Έχω αρχίσει να νιώθω ότι τα τελευταία χρόνια – και πιο έντονα μετά την πανδημία – κάτι έχει αλλάξει στον τρόπο που βιώνουμε την έλευση αλλά και το ίδιο το καλοκαίρι μας. Το «ιερό» ελληνικό καλοκαίρι.
Η ανυπομονησία και η ανεμελιά που συνόδευε παλιότερα τις πρώτες ζεστές μέρες, δεν υπάρχει. Σαν να βαραίνει στην ατμόσφαιρα ένας «κόμπος» και μία σκοτεινιά που μας δεν μας αφήνει να χαρούμε τα καλοκαίρια μας όσο παλιά.
Δεν είναι μόνο ο καιρός, που γίνεται όλο και πιο ακραίος, πιο αποπνικτικός, ή αλλιώς πολύ λιγότερο «καλοκαιρινός». Είναι ένας συρφετός παραγόντων – πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και εννοείται περιβαλλοντικών – που μας δημιουργούν μία μόνιμη αβεβαιότητα και ένα μόνιμο άγχος.
Κάθε άνοιξη δεν είναι πια ένα ξεκίνημα γεμάτο προσμονή, αλλά περισσότερο μια μετάβαση με ερωτηματικά: τι θα φέρει το καλοκαίρι; Πυρκαγιές; Καύσωνες; Περιορισμούς; Άλλες κρίσεις;
Αυτή η συνεχής επαγρύπνηση, αυτή η διάχυτη ανησυχία για το τι θα ακολουθήσει, έχει αρχίσει να μας επιβαρύνει τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά.
Δεν αποφορτιζόμαστε τόσο εύκολα πια. Δεν χαλαρώνουμε όπως παλιά. Θυμάμαι παλιά να σκέφτομαι σε κάθε «τελευταίο» μπάνιο του Αυγούστου πριν γυρίσω στην Αθήνα, ότι αυτό θα θυμάμαι το χειμώνα και θα χαλαρώνω. Αυτό δεν το αισθάνομαι πια.
Δεν είναι ότι το καλοκαίρι έχει χαθεί – είναι ότι έχει χάσει κάτι από αυτό που το έκανε ξεχωριστό. Ίσως εμείς έχουμε χάσει κάτι από τη δυνατότητά μας να το απολαύσουμε.
Και αναρωτιέμαι: είναι αυτό το τίμημα της “ενηλικίωσης” μιας κοινωνίας που διαρκώς παλεύει με αλλεπάλληλες κρίσεις; Ή είναι κάτι βαθύτερο, μια συλλογική ψυχολογική κόπωση που ζητά χώρο και χρόνο για να επουλωθεί;
Ίσως, τελικά, αυτό που μας λείπει δεν είναι το καλοκαίρι – αλλά η αίσθηση ότι μπορούμε να το ζήσουμε ανέμελα και χωρίς φόβο.
