Βιαζόμαστε μόνο πότε θα έρθουν οι Χριστουγεννιάτικες γιορτές ή βιαζόμαστε γενικώς ακόμη και σε πιο σοβαρά θέματα, όπως η υγεία μας;
Πολλοί ασθενείς μας που προσέρχονται στο ιατρείο λόγω ορθοπαιδικών προβλημάτων εμφανίζονται ανυπόμονοι αναζητώντας μαγικές λύσεις και «πρωτοποριακές» θεραπείες που θα τους λύσουν άμεσα το πρόβλημά τους.
Την τελευταία δεκαετία ο τομέας της Ορθοπαιδικής Χειρουργικής έχει να επιδείξει σημαντικές καινοτομίες, όπως είναι η χρήση του Ρομπότ στις επεμβάσεις ολικής αρθροπλαστικής, οι χειρουργικές τεχνικές ελάχιστης επεμβατικότητας, καθώς επίσης και η ευρεία χρήση της αρθροσκόπησης που προσφέρουν πλέον στους ασθενείς συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με το παρελθόν, όπως ελάχιστο μετεγχειρητικό πόνο, συντομότερο χρόνο νοσηλείας στο νοσοκομείο και ταχύτατη αποκατάσταση.
Είναι λοιπόν παράδοξο το γεγονός πως μεγάλο τμήμα όσων ταλαιπωρούνται από μυοσκελετικά προβλήματα ή ορθοπαιδικούς τραυματισμούς παρουσιάζονται ανυπόμονοι, δύσπιστοι και ρωτούν για «θεραπείες του διαδικτύου» που συχνά είναι μη τεκμηριωμένες.
Μήπως όμως ευθυνόμαστε και εμείς οι Ορθοπαιδικοί για το φαινόμενο αυτό; Σε πολλές περιπτώσεις δεν αναλύουμε επαρκώς στον ασθενή μας το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ή υπεραπλουστεύουμε τις θεραπευτικές λύσεις που του προτείνουμε με αποτέλεσμα να μη συνειδητοποιεί ότι απαιτείται κάποιες φορές αρκετός χρόνος έως την ανάρρωση και πλήρη αποκατάσταση της λειτουργικότητάς του μετά από έναν τραυματισμό.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο αγγλικός όρος «patient» μεταφράζεται ταυτόχρονα ως ασθενής αλλά και ως υπομονετικός, δείχνοντας μας πως μετά από έναν τραυματισμό ή μια ορθοπαιδική χειρουργική επέμβαση απαιτείται χρόνος. Χρόνος για την επούλωση του τραύματος, χρόνος για την κινητοποίηση και αποκατάσταση της λειτουργικότητας και φυσικά χρόνος για να επανέλθουμε πλήρως στις καθημερινές μας δραστηριότητες και τα αγαπημένα μας σπορ.
Γιατί λοιπόν βιαζόμαστε τόσο; Είναι άραγε ο φόβος των ανθρώπων μήπως παραμείνουν στην «ασθενή» κατάσταση, είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής που κυριαρχεί η ταχύτητα και η ανυπομονησία για αυτά που θα ακολουθήσουν, ή μήπως τα ισχυρά ερεθίσματα του διαδικτύου που προβάλλουν συνεχώς «μαγικές» λύσεις για ταχύτατη αποκατάσταση;
Πώς λοιπόν θα αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης των ασθενών μας; Πώς θα τους πείσουμε να είναι περισσότερο υπομονετικοί κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους; Προυποθέτει ίσως να τους αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο, να τους αναλύουμε διεξοδικά τη βαρύτητα του μυοσκελετικού τους προβλήματος, να τους εξηγούμε το πλάνο αποθεραπείας και το χρόνο που απαιτείται για την πλήρη επάνοδό τους σε όλες τις δραστηριότητες.
Ίσως τότε γίνουν λιγότερο ανυπόμονοι, περισσότερο συνεργάσιμοι και φτάσουν πιο “γρήγορα” στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
