Chapter A
Η πάχνη κάλυπτε όλα τα βρύα και τα χαμηλά πράσινα. Η υγρασία αναδείκνυε τα λεπτά αρώματα του χόρτου και οι νότες του ξύλου μπερδεύονταν ανάμεσα.
Πολύ πρωί και η Vir περιδιαβαίνει στο δάσος της, ψάχνοντας… «μανιτάρια» για το δείπνο.
Κάτοικος του αστερισμού της Παρθένου (που κάπου διάβασε – στη γαλαξιακή βιβλιοθήκη- πως σε αρχαία αττική διάλεκτο σήμαινε κόρη, η κόρη της Δήμητρας, η Περσεφόνη) ήταν πριγκιπικής καταγωγής.
Αν και τέτοια, η Vir ήταν πολύ εργατική, προνοητική μα και οξυδερκής, κάτι σαν combo μέλισσας βασίλισσας και εργάτριας – σπάνιο είδος! Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο το προσωνύμιο Avista Puella, του θερισμού, που της είχε δοθεί!
Στο καλάθι της πάντα έφερε ένα κλαδί φοινικιάς κι ένα στάχυ… πειστήρια των έννομων δραστηριοτήτων της!
Στρίβοντας τώρα, τούτη τη συμπαντική στιγμή, σε μια γωνιά του δάσους της -3 πεύκα δεξιότερα μιας δρυός- και καθώς τύρβαζε εκστατική τον θεό Ήλιο -στις δόξες του ομολογουμένως τούτη την ώρα- σκοντάφτει πάνω σε…
« Ούπς!» αναφωνεί «Τι είν’ τούτο;»
Ο Ari – έτσι ονομαζόταν το τούτο- μισοκοιμισμένος ακόμα, ανοίγει τα μεγάλα μάτια του και θαμπώνεται από τη λάμψη της Vir, που βρίσκεται μπροστά του (εδώ να σημειώσετε πως κάτι εξτραδάκια πρόσθετε και ο Ήλιος τούτη την καρμική στιγμή).
“Ti voglio bene!” της ψιθυρίζει με τη βαριά, αισθαντική του φωνή χρωματισμένη από λάγνα διάθεση και μια δόση θράσους, σε απόλυτα… ιταλικά!
Κάτοικος κι αυτός του βόρειου αστερισμού, στον αστερισμό του Κριού, είχε χάσει τον δρόμο του στην τελευταία του πτήση – εδώ και αρκετό καιρό – και καθώς του σώθηκαν και τα καύσιμα, είπε να προσαράξει στον αστερισμό της Παρθένου, για ανεφοδιασμό.
Παρορμητικός και υπεραισιόδοξος, όπως ήταν, σκέφτηκε να πάρει κι έναν υπνάκο, πριν το final countdown -είχε τον επικείμενο τελικό στο Πόκερ με κάτι γηραιά πλανητικά αλάνια!
Ο Ari, στο σκάφος του, πάντα κρατούσε κομμάτι από το χρυσόμαλλο δέρας, δώρο του προπάππου του για να προστατεύεται από την «αγάπη» των συγγενών, των nearest and dearest δηλαδή, όπως θα λέγαμε σε απλά ελληνικά.
Ο πρίγκηψ Ari – με τον τίτλο Vernus Portito, ο φέρων την Άνοιξη – ήταν ο Άρχων των ουράνιων σημείων καθώς εκεί βρισκόταν ο Ήλιος κατά την εαρινή του ισημερία.
Κι αφού τελειώσαμε με τις συστάσεις τους ας συνεχίσουμε τώρα με την ιστορία τους…
Chapter B
«Βρε, βρε αυτό το θρασύ “τούτο”, κριαράκι θα ‘ναι, σίγουρα!» σιγομουρμούρισε η Vir θεωρώντας πως “το τούτο” δε μιλάει τη γλώσσα της!
«Δεν ξέρω τι πρέπει να με πειράξει περισσότερο, το θρασύ ή “το τούτο”; » της ανταπάντησε ο Ari προσποιούμενος τον θυμωμένο.
Η Vir κοκκίνισε απότομα, μιας και δεν ήταν στο στυλ της να είναι δηκτική και… «με συγχωρείς, δεν είχα πρόθεση να σε…».
Ο Ari γέλασε δυνατά «Σε πειράζω, μα μ’ άρεσε ο τρόπος που κοκκίνισες! Και όντως είμαι κριάρι περήφανο, μα όχι θρασύ!»
«Κι εδώ, στο δάσος μου, τι ακριβώς κάνεις Κριέ;»
«Να συστηθώ: Ari Vernus Portito» απαντά ο Ari και κάνει μια θεατρική υπόκλιση.
Η Vir τον παρατηρεί προσεκτικά. Αρσενικός ψηλός, με μάτια μεγάλα, σκούρα κατσαρά κριαρίσια μαλλιά και ένα αυθάδες μειδίαμα στα λεπτά χείλη του! «Ωραίος τύπος» σκέφτηκε.
«Vir Avista Puella» ανταποδίδει τη σύσταση.
«Και για ν’ απαντήσω στο τι κάνω εδώ… ανεφοδιασμό! Έπεσα λίγο έξω στους υπολογισμούς και μειώθηκε δραματικά η ενέργεια του σκάφους μου» είπε ο Ari.
H Vir χαμογέλασε ελαφρά ειρωνικά την ώρα που σκεφτόταν «σιγά μην δεν έπεφτες έξω στους υπολογισμούς! Μπαίνεις με φόρα σε όλα και στο μέσο ξεμένεις».
Ο Ari «τη διάβασε» και λίγο αστειευόμενος, λίγο πειραγμένος είπε… «όχι θα τα μετρώ όλα με το ζύγι και θα τα θέλω όλα προβλεπόμενα !».
«Με μπερδεύεις μ έναν Ζυγό! Εγώ είμαι…».
«Ξέρω, ξέρω, σφιχτό…γλουτη, Παρθένος » γέλασε περιπαιχτικά ο Ari.
Κάτι του άρεσε σ’ αυτήν τη γυναίκα, κάτι τον εκνεύριζε μα μ’ έναν ενδιαφέροντα τρόπο και τέλος, κάτι…τον μαγνήτιζε!
«Και εν τέλει πώς ξέμεινες ;» τον ρωτά η Vir.
«Πήγαινα για ένα παιχνίδι πόκερ με τους συνηθισμένους υπόπτους, τον Κρόνο, τον Ποσειδώνα, τον Πλούτωνα, τον Ουρανό και ίσως θα ερχόταν και ο Δίας και καθώς είχα χρόνο είπα να χαζέψω λίγο τις γειτονιές του βόρειου αστερισμού μα δεν υπολόγισα σωστά και ξέμεινα από μπαταρία! Δεν έχουν βάλει σε σωστές αποστάσεις τις πηγές ενέργειας!»
Η Vir είπε να μη σχολιάσει πάλι και έστρεψε τη συζήτηση στους φίλους του.
«Με τον Κρόνο ε; Δύσκολος τύπος! Σαν τον θείο από τη γήινη Αμερική με τα δολάρια. Νομίζεις θα στα κληροδοτήσει μα αυτός είναι σαν την ιστορία με τα τρία γουρουνάκια. Αν δεν έχεις κτίσει οικοδόμημα γερό, με πέτρα, σε πήρε και σε σήκωσε! Την αδικία και την οκνηρία, τη σιχαίνεται!»
«Μπα, δεν είναι τόσο κακός όσο φαίνεται! Αυστηρός ναι, μα αν έχεις κάνει τη δουλειά, θα σε εξετάσει και θα σε προσπεράσει. Οι μεγάλες στιγμές της ιστορίας μας εμπεριέχουν Κρόνο και οι μεγάλες επιτυχίες τον χρειάζονται. Σκληρός αλλά τίμιος παίχτης στο πόκερ.
Εμένα μ΄ αρέσει!» είπε ο Ari.
Της άρεσε ο τρόπος που υπερασπιζόταν τους συμπαίχτες του, μπαίνοντας στην ουσία, χωρίς να υπερβάλλει.
Είχε κάτι αυτός ο Κριός:
«Στην καταιγίδα οι χαμερπείς πνίγονται, μα οι αετοί πετούν ψηλότερα… στον Ουρανό. Άλλο μεγάλο μούτρο, απρόβλεπτο, με τα νερά του, τις καταιγίδες, τους κεραυνούς εν αιθρία…».
«…να μας ξυπνά και να μας ξεπλένει» της ανταπάντησε. «…Αν δεν ήταν αυτός θα πλατσουρίζαμε συνεχώς στα βουρκόνερα. Μ΄ αρέσει, γιατί για μένα είναι τίμιος παίχτης, καθάριο τοπίο αν και συμφωνώ… συχνά απρόβλεπτος».
Στη Vir άρεσε ο τρόπος που σκιαγραφούσε τον καθένα. Και είχε συνεχώς κι έναν καλό λόγο, εμπεριστατωμένο!
«Ε! Ας σχολιάσω λίγο και τον Ποσειδώνα… διάλογος με την παραμύθα σου» συνεχίζει η Vir σε αργκό , θέλοντας να τον εντυπωσιάσει (να τον εντυπωσιάσει, γιατί;)
Ο Ari την κοιτά μ΄ ένα περίεργο βλέμμα και… « Οκ! Βλέπει την εξιδανίκευση στο κεφάλι σου και στην κάνει εικόνα σε χρυσή κορνίζα. Σε πάει τέρμα στο παραμύθι και στην καταιγίδα. Μετά αντιλαμβάνεσαι τι χρόνο έχασες. Μα έχασες; Ή σου πασπαλίζει τον Χρόνο με χρυσόσκονη και τον ομορφαίνει;
Εκεί είσαι να βλέπεις και ν΄ αποφασίζεις! Παίχτης που πάει συχνά… πάσο!»
Η Vir τον κοίταξε σαστισμένη! Πολύ ρομαντικός μα και με συνείδηση αυτός ο Κριός. Ενδιαφέρων πολύ!
«Κι ο μαφιόζος της παρέας σας, ο Πλούτωνας; Σου γκρεμίζει το κτίσμα, σου καίει και το οικόπεδο και σου ζητά … και τα ρέστα σου» είπε με δόση χιούμορ σε χαρτοπαικτικό όρο, η Vir.
«Ναι! Σκέψου! Νέο οικοδόμημα, στέρεο και καλό. Ειλικρινής μαζί σου. Μα η παρτίδα που τελειώνει με Πλούτωνα δεν ξαναπαίζεται!»
Η Vir μισόκλεισε τα μάτια και τον κοίταξε εξεταστικά. Πάντα είχε την εντύπωση πως οι κάτοικοι του Κριού ήταν κάτι σαν τον Αννίβα του Κύκλου. Μα “ο τούτος” διέφερε. Αν και φαινόταν κόντρα ρόλος της, αισθανόταν τη συμβατότητα. Της έδειχνε την άλλη ματιά. Νέο τρόπο συσχέτισης με τους άλλους, ξεκαθάρισμα προσωπικών πεποιθήσεων και τι περίεργο… ένα κάλεσμα ψυχής! Αυτός ο τύπος ήταν έξυπνος αν και παρορμητικός. Μα πόσο χρειαζόταν από κει να περάσει στο “αυθόρμητος”; Όμως φαινόταν πλάσμα της δράσης και της πρωτοβουλίας! Ένας ηγέτης! Τι ίσως έχει ανάγκη; Ένα πρακτικό πλαίσιο. Σαν δυναμικά μπαίνει στο «εδώ και τώρα» να έχει κάποιον να συνεχίζει μαζί του από το μέσο και μετά, όταν και ο ενθουσιασμός και η ενέργεια θα δείχνουν «low battery».
Να επαναπροσδιορίζει σαν βαριέται!
Ωραίος τύπος, που χαράζει το πεπρωμένο του μα δυσκολεύεται να το φέρει εις πέρας (άρεσε στη Vir ο καθοδηγητής που έβλεπε πως είναι και αν και φαινόταν δύσκολη η συνεργασία μαζί του, η διαίσθηση της έλεγε πως θα τα πήγαιναν καλά. Θα συμπλήρωνε ο ένας τις απόψεις και τις ματιές του άλλου!)
« Μα τι… τι σκέφτομαι!» σιγομουρμουρίζει.
Ο Ari όλη την ώρα την παρακολουθούσε και ήταν σα να τη διάβαζε. Τη μελετούσε προσεκτικά. Μια κεραία – αόρατη- τον είχε συνδέσει μαζί της. Φαινόταν -από τον μικρό τους διάλογο ευπροσάρμοστη και συμφιλιωτική. Τον συναρπάζει που «διαβάζει» πόσο ανήσυχο πνεύμα είναι και θιασώτης του αυτοσχεδιασμού. Πρόγραμμα, οργάνωση και εργασία σκληρή μέσα στις δεξιότητες της και… μα τι κάνει; Έχει μπει στα data της! Ανεπίτρεπτο μα τον γοητεύει… η ακρίβεια και η λεπτομέρεια της.
«Είσαι ;» τη ρωτά χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η Vir κοντοστέκεται μόλις ένα δευτερόλεπτο και χαμογελαστή απαντά: «Αμέ!»
«Φύγαμε, γλυκό μου. Άσε ό,τι κρατάς, θα τα βρούμε αργότερα κι έλα μαζί μου. Θα παίξω την παρτίδα μου και μετά… όλος δικός σου»
Ήξεραν!
Ήξεραν πως ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον.
Ήξεραν πως κάποτε ήταν ένα.
Ήξεραν πως όποια δυσκολία κι αν αντιμετώπιζαν θα ήταν χωρίς σημασία γιατί θα την αντιμετώπιζαν μαζί. Συνεργικά και συμπληρωματικά.
Ήξεραν το μαζί και το μόνος, τη δέσμευση και μέσα σ’ αυτήν και την ανεξαρτησία.
Ήξεραν και το σώμα τους και την ψυχή τους !
“Virare” την καλεί.
Κι εκείνη απαντά
«Ανυψώσου! Είσαι έτοιμος! Κι εγώ μαζί»
Υ.Γ. Ήρθε η ώρα Μικρά μου!
«Βιράτε τις άγκυρες» που κρατούν ένα σώμα βαρύ και μια ψυχή εγκλωβισμένη.
«Βιράτε τις άγκυρες» για νέα ξεκινήματα, για νέες περιπέτειες, για αποχωρισμούς κι αποχαιρετισμούς!
«Βιράτε τις άγκυρες» και κάντε χώρο για τα καινούρια!
Και εκεί αφιερωθείτε «ψυχή τε και σώματι», στο πιο σπουδαίο σ’ αυτήν τη ζωή.
Σ’ εσάς!
