Το καλοκαιράκι, αυτή η εποχή που όλο τον χρόνο περιμένουμε αλλά και όλο το τον χρόνο αναπολούμε, μάς αποχαιρέτησε τυπικά, στις 31 Αυγούστου, με μία υπέροχη υπερπανσέληνο και [ ] από το ανοικτό παράθυρο φυσάει μέσα ο Σεπτέμβριος και σβήνει το λυχναράκι του καλοκαιριού [ ], όπως γράφει ο ποιητής Γ. Τόλιας.
Ποιο είναι το τραγούδι του καλοκαιριού, επίμονο σαν κάλεσμα ερωτικό που συνοδεύει εκκωφαντικά τις ανέμελες νύχτες μας, σαν μουσική υπόκρουση μιας μυστηριακής τελετής;
Τα συναρπαστικά snapshots συμμετρικά τοποθετημένα μπροστά στο χρυσό φόντο της συλλογικής μνήμης αφηγούνται τις στιγμές της ζωής που επιστρέφει σε μια νέα πραγματικότητα, αναδεικνύοντας μοναδικά την δύναμη του ανθρώπου να επιβιώνει και να ξαναγεννιέται.
Μια νέα γυναίκα με έντονα μάτια και ζυγωματικά, ανακατεμένα μαλλιά, κομμένα αγορίστικα και σβέλτη, εφηβική σιλουέτα, κοντοστέκεται μπροστά στον καθρέφτη της, έτοιμη να βγει.
«Είχα αγοράσει ένα αντρικό σκούρο κοστούμι ακριβώς σαν εκείνα που φορούσαν οι κομψοί νέοι της πόλης, αποφασίζοντας εκείνο το πρωί σε μιαν ξένη πολιτεία να δώσω ως άντρας εξετάσεις…γέννησα τον εαυτό μου ως Κανένα».
Ο χρόνος - η ύπαρξή του, ο ορισμός του, η φύση του, η μέτρησή του - υπήρξε εκ αρχαιοτάτων χρόνων ένα θέμα που απασχόλησε επιστήμονες και φιλοσόφους, έθεσε ερωτήματα αλλά και διλήμματα και διατυπώθηκαν, επ' αυτού, θεμελιώδεις θεωρίες καθώς και παροιμιώδεις εκφράσεις.
Στην αρχαιότητα, τα περίφημα ιερατικά Ασκληπιεία ήταν ‘ιατρεία ψυχής’ και θεράπευαν τους ασθενείς με την ερμηνεία των ονείρων και την Αριστοτελική ‘μέθεξη’ η οποία συντελείται μέχρι σήμερα στις παραστάσεις της αρχαίας τραγωδίας, μέσα στο θέατρο της Επίδαυρου και σε κάθε θέατρο που συνόδευε τα θεραπευτικά, λατρευτικά κέντρα των Ασκληπιειων .
Περπατώντας, σ' έναν από τους πιο όμορφους πεζόδρομους της Αθήνας, την Διονυσίου Αρεοπαγίτου, φθάνουμε σ 'ένα σημείο απ' όπου αρχίζουμε να κατηφορίζουμε, μέσω της πεζοδρομημένης οδού Αποστόλου Παύλου, προς το Θησείο.
Η γοητευτική αυτή αστική συνοικία, το "μπαλκόνι της Αθήνας, όπως την είχε αποκαλέσει ο αρχιτέκτονας Λε Κορυμπυζιέ, λόγω της θέσης της και της εξαιρετικής θέας της προς το Ζάππειο, τους Στύλους του Ολυμπιείου Διός και την Ακρόπολη, ή "Μονμάρτη της Αθήνας", μια και από νωρίς είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον καλλιτεχνών που είχαν φτιάξει εκεί τα σπίτια ή τα εργαστήριά τους, οφείλει το όνομά της στην μπυραρία «Μετς», που έκτισε το 1883 ο Κάρολος Φιξ και την ονόμασε έτσι σε ανάμνηση της τελευταίας μάχης του γαλλο-πρωσικού πολέμου, το 1871, στη γαλλική πόλη Μετς, την οποία οι Γάλλοι αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν στην Γερμανία.