Ούσα πολύ (πραγματικά πολύ) πρόσφατα μαμά, σκέψεις που δεν φανταζόμουν καν ότι υπήρχαν κατακλύζουν το μυαλό μου καθημερινά. Επειδή η πληροφορία είναι τεράστια και διάχυτη πλέον παντού – διαθέσιμη με ένα απλό google search – οι σκέψεις έχουν να κάνουν κυρίως με το μέλλον και πάνε μηνιαία. Τι πρέπει να κάνει αυτό τον μήνα; Πότε θα μιλήσει; Πότε θα μπουσουλήσει; Πότε θα κουνήσει το κεφάλι του; Πότε θα εστιάσει; Σε ποια ηλικία πάει παιδικό; Όλες αυτές οι απορίες, γίνονται ερωτήσεις σε άλλους, και δημιουργούν ένα τεράστιο φαντασιακό ουσιαστικά σκηνικό, μία προβολή του μέλλοντος ενός παιδιού που γνωρίζει τον κόσμο μόλις (!) 2 μήνες.
Βλέποντας όλα αυτά τα σκηνικά βίας μεταξύ ανηλίκων, επηρεάζομαι, όπως είναι φυσικό, ακόμα περισσότερο. Πολλές φορές κοιτάω το μωρό και προσπαθώ να σταματήσω τις προβολές που κάνω, καθώς θέλω να ζήσω περισσότερο το τώρα. Αυτή όμως η θέληση πολλές φορές διακόπτεται από την πραγματικότητα, η οποία έρχεται βίαιη και τρομακτική. Τι φταίει; Οι γονείς; Η κοινωνία; Τα social media; Ήταν έτσι και παλιά; Ή τώρα τα μαθαίνουμε και τα βλέπουμε live και μας σοκάρει τόσο η εικόνα;
Σίγουρα δεν φταίνε τα τραγούδια, η μουσική, οι επιλογές. Τα παιδιά ειδικά όταν είναι μικρά, είναι τόσο αθώα και περιμένουν από εμάς να τους μάθουμε τον κόσμο. Βλέπουν τις συμπεριφορές μας και τις μιμούνται. Πολλές φορές προσπαθούν να μας μιλήσουν αλλά δεν τα ακούμε. Πολλές φορές βλέπω το γιο μου να κάνει γκριμάτσες και βιάζομαι να απαθανατίσω τη στιγμή στο κινητό μου, χάνοντας τελείως το τώρα και τη στιγμή που το ζω. Σκέφτομαι ότι στο μέλλον, που μπορεί να θέλει να με ρωτήσει κάτι, θα χαθώ στο e-mail που θα διαβάζω. Τι φταίει λοιπόν; Ίσως λίγο από όλα.
Ίσως και οι πιο αθώες προβολές που κάνουμε στα παιδιά – είναι ψηλός θα γίνει μπασκετμπολίστας, είναι γρήγορος θα γίνει μαθηματικός – να τα πιέζουν και να τους δημιουργούν περισσότερο άγχος. Ίσως οι δικές μας εμμονές – μην λερώσεις, μην πειράξεις αυτό – να τα κάνουν και τα ίδια εμμονικά. Εννοείται χρειάζεται ένα όριο, ένα πρόγραμμα, αλλά χρειάζεται και μία ελευθερία στη σκέψη τους, στο πώς θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους, τι θέλουν να κάνουν. Αν απαντούσα με μία λέξη θα ήθελα το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο και σεβαστικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ακόμα και αν δεν είναι αυτό που έχω φανταστεί εγώ για αυτό. Άλλωστε είναι μία ξεχωριστή προσωπικότητα και μαζί μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, συμφωνούμε, διαφωνούμε, συζητάμε. Ας τους δώσουμε το χώρο να συζητούν με εμάς και να μπορούν να μοιραστούν τα πάντα, και όχι να κρύβονται στις δικές μας προβολές και αγωνίες…
