Θυμάμαι εκείνη την εποχή.
Που στο σπίτι υπήρχε μία τηλεφωνική συσκευή.
Με μακρύ πολύ μακρύ καλώδιο. Για να το πας στην κουζίνα, για να μιλήσεις στο δωμάτιο σου.
Που για να μπει τηλέφωνο σε σπίτι αλλά και σε γραφείο ήθελες μέσον στον ΟΤΕ…
Είχα φύγει για Αμερική για σπουδές και δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου εμπειρία με τη Bell company.
Κάνω την αίτηση για τηλέφωνο και η ηλικιωμένη Αμερικανίδα υπάλληλος μου λέει, “we are so sorry Miss, your phone cannot be connected today, it will be connected tomorrow”.
Πραγματικά πίστευα ότι μου κάνουν πλάκα…
Γιατί γυρνώντας και προσπαθώντας να βάλουμε τηλέφωνο στη Magnet, μας πήρε 2 μήνες με άπειρα παρακάλια… Ήταν 1989 και όχι 1821.
Σήμερα, το τηλέφωνο είναι στην τσέπη σου. Δεν το ψάχνεις, δεν το μοιράζεσαι, δεν απομακρύνεσαι ποτέ από αυτό.
Από μέσο επικοινωνίας έγινε εργαλείο επιβίωσης: δουλειά, διασκέδαση, ραντεβού, οδηγίες, κάμερα, σημειωματάριο, χάρτης, παραγγέλνεις φαγητό, βρίσκεις το δρόμο σου, πληρώνεις τον καφέ σου, ακούς μουσική, βλέπεις σειρές, κάνεις ιατρικές εξετάσεις.
Και ποιος ξέρει τι έρχεται μετά;
Ρώτησα το chat gpt, αλλά είμαι σίγουρη ότι φαντάζεστε την απάντηση.
Ενοποίηση ανθρώπου και μηχανής. Δηλαδή, η εποχή όπου η τεχνολογία δεν θα είναι πλέον απλά ένα εργαλείο που χρησιμοποιούμε, αλλά θα γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του σώματος και του νου μας. Ποια τα αποτελέσματα;
Θα μεταδίδεται η σκέψη μας χωρίς να μιλάμε.
Αντίγραφα της «συνείδησης» μας με νέα κύτταρα ώστε να είμαστε αθάνατοι.
«Μικτή» πραγματικότητα όπου θα μπορείς να ζεις, να εργάζεσαι και να ταξιδεύεις μέσα σε έναν ψηφιακό κόσμο τόσο ρεαλιστικό που θα δυσκολεύεσαι να τον ξεχωρίσεις από την πραγματικότητα.
Το ερώτημα παραμένει πάντως. Στην προσπάθειά μας να ξεφύγουμε από το καλώδιο, μήπως μπλεχτήκαμε σε ένα αόρατο δίκτυο που μας κρατάει δεμένους;
Είμαστε ελεύθεροι ή αιχμάλωτοι;
