Είμαστε ένας λαός έντονος. Με μνήμες αλλά και με αμνησίες. Θυμόμαστε τους αρχαίους, αλλά πολύ λίγα από την πρόσφατη ιστορία μας.
Θέλουμε να ξεχωρίζουμε, αλλά χωρίς κανόνες. Εκτός αν είμαστε στο εξωτερικό όπου λειτουργούμε υπέροχα.
Θέλουμε λίγο την ευρωπαϊκή τάξη, ζηλεύουμε τους ωραίους δρόμους, τα αυτοκίνητα σταθμευμένα σωστά, αλλά εδώ παρκάρουμε στα πεζοδρόμια.
Με τον ίδιο τρόπο που κάποιος που είναι από επαρχία αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι σε κάποιον Αθηναίο.
Με τον ίδιο τρόπο αισθανόμαστε μειονεκτικά με την Ευρώπη.
Και όταν εμείς λέμε Ευρώπη, δεν εννοούμε πχ την Εσθονία. Εννοούμε Αγγλία (που λέει ο λόγος…), Γαλλία, Γερμανία.
Η έννοια της Ευρώπης μας προξενεί την ίδια στιγμή θυμό και θαυμασμό.
Θυμό γιατί θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητοι (γενικά) και δεν θέλουμε κεντρικές πολιτικές. Η ενδεχομένως δεν θέλουμε καμία πολιτική. Η μας ενοχλεί το πρόσφατο παρελθόν με τα μνημόνια.
Θαυμασμό γιατί μας αρέσει η ελεύθερη διακίνηση/εργασία αλλά και κάποια από τα τακτοποιημένα «θεσμικά» ευρωπαϊκά θέματα.
Είναι ενδιαφέρον πως αυτή η τόσο πολλών ετών ανομοιογενής ένωση είναι ένα τόσο εύθραυστο οικοδόμημα.
Ποσοστό 60% των Ελλήνων δεν αισθάνονται κανένα δέσιμο με την ΕΕ. Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό σε όλα τα κράτη μέλη. Η Ελλάδα και Τσεχία, μάλιστα, είναι οι μόνες χώρες με μειοψηφικά ποσοστά ως προς το αίσθημα σύνδεσης με την ΕΕ.
Ακόμα και σε χώρες εκτός ΕΕ, όπως η Αλβανία, η πλειοψηφία των πολιτών (73%) αισθάνεται συνδεδεμένη με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ελλάδα αποτελεί επίσης το μοναδικό κράτος μέλος, όπου η πλειοψηφία των πολιτών δεν αισθάνεται ιδιαίτερα συνδεδεμένη με την Ευρώπη γενικά (και όχι μόνο με την ΕΕ). Ακόμα και οι Τσέχοι πολίτες, οι οποίοι δεν νιώθουν κάποιο ιδιαίτερο δέσιμο με την ΕΕ, αισθάνονται Ευρωπαίοι σε ποσοστό 60%, ενώ στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό μόλις που αγγίζει το 45%.
Και τελικά έχουμε ευρωεκλογές με αποχή 60%. Λογικό. Και ίσως μια ευκαιρία να θυμηθούμε ιστορικά και οικονομικά τα οφέλη μας από την Ευρώπη.
«Με την ένταξή μας θα βγούμε από την αιώνια μοναξιά μας, που μας εξέθετε σε παντοειδείς κινδύνους και μας υποχρέωνε να αναζητούμε κηδεμόνες» είχε πει ο Κ. Καραμανλής (1980).
Να ξανασκεφτούμε.
