε τους τολμηρούς και τους κολυμβητές περπατώντας στη περατζάδα.
Εκεί, ψηλά πάνω από τη λίμνη, φάγαμε δε το καλύτερο γεύμα του ταξιδιού — σε έναν μικρό αγροτουριστικό ξενώνα: τρία πιάτα, 15 ευρώ, και μια φιλοξενία σαν αυτές που δεν υπάρχουν πια.
Το Domaso και η Gravedona, παλιά ψαροχώρια, μας υποδέχτηκαν ήσυχα με μια ιταλική κομψότητα στα ήσυχα καφέ τους. Εκεί, ο χρόνος δεν τρέχει. Ξεκουράζεται για λίγο και μαζί του κι εμείς.
Λίμνη Λουγκάνο: ελβετική ισορροπία με ιταλικό πάθος
Περάσαμε τα σύνορα και βρεθήκαμε σε έναν κόσμο λίγο διαφορετικό. Με τοπία πιο ήσυχα, με μια υπόκωφη όμως ένταση.
Στην άκρη της λίμνης μας υποδέχτηκε η Gandria σκαρφαλωμένη σε έναν βράχο. Πέτρινη, ανέγγιχτη, με ένα μονοπάτι που οδηγεί στη πόλη. Εκεί ήπιαμε καφέ, και φάγαμε το ωραιότερο τιραμισού του ταξιδιού. Η πόλη του Λουγκάνο μιλά ιταλικά, αλλά με την πειθαρχία -και τις τιμές 😂-της Ελβετίας.
Το πάρκο της μια όαση δροσιάς μέσα στην πνιγηρή λόγω της υγρασίας ζέστη , με το Monte San Salvatore στο βάθος να δεσπόζει.
Ανεβήκαμε εκεί ψηλά με τον οδοντωτό — και μείναμε άφωνοι με την 360 μοιρών θέα. Η λίμνη σαν καθρέφτης, οι Άλπεις στο βάθος ακόμη λευκές. Και εμείς, μικροί. Γεμάτοι. Ευγνώμονες.
Δύο λίμνες. Δύο πρόσωπα. Ένα ταξίδι.
Η Κόμο σε καλεί να χαθείς στην ιταλική ομορφιά. Η Λουγκάνο σου μαθαίνει την ηρεμία.
Και εμείς, ανάμεσά τους, νιώσαμε κάτι βαθύτερο: ότι η ζωή δεν χρειάζεται πολλά για να είναι πλούσια. Θα ξαναπάμε. Γιατί όταν ένας τόπος σου ανοίγει την καρδιά του, πάντα κάτι μένει να ανακαλύψεις.
